Auw! Een bevalling is geen pretje!

Pien Offerhaus is pas gepromoveerd op de medicalisering van bevallingen. Ofterwijl bevallingen die steeds vaker medisch worden, omdat men steeds vaker en sneller grijpt naar medische hulpmiddelen. Een veelvoorkomend voorbeeld, is pijnbestrijding. Hier in Nederland is daar weinig keuze in, namelijk de ruggenprik of lachgas in sommige ziekenhuizen.

Mevrouw Offerhaus stelt dat het samenhangt met 3 dingen. Er is veel aandacht voor babysterfte, waardoor medicus én moeders sneller naar hulpmiddelen grijpen om de bevalling zo veilig mogelijk te laten verlopen. Helaas blijkt er voor de babysterfte geen effect voort te komen uit deze hulpmiddelen. Moeders kregen eerder complicaties, waardoor de kansen weer ongunstig bleken.

Het tweede is de invloed die moeders steeds vaker lijken te willen hebben op hun bevalling. Bevallingen worden voorruit gepland met een geboorteplan, waarin een hele hoop beschreven kan worden. Men wil de pijn niet meer voelen of ziet het als een soort verworven recht. Mogelijk is dit mede te danken aan dit zelfde beeld wat in andere landen ook leeft. In Amerika lijkt het soms wel alsof de vrouwen bij binnenkomst al een ruggenprik krijgen.

En dan is er uiteindelijk nog de moeilijke en zware bevalling, waarbij pijnbestrijding of een ander hulpmiddel, een laatste redmiddel is. En zo word gesteld, is dat ook dé reden dat deze hulpmiddelen er zijn. Bij dit soort bevallingen, worden de risico's verminderd door de hulpmiddelen.

Ja, lastig. Ik ben twee keer bevallen zonder hulpmiddelen. Mijn voornaamste reden hiervoor was, dat ik het idee van een ruggenprik erger vond dan de bevalling. Tijdens mijn eerste bevalling was dit echter het enige pijnbestrijdingsmiddel wat er was. En ik heb dus juist laten vast leggen dat ik het liever niet wilde.

Daarbij had ik totaal geen behoefte aan enige voorbereiding op mijn bevalling. Voor mij was het iets ongrijpbaars, wat totaal niet te voorspellen was. Hierdoor had ik er dan ook totaal geen angst voor. Tuurlijk wist ik dat het pijn zou doen, maar ik kon niet weten wat voor pijn en of ik die pijn aan zou kunnen. Dus waarom druk maken?

En totaal geen afbreuk aan de vrouwen die wel naar de hulpmiddelen hebben moeten grijpen. Gelukkig word het hier in Nederland, nog niet als zeer logisch gezien. Het word het je altijd duidelijk gevraagd, je word streng gewezen op de risico's en dat je een dag moet blijven. En pas als je dan nog wilt, zullen ze hem zetten. In Amerika krijg ik wel eens het idee dat je actief 'nee' moet zeggen, anders krijg je 'm. En ik denk niet dat we daar naartoe moeten.

Het is een hulpmiddel wat risico's moet verkleinen. En als een vrouw omvalt van vermoeidheid bijvoorbeeld, is dat een groter risico dan de pijnbestrijding. Maar als er geen risico's zijn, zou ik persoonlijk altijd afzien van pijnbestrijding.

Uiteindeljk is iedereen vrij in het maken van beslissingen hierover. Maar het lijkt mij we van belang dat we het blijven zien als een medisch middel, wat ingezet word als de baten opwegen tegen de risico's. Zo niet, dan vind ik dat een persoon op de wereld zetten ook best met bloed, zweet en tranen mag. Het is ook niet niks toch?