Bevallen - Ik heb het al 3 keer gedaan, dus ik denk dat ik het nog wel een keer kan

“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” – Was een quote van Pippi Langkous die ik perfect kon toepassen op mijn eerste bevalling. Je stapt er heel anders in als een tweede, derde en mijn geval een vierde. Niet wetende wat er gaat gebeuren, hoe de pijn zal zijn en ga zo maar door. Op dit moment ben ik zwanger van ons vierde (of eigenlijk moet ik zeggen vijfde) mini mensje. Bijzonder, mooi, pittig en ook eng. Want ik ben wederom bang voor mijn naderende bevalling.

Mijn eerste bevalling deed ik gewoon even. Zo kijk ik er ook op terug. Na mijn bevalling riep ik “zo wil ik er nog wel 10”. Je hoort horror verhalen en mijn verhaal is precies het tegenovergestelde. Dit maakte het ook een stuk makkelijker om uit te kijken naar mijn tweede bevalling. Dat kon ik dan toch ook wel “even”. Een heftige weeën storm is wat volgde. Compleet in mijn eigen beval bubbel. Ik was gewoon niet op deze wereld. Mag ik het mindfull bevallen noemen? Ik luisterde verdomd goed naar mijn lichaam en het kindje waardoor het allemaal soepel verliep.

Dan hebben we de derde bevalling. Deze bevalling was wat betreft de weeën, de meest fijne. Alleen de weeën he. De rest pik ik er liever van de eerste bevalling. Ik heb namelijk de hele avond op de bank gehangen met een Olaf kussen van mijn meiden en alsof het niks was, zuchte ik wee voor wee weg. Ja. Tot het echt werk eraan kwam, maar ook dat was redelijk onder controle met heen en weer lopen. Het perswerk? Dat was echt niet.te.doen! Ik kon mijn houding niet vinden en op de één of andere manier was ik bang om door te persen. Bang voor de pijn? Ik weet het niet. Er was iets in mij wat alles tegenhield en dat zorgde voor pure uitputting. Hoe je het ook went of keert, ze moest er toch uit. Dat is natuurlijk gelukt ;) Vastzittende placenta, te veel bloedverlies en als klapper op de bevalling een longembolie.

Je kunt je vast ergens voorstellen dat de bevalling die ergens over plus minus 20 weken gaat naderen, mij de kriebels bezorgt. Het eerste wat ik riep na die positieve zwangerschapstest “dit kan ik niet. Niet nog een keer”. Hoewel je ergens in je achterhoofd natuurlijk wel weet dat het allemaal goed komt. Hoe dan ook! Inmiddels ben ik 20 weken zwanger, gaat alles misschien wel TE goed. Klinkt niet aardig, maar vaak is het zo als iets erg goed gaat er een addertje onder het gras op de loer ligt toch? Het enige waar ik veel over nadenk is mijn bevalling en dan breekt het zweet mij uit.

Dit keer staat er een ziekenhuis bevalling op de planning. Niet omdat ik daar nou echt zo om sta te springen, maar puur uit voorzorg en wellicht ook de beste keuze na de laatste bevalling. Ondanks dat ik van mijn eerste meisje ben bevallen in het ziekenhuis, vind ik het een gek idee om de auto in te stappen zodra het zover is. Toch gek! Twee keer thuis bevallen en je zou niet meer anders willen. De sfeer en je eigen spulletjes bij de hand hebben...zo fijn!

Drie keer voor het echie bevallen en drie keer zonder pijnbestrijding. Ik kan er oprecht van genieten om dat te zeggen. Ik wou namelijk geen roze olifanten en vliegende paddenstoelen zien tijdens mijn bevalling. En deze keer? Laat ik er dan ook maar vier keer van maken. Een ruggenprik is geen optie door de bloedverdunners deze zwangerschap. Zie je, ik probeer het allemaal heus positief in te zien. Ik heb immers zelf vieze spelletjes gedaan!

Waar ben ik precies bang voor? Ik weet het niet. De uitdrijvingsfase? Hoe zal dat gaan? Gaat mij dit nog wel een keer lukken? Wat nou als ik van oor tot oor uitscheur? Wat als ik geen kracht heb om te persen? Wat als.. wat als... al die wat als'en blijven maar door mijn hoofd vliegen. Bloed irritant! En toch weten we allemaal dat “het” eruit moet! Op wat voor manier dan ook! Ik probeer in ieder geval de bevallingsverhalen te vermijden. De echte horror.

Mijn echoscopiste vertelde mij over minful bevallen. Dit werkte bij haar erg fijn. Ook vertelde ze dat wij vrouwen voornamelijk bezig zijn met de pijn. De pijn is er nou eenmaal, daar kunnen we dan beter proberen mee om te gaan. Mindful dus. Voor mij klonk dit allemaal zo zweverig in de eerste instantie, en nu heb ik er best veel oren naar.  Ik weet nog goed dat ik ook enorm bang voor de bevalling van de derde. Ook daar was geen reden voor aangezien de bevalling daarvoor allemaal perfect verliep. En toch zit er zo een vreemd knopje die omgeschakeld moet worden in je brein. Bevallen is geen pretje, zal het nooit worden en iedere vrouw kan dit! Ik bedoel, er is een reden dat wij vrouwen hiervoor gemaakt zijn en juist mannen niet ;) Ik heb al 3 keer gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan ♥ www.kimmichaelis.nl www.instagram.com/kimmichaelis