Auw...strippen

Mijn kindje was dus weer iets kleiner dan gemiddeld en ondanks dat na mijn eerste bevalling bleek dat er niets aan de hand was, blijf ik toch extra onder controle. Nja niets mis met wat extra controle en als moeder zijnde voel je echt wel of er iets aan de hand is of niet....

Ze zeggen altijd ga op je gevoel af, maar zodra je zwanger bent of al een kindje hebt lijkt het wel of je een bijzondere gave erbij hebt. Je voelt vaak heel goed aan of er iets is met je kindje of niet. Het valt ook bijna niet te omschrijven, maar je voelt het gewoon. Mijn moeder gevoel heeft mij in elk geval nog nooit in de steek gelaten. 

De hele zwangerschap is dan ook prima verlopen, niets aan de hand lekker zwanger zijn en “genieten” van de schopjes in je buik. Nu is dat niet altijd genieten, want sow wat kan dit kindje soms hard trappen. Op de een of andere manier heb ik ook vlak naast mijn navel een gevoelig plekje. Het lijkt een beetje te branden, maar niemand ook de gynaecoloog niet weet wat het kan zijn. Ze geeft wel aan dat heel soms bij vrouwen voorkomt en ze dan niet weten wat het is. Nja niets ernstigs maar wel vervelend. 

Gelukkig werd er aan het eind van de zwangerschap niet gesproken over inleiden. Twee dagen na mijn uitgerekende datum moest ik voor controle maar het ziekenhuis, ze wilde mij toen wel proberen te strippen. Maar wat deed dat pijn, het leek wel of ze mijn ingewanden naar buiten aan het trekken was. Ze schrok er zelf van dat ik zo heftig reageerde en het dus zo pijnlijk was. We kregen het advies om maar gewoon af te wachten, want het haalt niet altijd iets uit. Maar toen we bij de uitgang liepen, meende ik toch wat krampen te voelen. Dit kon toch niet waar zijn, zo snel!!!

Samen met mijn man gingen we ons dochtertje bij de opvang halen. De krampen werden toch wel heftiger, maar ik wilde natuurlijk niets laten merken. Poker-face op en mijn dochter halen. Eenmaal thuis besefte ik toch echt dat het begonnen was en hebben we het ziekenhuis gebeld. Mijn ouders kwamen snel voor ons dochtertje en wij naar het ziekenhuis. Ze zeggen vaak dat je de pijn vergeet na de bevalling, maar zodra je ze weer voelt weet je het snel weer. Geloof mij maar....

De weeën bleven geleidelijk aan sterker worden, dus uiteindelijk had ik toch weer besloten het pompje met pijnstilling te kiezen. Ze gaven mij nog een spuit, zodat ik kom slapen. Ze dachten namelijk dat het toch nog niet helemaal ging doorzetten. Mijn man kreeg een bedje en hij ging natuurlijk lekker slapen. Ik heb nirts geslapen en heb alleen maar weeën op liggen vangen. Gelukkig kwam uiteindelijk een verloskundige en bleek ik al 8 cm te hebben. Ze ging nog even naar een andere patiënt, maar zodra ze weg was kreeg ik persdrang. De verpleegkundige ging de verloskundige halen, alleen duurde dit we erg lang. Volgens mij was ik op dat moment ook niet meer zo heel aardig... dus toen ze uiteindelijk kwam heb ik haar gezegd dat ze nu niet meer weg mocht. 

Gelukkig ik mocht persen en 5 minuten later had ik ons tweede dochtertje al in mijn armen. En dit keer zonder knip en hechtingen. Voor mijn gevoel was ik veel langer bezig geweest, maar het bleek echt maar 5 minuten te zijn. 

Zo zonder knip en hechtingen is wel een stuk relaxter. Je kunt iets beter zitten en je hebt niet elke dag een kijkmoment door de kraamverzorgster. 

Dit keer zaten ze overigens met de schatting van het gewicht helemaal fout. Het zou weer een kleiner kindje zijn, maar ze woog uiteindelijk 3555 gram. Dit was 800gram meer dan mijn eerste dochter.