Snap
  • Bevallingsverhalen
  • mama
  • dochter
  • papa
  • Bevallingsverhaal
  • kersversemoeder

Becoming a mommy!

Ik kijk met veel plezier terug naar mijn bevalling. Hoe zwaar het was, maar ook hoe mooi en liefdevol het was. Toen onze dochter geboren werd, werd ik overvallen met een compleet nieuwe soort liefde: moederliefde. Nieuw leven, terwijl de wereld buiten de verloskamer compleet op z'n kop staat. Ik wil dit verhaal graag delen, met wie dit maar leuk vind om te lezen.

Op vrijdagavond kreeg ik last van een harde buik. Dit ging na een uur over na een beetje 'weeïg' gevoel in mijn onderbuik. Leuk om erbij te weten: de hele zwangerschap heb ik mij afgevraagd of ik een wee zou herkennen. Nou, ik kan volmondig JA zeggen, een wee mis je niet. Afijn, mijn man had mijn schoonzus nog aan de telefoon, die vroeg hoe het gaat en of ik al wat voelde. Ik gebaarde snel dat hij niks moest zeggen. Aan de ene kant wilde ik het een beetje verassing houden, en aan de andere kant wilde ik geen 'valse hoop' geven.

Eenmaal op bed heb ik de weeën een beetje zitten timen. Om de 5 minuten, om de 3 minuten, dan weer 6 minuten. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn man dat ik toch met enige regelmaat iets voelde. Vervolgens zijn wij dit anderhalf uur gaan timen. Ondertussen hebben we met alle spoed 's nachts nog een boxkleed en een kraamboek besteld. En we hadden nog niks voor in de tuin. Waar je je op dat moment druk over kunt maken. Toen we de verloskundige hadden gebeld, spraken we af om het in de gaten te houden en in de ochtend weer contact te hebben. Dit zouden heel goed voorweeën kunnen zijn.

In de ochtend waren de weeën onregelmatig, soms zat er 5 minuten tussen, maar kon ook zo 10 minuten zijn. In overleg met de verloskundige spraken we af dat wanneer de weeën door zouden zetten, we moesten bellen. Anders 's avonds bellen om eventueel iets te bespreken voor pijnmedicatie. En als het helemaal over zou gaan, dan zagen we elkaar bij de volgende controle weer.

Goed, ik zal nu een beetje met een snelvaart gaan schrijven. Ik kan hier wel 100.000 worden aan besteden. De weeën bleven de hele dag wat onregelmatig, tot 17:00. Mijn schoonmoeder was nog even op visite. Tijdens een wee moest ik echt even gaan staan en zat ik even helemaal in mijn eigen wereldje. Uiteindelijk tegen 19:00 de verloskundige gebeld. Ik nog even snel onder de douche (want ja, stel je voor, ongewassen daar gaan bevallen..). De verloskundige kwam binnen met de gedachte ''even controleren, en weer naar huis''. Ze ging even kijken of mijn vliezen al waren gebroken en of ik al ontsluiting had. Heel rustig trok ze haar handschoenen weer uit, en zei heel droog ''je hebt 7 tot 8 cm ontsluiting, we gaan naar het ziekenhuis''. We waren even met stomheid geslagen. Ik dacht echt dat ik nog in de voorweeën zat. Maar ik zat al weer in de ontsluitingsweeën. Dus hop, naar het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis hebben we ons even rustig geïnstalleerd, naaste familie op de hoogte gesteld. Hoe relaxed we toen nog waren, hoe anders de situatie een half uur later was. De weeën werden zo heftig, dat mijn vliezen gebroken werden. En toen, de persweeën. Het hele 'probleem' was echter dat de weeën nog steeds zo onregelmatig waren. Tussen elke perswee zat 4 tot 5 minuten. Na anderhalf uur flink persen (voelde veel korter, maar het tijdsbesef was compleet anders) zei de verloskundige dat bij de volgende perswee onze dochter geboren zou worden. Vol spanning en adrenaline lag ik daar, wachtend op die laatste perswee. En oh, wat duurde die 5 minuten lang! Maar inderdaad, één keer persen, en daar was ze! Krijsend kwam ze ter wereld, met een flinke bos haar. Al met al zijn we 24 uur bezig geweest, vanaf de harde buik. 

Op 9 augustus 2020 om 0:24 zijn wij papa en mama geworden van een prachtige dochter genaamd Emilia.