Bevallen en weer opstaan

Waar mijn vorige blog eindigde...... beginnen we vandaag weer :)

Op dinsdag 8 augustus werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis, mijn schoonouders brachten mij heen en nadat de verpleegster de datum van de keizersnede verklapt had (we hadden het geheim gehouden om toch nog een beetje spanning erin te houden) en ik de controles had gekregen lag ik weer op een kamer, ik kon er geestelijk weer helemaal tegen aan en maakte nog gauw even een foto van mijn buik. Ondanks dat we een datum hadden zal ik toch misschien gedacht hebben, stel je voor dat de kleine een andere datum in gedachten zal hebben.

Nadat mijn ouders en vriend in de avond nog even waren geweest kreeg ik een CTG (ter controle, het hartje moet goed kloppen wilde ik die spuit weer krijgen), alles leek goed (ik had wel wat harde buiken maar dit was ook al bij mijn vorige opnames en controles steeds het geval, achteraf misschien toch voorweeën? Ik zou het je niet kunnen vertellen) en ik kreeg de spuit, twee paracetamol, warme melk met honing en een warme pittenzak. Echt mensen, zonder warme melk met honing en een warme pittenzak ben je nergens!

Nog even appen met mijn vriend en daarna ging ik slapen, halverwege de nacht (rond een uurtje of drie) werd ik plots wakker en voelde ik letterlijk nattigheid. Mijn vliezen waren gebroken, ik voelde me heel rustig en drukte op de knop om de verpleegster te roepen, Lenneke (ook weer zo'n topper!) kwam eraan en zag meteen wat er aan de hand was. Ze vroeg hoe ik me voelde en stelde voor om even naar de wc te gaan, zodat zij in tussentijd even alles kon verschonen.

Echt mensen, ik heb een aantal keren te horen gekregen dat meestal een bevalling begint met weeën en daarna pas de vliezen breken, nou lieve mensen bij mij was het andersom. Daarnaast werd me ook een aantal keren verteld dat het echt niet zo gaat als in films, dat het halve zwembad er in één keer uitkomt maar druppelsgewijs vaak komt, nou lieve mensen bij mij was de hele noordzee eruit gestroomd. Ik werd gelijk aan de CTG weer gelegd om te kijken of er nog meer aan de hand was, en kreeg nadat ik me schoon had gedouched alvast een cathether (want ik ging echt niet meer op 11 augustus die keizersnede krijgen maar deze dag, woensdag 9 augustus) Toen de verpleegster belde naar de dienstdoende gynaecoloog om te vertellen dat mijn vliezen waren gebroken vroeg ze eerst of we dit wel zeker wisten, na de overtuiging dat dit toch echt het geval was is er afgesproken dat ze de situatie in de gaten gingen houden en ik eerst kon gaan kijken of ik toch nog wat uurtjes slaap kon pakken. Vriendlief nog even een appje gestuurd dat de vliezen waren gebroken en ik hem op de hoogte zou houden wat er ging gebeuren en ging ik proberen nog wat slaap te krijgen, het was inmiddels half vijf.

Echter kwartiertje later toch maar aan de bel getrokken want die weeën waren niet heel fijn wat ineens op gang kwam. Ik werd weer aan de CTG gelegd en ook de gynaecoloog werd gebeld en kwam een kijkje nemen, ze controleerde mijn ontsluiting maar die was er nog niet, althans niet noemenswaardig, ze twijfelden want wat gaan we doen, met de nachtploeg de keizersnede uitvoeren of durven we te wachten op de ochtendploeg gezien de complexiteit van mijn lichaam, besloten werd te wachten tot 8 uur. Ik kon mijn vriend gaan bellen inmiddels om rustig wakker te worden, zodat hij nog even kon gaan douchen en ontbijten en rustig deze kant op kon komen. Rond kwart over 6 was hij er en werden we voorbereid op de keizersnede. De tijd vloog voorbij want al gauw was het half 8 en kwam dokter van Loon (ben bevallen in het martini ziekenhuis in Groningen) om te vertellen dat hij de keizersnede ging uitvoeren. Rond 8 uur werden we naar beneden gebracht (moe maar lachend) en kwamen we de hele rij andere gynaecologen tegen op de gang, meerdere malen kregen we nog even te horen dat we hun hele planning toch nog weer omgegooid hadden, toch onze eigen datum bedacht hadden (op een jolige manier, no worry). Tja, de natuur laat zich nou eenmaal niet leiden.

Aangekomen op de afdeling, kreeg ik het infuus en kreeg mijn vriend zo'n mooi blauw pakje aan, ik werd naar OK gereden voor de ruggenprik en in tussentijd kreeg hij een rondleiding in de omliggende kamers en werd hem uitgelegd wat hij moest/kon doen. De ruggenprik viel me heel erg mee en zat er al vrij gauw in, man o man, voelt wel heel gek hoor. Terwijl mijn vriend de kamer binnenkwam lopen bleek dat ze mij al helemaal open hadden liggen en de kleine er al bijna was. En dan was het moment daar, het doek ging naar beneden en daar kwam onze kleine man op ons af 'gelopen'. Hij werd op mij gelegd onder de deken en opeens werd ik overmand door mijn eigen emoties, ik was ze even niet meer de baas. want dat kleine manneke die daar nu boven op mij lag, zo tevreden, was er eindelijk. Het manneke waar we al tijden naar uit hadden gekeken en waarvan we niet wisten dat er nog een ander soort liefde bestaat, die bijzondere liefde voor je kind. Luca was eindelijk geboren!

De emotie werd de baas over mijn lichaam en ik merkte dat ik helemaal niet goed werd, alle spanningen alle pijn, alle emoties, alles werd opeens sterker dan die overlevingsdrang waar ik al weken op teerde, ik voelde dat ik mezelf ging verliezen, de controle verloor. Luca werd snel naar mijn vriend overgedragen en ze gingen mij met medicatie en zuurstof weer bij laten komen. Ik heb toen jammer genoeg niet eens doorgehad dat mijn vriend nog een stukje navelstreng heeft door kunnen knippen en dat ze Luca hadden gewogen. Ik ben, nu ik dit type, merk ik ook een stukje van de film kwijt want het eerste wat ik van toen weer weet is dat Luca bij mij lag op de uitslaapkamer.

We wilden proberen om borstvoeding te gaan geven en Luca werd aangelegd, het was nog niet een heel groot succes door alle vermoeidheid en we besloten het op de kamer weer te gaan proberen. We wilden rustig bijkomen en pas aan het einde van de ochtend (luca is om 8.39 geboren met een fantastisch gewicht van 3290 gr) hebben we de opa's, oma's, oom en tante's ingelicht. Deze zijn in de dagen dat we in het ziekenhuis lagen allemaal langs geweest om de nieuwste aanwinst in de familie te komen bewonderen. Pas in de avond hebben we alle andere mensen in onze omgeving op de hoogte gebracht van de geboorte van Luca. We wilden bijkomen en merkten ook dat we doodop waren, alle weken van gekwakkel hadden er behoorlijk ingehakt. Het was druk op de afdeling en dat hebben we jammer genoeg meegekregen doordat de opstart voor de borstvoeding absoluut niet soepeltjes verliep. We gingen kolven en ons manneke kreeg het afgekolfde colostrum op verschillende manieren (flesje, spuitje en wat ook nog maar meer kan)

Donderdagavond werd het allemaal weer teveel, we hadden wel tien verschillende mensen aan ons bed gehad en kon ik het allemaal even niet meer bolwerken, besloten werd mij te laten doorslapen in de nacht en de kleine twee keer te gaan voeden met een flesje. Wel wilde ik heel graag dat ze mij wakker maakten als ze Luca ophaalden en weer terug legden.

En uitgerekend dan krijg je natuurlijk last van de kraamtranen, de verpleegster had Luca even bij mij weg gehaald omdat hij onrustig was en ging met hem lopen. Ik was weer in slaap gevallen maar helaas droomde ik op dat moment dat ze mij Luca hadden afgenomen. Ik zat bij mijn schoonzus in de auto en die praatte de hele tijd op mij in dat het verdriet over zal gaan en ik Luca zal gaan vergeten, nou jongens hoe je dan wakker wordt als je naast je voelt en je je eigen kindje niet voelt, een nachtmerrie, letterlijk!

Gauw op het knopje gedrukt en daar kwam de verpleegster aan lopen met de kleine gelukkig, nog altijd wat onrustig. Ik huilde en wilde graag hem bij me hebben, even knuffelen en rustig worden. Toen ik hem weer kreeg rook hij helaas niet meer naar zichzelf maar naar de verpleegster haar parfum, een verschrikking als je zo overstuur bent en niks liever wilt dan je eigen kindje ruiken.

Zodra meneer bij mij neer gelegd werd, werden we beiden rustig, de verpleegster liep weg en vertelde me nog dat ik niet in slaap moest vallen met hem boven op me. Na een tijdje was Luca heerlijk in slaap gevallen en heb ik hem weer naast mij neer gelegd in de co-sleeper (fantastische dingen!!) en zijn we hand in hand verder gaan slapen.

Op vrijdag was het eerst even spannend of we wel naar huis mochten, van alle spanning en voor het eerst weer dikke warme kleding aan te hebben had ik wat verhoging, ze waren bang voor een infectie, na enige overtuiging dat ik toch echt beter naar huis kon gaan omdat dit veel beter voor mij was lieten ze ons toch lekker naar huis gaan met de kleine. Gelukkig want we hadden ook alles al geregeld qua kraamzorg en een kolf voor thuis. Bij thuiskomst was de verhoging ook alweer gezakt naar een normale temperatuur, ik ken toch echt mijn eigen lichaam beter dan doctoren ;)

Mijn schoonouders hadden de boel versiert thuis wat erg mooi was, mijn schoonvader had ook een mooie houten ooievaar gemaakt voor in de tuin, super mooi gedaan! Wel waren ze weer naar huis gegaan zodat we rustig thuis konden komen en ook de poesjes aan luca konden laten wennen, even rustig opstarten. Van te voren hadden velen ons 'gewaarschuwd' voor de reactie van poezen, maar we hebben eigenlijk hun niks verboden of angstig gedaan of het wel goed zou gaan. Hierdoor accepteerden Maussie en Lapje, Luca al heel snel en was het oke.

De kraamweek was voor de rest heerlijk, we hebben niet heel veel bezoek gehad waardoor we alle tijd hadden om bij te komen, aan elkaar te wennen, alles op te starten en vooral ook om samen te gaan genieten. Ik weet zeker dat ik hierdoor ook een stuk sneller op de been weer was, want ik heb na de keizersnede geen enkel moment meer die pijn gevoeld die ik al die weken daarvoor gehad had, dat maakte het gevaar dat ik me al gauw het vrouwtje weer voelde en te snel teveel wilde gaan doen. Maar goed dan remde ik mezelf even weer af en deed het even rustiger aan. Helaas voor mij had ik krammetjes gekregen om de wond te dichten, deze waren op het moment dat ze er uitgehaald werden al helemaal vast gegroeid, een nat washandje deed op dat moment veel wonderen ;) Ze waren eruit en mevrouw kon gelijk ook alweer een stuk meer uitspoken en makkelijker lopen.

tot volgende week!

Liefs,

Bianca