BBQ-en tijdens mijn bevalling

Het is een prachtige woensdagochtend, we worden langzaam wakker van de zon die door de ramen schijnt. We zitten in de laatste week van de zomervakantie en Lin weet inmiddels héél goed hoe ze moet uitslapen. We worden namelijk pas om 10:00 wakker. We besluiten om er een mooie dag met het gezin van te gaan maken, het is prachtig weer dus misschien gaan we wel naar het zwembad. Sowieso staat er een BBQ op de planning voor vanavond.

Lin zit in bad en ik sta net op het punt om onder de douche te stappen als mijn vliezen breken. Het is geen hele golf zoals in de films, maar het is meer dan genoeg om te weten dat ik niet in mijn broek plas. Snel roep ik Evert. Oh myyy, het gaat nu écht beginnen denk ik, vandaag is dé dag dat ik ga bevallen!

Helaas gebeurd er buiten breken van mijn vliezen de komende uren helemaal niks. Rond 14:00 beginnen er lichte krampjes op te spelen. Heel licht, ik moet mij echt concentreren om ze te kunnen voelen. We twijfelen nog even of de BBQ wel door gaat die avond, maar optimistisch zeg ik “we moeten toch eten, hé”.

Inmiddels hebben wij de verloskundige al op de hoogte gesteld, zij komt later even langs om te kijken. Mijn zus komt binnen wandelen, bekijkt de situatie en begint keihard te lachen. Ik zit in mijn blote kont in de tuin op een matje tegen het lekken. Mijn zus werkt om de hoek als verzorgende in een huis met dementerende ouderen dus besluit om een volwassen luier te halen. We hebben de grootste lol als ik deze aan trek, maar eerlijk – het is wel fijn om op te kunnen staan zonder een slakkenspoor aan vruchtwater achter te laten.

Even later komt ook de verloskundige binnen, na een paar kleine onderzoeken geeft ze aan dat we haar weer mogen bellen als de weeën heftig en regelmatig worden. Mijn zus neemt Lin mee naar huis zodat Evert en ik ons in alle rust kunnen voorbereiden op de bevalling.

Het is 18:00 als we klaar zijn met de BBQ en de weeën (eindelijk) heftiger beginnen te worden. Bewegen is fijn en mijn zwager is op vakantie, dus we besluiten om samen zijn katten lopend eten te geven. Hij woont verderop in de straat, dus dat is zeker haalbaar. Op de terugweg besluiten we om nog een blokje om te gaan. Ik merk dat ik mij op straat minder durf “aan te stellen” dus hoe langer we buiten zijn hoe minder heftig de weeën aanvoelen.

Halverwege het blok geef ik aan dat we moeten omkeren, want het begint nu wel pittig te worden. Eenmaal thuis loop ik rondjes door de kamer terwijl Evert – houdt je vast jongens – de Sims op de computer speelt. Ik geef aan dat hij gewoon door moet spelen, aangezien dit pas het begin is. Little did I know haha.

Ik stap even rustig onder de douche maar merk dat de weeën nu extreem worden. Ik schreeuw vanuit de badkamer dat Evert toch maar de verloskundige moet bellen. Evert timed ondertussen de weeën en ze zijn goed regelmatig. Ik droog mij af (met een aantal stops vanwege de weeën) en we gaan naar beneden.

De verloskundige komt niet veel later (om 19:30) binnen, thank god wat ben ik blij! Ze komt gelijk in actie aangezien ze ziet dat ik het zwaar heb. Ik heb nog steeds in mijn hoofd dat dit pas het begin is, dus probeer mij niet aan te stellen. De verloskundige checkt hoeveel cm ontsluiting ik heb. Ze kijkt Evert aan en zegt dat we naar het ziekenhuis moeten gaan, ik zit namelijk al op de 7 cm!

Het enige wat op dat moment door mijn hoofd gaat is “YES, ik stel mij niet aan!”. Als we naar de auto lopen zegt de verloskundige tegen Evert dat hij flink moet doorrijden. Ik heb dat op dat moment niet door, maar blijkbaar is ze bang dat we het ziekenhuis niet halen.

Het ziekenhuis is ongeveer 20 minuten rijden en in de auto wordt het écht zwaar. Sommige auto’s rijden niet door dus tussen de weeën schreeuw ik af en toe “rij eens door joh!” of “Kun je het gaspedaal niet vinden?” naar medebestuurders. Vlak voor het ziekenhuis blijkt de weg afgesloten te zijn, waardoor we een flink stuk om moeten rijden. Dit is zo’n domper voor mij, aangezien ik het gevoel heb dat ik al moet persen.

Eindelijk zijn we in het ziekenhuis aangekomen, het is nu 20:00. Evert parkeert zijn auto bij de spoedeisende hulpen en pakt een rolstoel. Lopen lukt op dit moment niet meer dus we gaan rollend door het ziekenhuis. Snel naar de juiste afdeling en we krijgen gelijk een kamer toegewezen. De weeën zijn nu op zijn toppunt en ik schreeuw dat ik een ruggenprik wil.

De verloskundige voelt nog een keer en zegt dat een ruggenprik er niet meer in zit. Ik zit bijna op de 10 cm, ze voelt alleen nog een héél klein randje. Dit is rond 20:30. Ik moet van haar nog een paar weeën wegpuffen. Met het idee dat ik al bijna op de 10 cm zit, krijg ik bij iedere wee die hierna komt een ongelofelijke persdrang.

Na het wegpuffen van drie weeën geef ik aan dat ik écht moet persen nu. De verloskundige zegt dat ik mag gaan liggen en voelt tijdens de volgende wee mijn ontsluiting. YES! Het randje is eraf, ik mag gaan persen. Ik lig en pers maar het voelt héél onnatuurlijk. Het ligt niet lekker en ik heb niet het gevoel dat de baby er op deze manier uit kan.

Ik schreeuw dat ik een druk voel. De verloskundige kijkt mij in mijn ogen aan en zegt kort maar krachtig “Janneke, als je zo schreeuwt kunnen we je niet verstaan en niks voor je betekenen. Waar voel je een druk?” Mijn reactie is kort, krachtig en nog steeds schreeuwend “OP MIJN ANUS”. Ik zie Evert in mijn ooghoeken lachen. Niet de perfecte timing vriend, maar ik snap het wel.

De perswee zakt weg en ik geef gelijk aan dat ik op een baarkruk wil. Deze wordt heel snel gepakt en de verloskundige legt uit hoe Evert achter mij moet gaan zitten. Ze komt voor mij zitten en ik voel een wee aankomen. Ik mag weer gaan persen. Met alle kracht die ik in mij heb pers ik op gevoel zo hard als ik maar kan – met succes. Deze tweede perswee lukt het mij om mijn baby er uit te persen. Ik twijfel nog even of ik haar zelf wil pakken, maar vind dit toch wat spannend dus laat de verloskundige haar “opvangen” en aangeven.

Daar is ze dan, 23 augustus 2017 om 20:49 uur is mijn mooie Roxane geboren.