Bel je vriend maar en vertel hem dat hij zo snel mogelijk naar hier komt.

Deel 3:

Ik word terug naar de kamer gebracht. Daar vertellen ze mij dat ik best mijn vriend bel om te zeggen dat hij zo snel mogelijk komt. De neonatologen en gynaecologen worden op de hoogte gebracht en wanneer mijn vriend aankomt, wordt er onmiddellijk een gesprek ingepland. Er wordt ons vertelt dat we ons kindje beter kunnen laten komen, om haar een zo goed mogelijke start te geven. Momenteel heeft ze mijn infectie nog niet overgekregen, maar dit kan snel omslaan als ze nog lang in mijn buik blijft zitten.  

Natuurlijk heeft een vroeggeboorte een heel aantal risico's. De Neonatologen noemen ze allemaal op, het is een hele waslijst.  Nadien kunnen we nog vragen stellen en dan komt de vraag die we liefst nooit hadden moeten beantwoorden. Wat willen jullie doen? Het kindje een kans geven, of niet?

Dit was één van de lastigste keuzes ooit. We zien ons kindje zo graag en wilden haar niet kwijt, maar we willen wel dat ze een goede levenskwaliteit heeft, dat ze niet onnodig moet afzien. We willen niet dat ze pijn heeft.  Zowel ik als mijn vriend wilden geen beslissing nemen. Wat moeten we doen? We besloten beiden onze ouders te bellen en hun mening te vragen, misschien werden we er wijzer door. Na vele bemoedigende woorden van onze ouders hebben we uiteindelijk een keuze kunnen maken. We gaan haar een kans geven, maar wanneer de artsen zien dat ze een enorm slechte levenskwaliteit gaat hebben, pijn heeft of op welke manier dan ook afziet, willen we dat het stopt. ( Ik wil wel even vermelden, dat dit onze keuze was, maar dat deze voor iedereen erg persoonlijk is, maar welke keuze je als ouder ook maakt, je moet steeds je hart volgen.)

Vanaf dat moment gaat alles enorm vlug. De afdeling neonatologie wordt op de hoogte gebracht, zodat zij een kamertje volledig kunnen voorbereiden en stand-by staan. De verpleegkundige op materniteit geven nog de laatste medicatie en stoppen de weeënremmers. Verschillende neonatologen komen naar de verloskamer, de gynaecoloog maakt zich klaar, de vroedvrouwen blijven in de buurt. We beseffen dat we niet meer terug kunnen, vandaag wordt onze kleine meid geboren, vandaag gaan we haar te zien krijgen, we weten alleen nog niet in welke toestand.

Ondanks dat de weeënremmers al een tijdje gestopt zijn, krijg ik geen weeën. Ze besluiten weeënopwekkers te geven, zodat het allemaal een beetje sneller gaat. De gynaecoloog komt me nog eens onderzoeken en vertelt ons, dat ons dochtertje in stuitligging ligt, dit maakt het er niet makkelijker op. We proberen al 3 maal te persen nog voor er weeën zijn, in de hoop haar zo nog te doen draaien. 3 pogingen later, is ze nog steeds niet gedraaid en men besluit even te wachten, ondertussen verhogen ze de weeënopwekkers, aangezien de weeën uitblijven. Iedereen verlaat de verloskamer en er wordt ons vertelt, onmiddellijk te bellen wanneer ik iets voel. 

Iedereen is nog maar net de kamer uit, of ik voel dat ons meisje gezakt is. Ik vertel dit mijn vriend, maar hij denkt dat ik een grapje maak. Gelukkig kan hij aan mijn gezicht zien dat ik het meen en drukt meteen op de bel.  De vroedvrouw komt binnen en ik vertel dat ik ze voelde zakken, meteen belt ze naar de anderen en binnen enkele minuten is de kamer weer gevuld.  Ik mag al snel beginnen persen en binnen de 10 minuten is onze dochter geboren, in haar vruchtzak, beter dan dit had het niet kunnen zijn volgens de gynaecoloog. 

Ze ademt, maar wordt onmiddellijk meegenomen voor verdere zorgen. Ze vragen of we al een naam hebben. Ja, die hebben we, onze kleine meid krijgt de naam Livia. Mijn vriend mag mee naar neonatologie, zodat hij bij onze dochter kan zijn en ik moet nog blijven liggen. Mijn gedachten zijn constant bij haar, zou het wel goed gaan?

Even later komt mijn vriend terug de verloskamer binnen, met op zijn gsm enkele foto's, nu kan ik haar ook eens bekijken. Oh wat is ze klein, je ziet duidelijk dat ze te vroeg is geboren, maar toch, ondanks dat is ze prachtig.  Mijn vriend vertelt me dat alles onder controle is, maar dat ze nu alle nodige infuusjes en katheters aan het plaatsen zijn. Ze komen ons halen vanaf alles inorde is. We gaan terug naar de afdeling materniteit en wachten in spanning af. Alles zal toch wel inorde zijn? Waarom duurt het nu zo lang?