Beslissingen waar je afhankelijk van bent

Lieve lezers, 

Het is weer een mooie tijd geleden dat ik mijn eerste blog heb geschreven. 

Helaas kon ik niet eerder reageren op jullie comments, maar net eventjes gedaan. 

Wat kan de tijd ook snel voorbij gaan, ene moment zit je nog hoogzwanger in de tuin met een puzzelboekje je tijd uit te zitten.

En dan nu alweer bijna een kindje van twee maanden oud in de wieg liggen, helemaal ver weg en vele dingen aan het dromen.

Zoals vele mama's nu ook wel zullen erkennen dat een kleine ook met sommige ondernemingen die je van plan bent te doen, kunnen onderbreken. (net als op dit moment, wordt hij eventjes weer wakker voor volledige zorg!) 

Terug van bezig geweest, wat heerlijk is dat altijd die momenten wanneer je kleine in je armen ligt en je met zijn heldere, zorgeloze kraal oogjes aankijkt tijdens het voeden.

Toch moet ik toegeven dat het voor mij wel geduurd heeft en soms nog moeilijk mee heb om die "roze wolk" te voelen.

Ik heb hem precies 41 weken mogen dragen in mijn buik, veilig en wel, kunnen omringen met warmte en liefde. 

Op de zondag 11.09.2016 was het dan eindelijk zover, mijn weeën waren bezig. 

De nacht daarvoor had ik heel veel moeite om mijn ogen te kunnen sluiten en te gaan slapen, want ik voelde me niet lekker. 

Ik werd de hele nacht overspoeld door onverklaarbare verdriet en rommelingen in mijn buik.

Mijn eersten gedachten waren eerst gericht op dat ik wat verkeerds had gegeten of dat de keuze van mijn vriend onverwacht stress gaf. 

De zaterdagavond waren er een paar vrienden van mijn vriend langs gekomen, om bij ons voetbalwedstrijd live te kunnen kijken.

Waaronder zijn beste vriendin ook nog was gekomen, omdat ze met ons in de details wou vastleggen over de verkoop van haar auto. 

Wij hebben namelijk haar auto overgekocht, omdat wij er één nodig hadden en zij richting Australië ging voor een paar weken, maanden of misschien wel meer dan een jaar. 

Terwijl iedereen bij ons was voor de gezelligheid, voelde ik me al niet helemaal lekker maar toonde het niet aan mijn vriend of de anderen. 

Ik wou me deze avond groot houden om gezellig mee te kunnen doen, mee te kunnen praten ondanks dat voetbal mij weinig doet. 

En zeg nou zelf "mannen praat is ook niet altijd alles" voor een vrouw althans. 

Maar goed, .. na de voetbalwedstrijd besloten de rest om nog op terras te gaan zitten en de stad in te gaan om een drankje te doen. 

Hartstikke leuk, maar mijn vriend werd mee gevraagd.. natuurlijk nooit een probleem! 

Maar deze avond was voor ons bestemd, even heerlijk met zijn tweeën nog onbezorgd een filmpje uitkiezen met hapjes erbij. 

Mijn voorgevoel gaf aan dat het bijna de laatste avond zou zijn, dat we echt met z'n tweeën zouden zijn. 

Dit hadden we met elkaar besloten, maar doordat hij voor het blok werd gezet door zijn vrienden en hij geen ruggengraat durfde te tonen naar zijn vrienden door het uit te leggen, waarom hij dit keer niet mee zou gaan. 

Zette hij mij eigenlijk de laatste avond voor schut door te doen alsof hij onder de plak zou zitten, maar tevergeefs ik liet me niet kennen door hem. 

Wij hadden immers samen besloten die avond samen door te brengen, maar toch is hij uit eindelijk de stad in gegaan. 

Ik had me erbij neergelegd en zelf gekozen om op bed te gaan, lekker met een kop warme thee, heerlijk die "winterglow" smaak van Pickwick. 

Naarmate de avond vorderde en de nacht uren voorbij streken, voelde ik mij aldoor slechter. 

Ik probeerde van alles uit om mezelf in slaap te krijgen, rustige muziek luisteren, televisie aan of uit, puzzelboekje erbij of even een frisse neus halen in de tuin. 

Ongeveer 04:00 kwam dan eindelijk me vriend ook thuis van het stappen, hij vertelde me even hoe de avond was verlopen en viel natuurlijk gelijk als een blok in slaap.. 

Nou goed toen maar mijn telefoon erbij gepakt, tien minuten later kreeg ik het ineens zo warm dat mijn ogen erbij dicht gingen. 

De volgende ochtend zou mijn schoonmoeder mijn vriend ophalen en zich laten thuis afzetten, zodat wij even haar auto die dagen zouden kunnen gebruiken.

Waarom? Jullie hadden toch een auto overgekocht? nou daar moesten we dus nog zeker een paar weekjes op wachten, voordat we die in bezit hadden moest die vriendin eerst weg gaan. 

En waarom wij precies vanaf die dag de auto zouden krijgen van zijn moeder? omdat zondags wij de auto alvast voor de deur wilden hebben, want de maandag zou ik officieel gestript gaan worden bij de verloskundige praktijk. 

Konden we toch moeilijk hoog zwanger met 41 weken achter op de scooter gaan zitten en daarna ook weer terug mee naar huis. 

Nee, dit zou ons absoluut niet lukken en zou ook zeker oncomfortabel zijn geweest achteraf. 

Maar waar was ik gebleven? Oh, ja! Nou dus schoonmoeders kwam rond 10:30 bij ons aan en bleef nog even bij praten. 

Gelijk de vraag die je dan al die maanden gehoord hebt gekregen hé "hoe gaat het met je, ben je er al klaar mee? voel je al wat verschil?". Nee, het enige wat ik voelde was me rommelende buik,misselijkheid en vermoeidheid. 

Mijn gezicht was ook spierwit, ik voelde me helemaal slapjes worden en niet te vergeten ik bleef om de tien minuten naar de wc gaan! 

Het leek net alsof mijn lichaam een complete reiniging voor zichzelf deed, voor de baby en voor de bevalling. 

Of je moest naar de wc om gewoon je blaas te legen of je had enorme drang om hoge nood.

Ze probeerden mij aan te moedigen om in ieder geval wat te gaan eten en te drinken.

Nadat mijn poging gelukt was om een kop thee te kunnen drinken en een overvolle kom muesli met kleine rozijnen stukjes, overgoten met een laag yochurt te eten, kroop ik na hun vertrek terug op bed.

De klok tikte 11:00 en begon enorme steken te krijgen in mijn buik, het voelde inderdaad net als kleine menstruatie krampjes.

Ik lag helemaal opgekruld onder de dekens, vooruit te staren naar de televisie, maar ik verdwaalde in mijn gedachten wat er mis zou kunnen zijn.

Alles wat zich om me heen gebeurde vervaagde compleet, ik raakte in een roes.

Toen mijn vriend eenmaal weer kort daarna terug thuis was aangekomen, kwam hij gelijk naar de slaapkamer en vroeg wat er aan de hand was.

Nadat ik het hem had uitgelegd en we samen het een uur in de gaten hadden gehouden belde ik mijn eigen moeder op.

Ik probeerde haar te vertellen. in alle rust, wat ik voelde en hoe ik me voelde op dat moment..

Maar die rust was snel over, want ja ik kon gaan beginnen met tellen van de minuten.

Mijn moeder lichte mijn vader in en waren gelijk in de auto gestapt vanuit Duitsland naar Nederland, om bij ons te kunnen zijn.

Terwijl de minuten verstreken en het steeds korter duurde voordat de volgende steek weer kwam. belde mijn vriend onze verloskundige en die kwam dan rond 14:00 even controleren voor de ontsluiting.

Oh, ja ik meen het mijn weeën waren begonnen en terecht ik voelde die steken steeds heviger worden.

Eindelijk verschenen mijn ouders bij ons en waren ook een beetje radeloos, vooral mijn vader kon zich geen houding geven en wist niet hoe snel hij een sigaret moest draaien en roken.

Mijn vader kon het niet verdragen hoe ik verging van de pijn, want het werd er niet minder op ..

Toen de verloskundige binnen kwam ging ze eerst rustig koffie drinken, pakte haar laptop erbij en ging eerst nog rustig rond kijken in ons nieuwe huisje.

Ze wist namelijk dat we er net ingetrokken waren en alles nog nieuw was, onze verloskundige was dan ook een hele spontane, enthousiaste en nieuwsgierige.

Mijn vriend en ik keken elkaar steeds doordringender aan naar mate te tijd verstreek, want we wouden eigenlijk wel weten hoe ver de ontsluiting zou zijn of dat het überhaupt aan de gang was of eventueel loos alarm zou kunnen zijn.

Yes. daar ging ik dan hup op het bed en met me benen uit elkaar met me knieën gebogen in de lucht.

Tot onze verbazing was ik gelijk al op twee centimeter ontsluiting, maar tot onze teleurstelling was dat nog niet voldoende om richting het ziekenhuis te kunnen gaan.

Het werd ons aangeraden om rustig te blijven en dan zou onze verloskundige twee uur later weer terug komen, maar dan zouden we eerder kunnen bellen mochten de weeën ondragelijk kunnen worden.

Ze was voor een uurtje weg en toen konden we haar dus ook alweer opbellen en smeken om terug te komen, maar ze liet rustig op zich wachten want 17:00/18:00 kwam ze eindelijk aan.

In de tussen tijd rade ze ons aan om met mij om de beurt onder de douche te gaan staan, natuurlijk zittende op een stoel en dat de ander mij ging begeleiden met het weg puffen van de zware weeën.

Dat terwijl mijn buikwanden ontspanden door de warme straal die uit de douche kop kwam recht op mijn buik gericht was.

Hielden mijn vriend en moeder om de beurt het vast en steunden mij, totdat de verloskundige voor de tweede keer mijn ontsluiting kon controleren.

Nu waren we nog maar een halve centimeter verder gekomen, maar nu was het genoeg om zelf de keuze te maken of ik al naar het ziekenhuis wou  gaan of nog thuis wou blijven.

Na wikken en wegen koos ik er voor om direct heen te gaan, omdat mijn voorgevoel aangaf dat dit later niet mogelijk meer zou kunnen zijn vanwege de pijnen en ik anders niet volledig innerlijk zou kunnen ontspannen.

Onderweg met de auto naar het ziekenhuis hadden we nog wel gigantisch veel plezier, mijn vriend achter het stuur (licht gestrest) en mijn moeder naast mij proberen mijn buik vast te houden.

Mijn vriend dacht direct aan de snelste route wat natuurlijk super lief is en handig vooral, maar niet te vergeten dat deze route vooral alleen maar uit drempels, vele stoplichten en zebra paden bevatte.

Toch veilig en wel aangekomen in het ziekenhuis moesten we eventjes wachten, totdat iedereen weer bij elkaar was.(mijn vader,moeder,vriend en ikzelf)

Ik vertikte het om in een rolstoel te gaan zitten om mij voort te duwen door die grote aankomst hal van het ziekenhuis, heerlijk iedereen naar je laten staren terwijl je door de grond gaat.

Hoe eigenwijs ik ook deed ze kregen mij dan uit eindelijk wel in een rolstoel en gingen naar de afdeling K3.

We werden begeleid naar een kamer, een poliklinische kamer om ons voor te bereiden op de bevalling.

Er werd op gewezen dat het nog uren zou kunnen duren, voordat het überhaupt van start zou kunnen gaan omdat mijn ontsluiting vertraagd was.

Ik bleef een lange tijd steeds op het randje van het ziekenhuisbed zitten, ik kon niet liggen en kon ook niet volledig op mijn kont zitten.

Mijn vader ging veilig en wel naar de kantine toe om koffie te gaan drinken, die zou blijven wachten tot na de bevalling.

Schoonmoeder en schoonvader gingen de gangen op en neer, tussen rook en drink pauzes door kwamen ze mij ook controleren of alles nog goed verliep.

Mijn moeder en mijn vriend bleven continu bij mij, tot op bepaalde momenten dat mijn vriend even voor een sigaret pauze door mijn moeder weg gestuurd werd om even tot rust te komen en mijn moeder ging paar keer zelf koffie drinken en mijn vader inlichten over alles.

De minuten werden uren, maar toch om 21:00 +/- leek het voor mij alsof de tijd vanaf 14:00 stil was blijven staan.

Ondanks dat het buiten donker was, de gordijnen gesloten werden en lampjes aan gingen was ik voor mijn gevoel bij 14:00 blijven hangen.

Ik was me er bewust van wat er om me heen gebeurde, maar ik kon er niet meer op reageren, mee bewegen zoals ze dat zo mooi verwoorden.

Doordat mijn weeën intenser werden en ik niet alle weeën meer weg kon puffen en één keer tussen door pers drang begon te krijgen en dat met maar 5 cm ontsluiting, gingen ze me goed in de gaten houden.

ik moest me gaan ontspannen en aangezien dat vooral hielp door onder de douche te gaan zitten, ging mijn moeder me hierbij ondersteunen.

Mijn vriend mocht nog even koffie drinken, omdat het nog lang niet zo ver zou zijn.

Nadat de tijd verstreken was werd ik weer op bed gelegd en kwamen ze er achter dat mijn hartslag tijdens de weeën de overhand nam, waardoor ze niet meer de hartslag van Julian konden horen.

Het volgende wat ik nog weet tijdens mijn roesmoment was dat ik een washandje op mijn gezicht kreeg, terwijl de verloskundige en ziekenhuis verplegende mij met spoed in bed over de gang overbrachten naar de Klinische kamer om een zendertje aan te sluiten inwendig op het hoofdje van de baby.

Dit zorgde ervoor dat ze zijn hartslag weer konden controleren, maar de tweede reden dat ik overgebracht werd naar de andere kant kwam doordat ze er achter kwamen dat hij ineens door die spontane perswee in het vruchtwater had gepoept en ingeademd.

Dat gebeurde terwijl ik nog maar 5,5 cm ontsluiting had gekregen.

Ze lieten mij nog een keuze maken of ik een ruggenprik wou hebben, omdat ik hier om gevraagd had toen de pijn heftig werd, zelfs zo heftig dat ik ervan overmatig trilde door merg en been.

Terwijl ik klaar was gelegd met infuus in me hand en we alleen nog even moesten wachten op de arts voor het toe dienen, vroeg mijn verloskundige bij binnenkomst of ze nog één keer mocht voelen hoe ver me ontsluiting was.

om 22:00 werd dan eindelijk groen licht gegeven dat de ruggenprik niet meer toe gediend kon worden, omdat ik in paar minuten tijd ineens volledige ontsluiting had gekregen (20 minuten) en mocht beginnen met persen.

Eindelijk om 22:35 was hij er eindelijk, mijn zoon, mijn kindje, zo'n klein wonder helemaal van mij.

Ik kreeg hem eventjes op mijn borst, maar helaas was het van korte duur dat ik genieten kon.

Want terwijl hij bij me lag, zodat ik hem kon bewonderen werd ik overspoeld door angst.

Maar ik moest daarna nog gehecht worden in verband met een knip en achteraf kreeg ik nog te horen dat ik zo door de grond ging van de pijn omdat ik mijn stuitje erbij gekneusd had.

Uit eindelijk konden we na het douchen en plassen om 02:00 naar huis met de kleine.

Pas toen we om 04:00 met zijn drieën alleen waren, kon ik pas met open armen mijn kleine ontvangen met liefde.

Toch heeft het me nu inmiddels bijna twee maanden geduurd om een kleine beetje van die roze wolk te kunnen voelen.

Een grote ervaring, een onrustige zwangerschap, een pijnlijke bevalling op volledige eigen kracht wat uit eindelijk alles waard is geweest!

Lieve lezers, binnenkort weer een update!

xx liefs