8 jaar geleden
Bevallen, doen we even... Guess I was wrong ;)
Ik dacht, aangezien mijn conditie altijd wel goed was, die bevalling doe ik wel even! Niet dus!
Op 10 december 2013 was ik 40+6 weken zwanger. Die dag had ik nog een afspraak staan bij de verloskundige. Daar werd voorgesteld dat ik kon worden gestript. Misschien zou het wat doen, misschien ook niet. Ik vond het al lang best. Ik was nieuwsgierig naar het kindje in mijn buik en hij/zij mocht wel geboren worden.
Ik kreeg nog het compliment dat ik met bijna 41 weken zwanger nog zo lenig en fit was. 'Dat is ook voordelig tijdens je bevalling', stelde ze me gerust.
Die middag voelde ik het wat rommelen in mijn buik. Ik ging nog even op bed liggen, want wie weet hoe lang het nog zou duren..
Maar ik was rusteloos, zenuwachtig. Het rommelen werd heviger en ik kreeg steeds meer kramp. En de kramp was door geëbd naar mijn bovenbenen. Néé geen been weeën, toch?!
Vriendlief stuurde eind van zijn werkdag een berichtje dat hij onderweg was: Als antwoord stuurde ik dat hij nu snel Papa gaat worden. Thuis trof hij mij ijsberend in de woonkamer aan. Het enige wat verlichting gaf als er een wee aankwam, was lopen en mijn benen masseren.
Om 20:00 kwam de verloskundige een kijkje nemen. Omdat ik pas 1 centimeter ontsluiting had, zou ze om 01.00 terugkomen.
Mijn topper van een partner heeft al die tijd met mij door de kamer heen en weer gelopen, mijn benen masserend en ademhalingsoefeningen gedaan. Om 01.00 kwam de verloskundige weer langs. Nog steeds had ik maar 1 centimeter ontsluiting, grrrrr! Na nog 1,5 uur te hebben rond gelopen in de woonkamer ben ik om 02.30 nog een keer gestript. Binnen no time braken mijn vliezen en waren we op weg naar het ziekenhuis. Ik met dikke luiers in mijn ondergoed en met een matje waar ik op zat. Want bij elke wee kwam er een gloedgolf water mee.
In het ziekenhuis kregen we een mooie kamer toegewezen. Joehoe, daar was mijn ontsluiting al naar de 2 a 3 centimeter gegaan. 'Hoe kan dit, echt', dacht ik. Duurt lang! Toen om 7.00 de ontsluiting nog maar 3 a 4 centimeter was, heb ik om een ruggenprik gevraagd. Ik kon niet meer, ik was op.
Poeh, dat gaf wel wat verlichting zeg. Ondertussen hielden ze de kleine goed in de gaten en kreeg ik weeën opwekkers.
Helaas mocht het niet baten. Bij 7 centimeter ontsluiting kreeg de kleine het zwaar. Er werd besloten dat ik een keizersnede zou krijgen. Vriendlief en ik in tranen, want dit hadden we niet verwacht! Als de kleine het maar haalt!
Gelukkig is alles goed gegaan en mochten we op 11-12-2013: 10:22 onze prachtige baby in onze armen sluiten. Het is een jongen!! En zijn naam is Beau :)
Ella01
Haha:) Snap ik hoor, zal denk ik altijd spannend blijven. Wel leuk dat jullie aan een tweede kindje denken. Ik hoop voor je dat je dan geen nachtmerries meer hebt en ook dat de bevalling net zo snel verloopt als bij de eerste:) Ja, heb het heel pittig gehad.. Dank je! Vind ik ook:-D
Lindsy83
Dat zeker! Ik heb hem ook letterlijk nog bedankt hiervoor :) Neemt niet weg dat ik mijn hart alweer vast houd voor een eventuele volgende bevalling, want we zouden wel graag een tweede willen. Heb je het later ook nog moeilijk gehad met hoe je bevalling is verlopen? leuke geboorte datum btw: 11.12.13 :D
Ella01
Nou inderdaad, dat is het zeker. Op zich wel fijn voor je dat de baby er zo snel was terwijl jij nachtmerries hebt gehad, over hoe de bevalling wellicht zou gaan!
Lindsy83
Bij mij was het een beetje andersom. Ik had geregeld nachtmerries over infusen en weet ik wat allemaal (ik heb een naaldenfobie) maar voor ik haast door had dat ik echt in de weeen zat was hij er al... Zoals elke baby anders is, is elke bevalling dat zeker ook!