Bevallen met 32 weken ?

Stront eigenwijs dat ik was, liep ik het hele stuk naar de gynaecologie zelf, inclusief twee trappen. Een rolstoel vond ik niet zo noodzakelijk en die weeën kon ik dus prima al lopend opvangen. Ik moet zeggen dat was ook goed te doen en op wat nare krampen na merkte ik er erg weinig van, behalve dat er een duidelijk ritme in zat. En dat laatste vertelde mij dat dit toch niet helemaal goed was. Ik plaste in een potje om te kijken of ik geen blaasontsteking had en werd vervolgens uiterst voorzichtig, op een bed, in een apart kamertje geïnstalleerd, aan de welbekende CTG. Het was die avond behoorlijk druk en een kwartier later schoot er een verloskundig langs, om mijn weeën activiteit na te kijken. Aan haar gezicht kon ik zien dat ze een beetje schrok en ze zij met klem dat ik vanavond waarschijnlijk niet naar huis zou gaan en of ik misschien mijn vluchtkoffer al bij had. De koffer stond nog in de auto en Rutger werd vriendelijk verzocht deze te gaan halen. Ondertussen belde zij in de drukte een gynaecoloog, om mij even goed na te kijken. 

De gynaecoloog was er een dik uur later en inmiddels was mijn weeën activiteit flik gezakt, zodanig dat de verloskundige dacht dat het misschien wel mee viel. Maar voordat ik zomaar naar huis mocht, werd ik na gekeken en werd ons direct een ding duidelijk, ik ging zeker niet naar huis. Ik kreeg een uitgebreid inwendig onderzoek, waaruit bleek dat mijn baarmoederhals al volledig verstreken was en ik op 3,5 cm ontsluiting zat. Baby nummer 1 was al zover ingedaald dat de arts zonder al te veel moeite het hoofdje kon voelen. Hij belde naar afdeling verloskunde, voor een vroeggeboorte van een tweeling met 32 weken. Met spoed werd ik naar de verloskamer gereden waar wel 3 mensen in de aanslag stonden om mij onder handen te nemen. Ik nam twee pilletjes wee remmers in en er werd een infuus aangelegd. Inmiddels waren de kinderartsen op de neonatologie al ingelicht, omdat alles er op wees dat ik ging bevallen. Mijn weeën waren weer in alle hevigheid terug en ik voelde ze een stuk flinker dan voorheen! 

Na een half uur kreeg ik wee remmers door het infuus, de hoogste dosis omdat de pilletjes helemaal niets deden. Ik kreeg longrijpers toegediend in mijn been en de weeën bleven maar komen. De kinderarts besprak kort en bondig de situatie met ons en alle risico’s die kwamen kijken bij een vroeggeboorte, in ons geval van twee hele kleine baby’tjes! Hij sprak af dat op het hele uur [ik weet niet meer hoe laat het was] mijn wee rem medicatie zou stoppen omdat het dan zijn werk niet deed en alles gereed gemaakt zou worden voor de bevalling. Dat uur ging tergend langzaam voorbij en de weeën kwamen af en aan. In ons hoofd hadden we al bedacht dat we morgen waarschijnlijk papa en mama zouden zijn. Het idee vond ik geweldig en heerlijk ook. Ik was zo verschrikkelijk klaar met die mega buik die nu echt in de weg zat. Maar tegelijkertijd deed ik heel wat schietgebedjes dat de medicatie aan mocht slaan, want ik wist dat het echt te vroeg zou zijn. 

Het uur verstreek en zoals gedacht deed de medicatie helemaal niets. Tot 5 minuten voor tijd. De gynaecoloog was als in overleg en er werden vast wat dingen klaar gelegd voor de bevalling. Van een pittig lang uur weeën was helemaal niets meer te zien. Wonderlijk genoeg was die piekende lijn op de monitor opeens een rechte horizontale streep geworden. We keken elkaar wat wazig aan en langzaam daalde het besef in dat mijn medicatie dan ein-de-lijk aansloeg. In stilte schoot ik een dankgebedje naar de hemel. Gek was het wel. Waar een 5 minuten geleden alles nog klaar werd gezet voor een bevalling, bespraken we nu dat het wellicht toch geremd en uitgesteld kon worden. Ook Rutger vond het een vreemde switch, maar beiden wisten we, het is veel beter zo. Blijf nog maar even lekker zitten in mama’s buik. 

1,5 uur later werd ik naar de kraamafdeling gereden want de weeën bleven uit! Hier zou ik de rest van de week door brengen met wee remmers en 3x maal daags CTG. De dagen verliepen helemaal goed zonder enige vorm van weeën activiteit en na drie dagen totale bedrust, mocht ik dan eindelijk een mini rondje op de gang lopen. Voorzichtig aan werd gekeken hoe mijn lichaam hier op reageerde. Gelukkig ging het mini rondje erg goed en diezelfde middag dronk ik een kopje koffie beneden in het ziekenhuis. De dag die volgde was erg spannend, want ik werd nu echt van de wee rem medicatie afgehaald. De grote vraag was hoe mijn lijf dit op ging pikken en of de weeën inderdaad weg zouden blijven.

 Die dag moest ik weer in bed door brengen, waar ik overigens ontzettend goed verzorgd werd door de verpleegkundigen van het Albert Schweizer ziekenhuis. De dag daarop liep ik weer een mini rondje en ‘s middags weer een groter rondje. En alles was goed en bleef goed. De tweeling deed het super in mijn buik en de volgende ochtend mocht ik dan eindelijk naar huis. Ik pakte mijn koffertje in en manlief stond klaar om mij op te halen. In een rolstoel duwde hij mij naar het parkeerterrein, want vanaf nu mocht ik alleen nog maar hele kleine stukjes lopen en zo min mogelijk staan. Daar zat ik dan op de bank met mijn goede gedrag, verplicht series te kijken. De dagen tellend, want iedere dag was er een!