At your Cervix!

Deze foto.. Hij is niet mooi, maar zegt enorm veel voor mij. Nog nooit ben ik zo bang geweest. Wat zit dit trauma onvoorstelbaar diep. En daarom schrijf ik er over. In de hoop dat het gevoel en de beelden minder worden.

Vannacht had ik weer zo'n nacht. Zodra Carmen weer één van haar enge 'ziekenhuis' dromen heeft en ze gillend en klam van het zweet wakker wordt, kan ik de slaap niet meer vatten.. Dus, ik besluit mijn verhaal op te schrijven:Toen mijn vliezen braken, werd ik eerst naar een streekziekenhuis in de buurt gebracht. Ik was verdoofd door angst, verdriet en stress. Ik werd met een bloedgang een hele kleine (de eerste op de gang) verloskamer in gedrukt, en na een paar tellen kwamen de artsen en verpleegkundigen binnen rennen. 14 mensen liepen om me heen. Iedereen wilde iets van me.

Dominique, we gaan je nu prikken. Dominique, wil je deze pillen nu nemen? Dominique, we leggen je benen nu even in de beugels. Dominique, de vloeistof wat door je infuus loopt gaat je een beetje misselijk maken.Intussen stonden er 3 (!!) artsen bij me naar 'binnen' te kijken. Mijn ogen draaiden in mijn hoofd, zweet brak me uit. Huilen lukte niet, praten al helemaal niet. Ik kreeg het benauwd en inderdaad, de vloeistof via het infuus maakte me misselijk. Zoveel vragen, maar er kwam niets uit mijn mond. Uiteindelijk een paar stille tranen.Ik voelde steeds meer paniek ontstaan in de veel te kleine kamer. De artsen fluisterden en gingen de kamer uit om een telefoontje te plegen. Na en paar tellen kwam één van de artsen terug: Carmens voetje was al geboren. De kans bestond dat ze al in dit ziekenhuis geboren zou worden. Ze gaven aan dat ze de faciliteiten niet hadden om Carmen te kunnen geven wat ze nodig had. Dus er moest een Neonatoloog van uit het Radboud komen of ik moest daar naar toe gebracht worden. Na een kort overleg werd besloten ons naar Nijmegen te vervoeren. Ambulance personeel kwam de kamer in rennen. Met een verloskundige renden we door de lange, kille gang naar de Ambulance. Radboud, we komen er aan. Ik voelde niets, ik dacht niets. Mijn hoofd was leeg en bang.Toen we in Nijmegen aankwamen, werden we ontzettend warm en liefdevol ontvangen door  'Zuster Cecile'Op het witte jasje van Cecile stond: At Your Cervix! Ik wist het zeker, dit was een geweldige vrouw!.En dat was ook zo. We hebben de hele dag samen met Cecile (en collega's) doorgebracht. Stuk voor stuk mensen met zoveel liefde en zorg voor ons. We hebben teennagels gelakt, tranen gelachen en gehuild, pizza besteld en gepraat. Door haar kon ik de rust bewaren. We zullen haar nooit meer vergeten <3Tot dat Carmens hartje er mee stopte en ik met spoed de OK op moest. Het bizarre, wollige gevoel in mijn hoofd was direct terug.  Gelukkig, zoals jullie al weten. is alles tijdens de geboorte van Carmen verbazingwekkend goed verlopen.Maar het beeld wat je ziet.. Een piep klein meisje, doorzichtig. Ze was helemaal blauw, omdat ze in een stuit lag. Met haar ene beentje langs haar lijfje om hoog en de andere naar beneden. In een spagaat eigenlijk. Niet wetend wat er komen ging, en hoe de komende uren zouden zijn. En het schuld gevoel, zo dat is heftig. Wat had ik anders moeten doen? Faal ik nu als moeder? Rare gedachten maar ze waren er zeker.Nog steeds, bijna dagelijks, denk ik er aan terug. En de gevoelens van extreme angst komen soms zo onverwacht. Laatst bij een Netflix serie die we samen aan het kijken waren. Er kwamen beelden voorbij van een overleden kindje. Ik was helemaal in paniek, trillen, huilen.. Gelukkig was ik niet alleen. Maar zo zijn er meer momenten: Wanneer ik een ambulance hoor, als Carmen opgenomen wordt en ik de alarmen weer terug hoor. Ik slaap nu al wat beter. Maar er komen nog steeds regelmatig nachten voor waarin de angst zo heftig is en de dromen zo naar. Dan heb ik de neiging om steeds naar Carmens kamertje te lopen. Ademt ze nog? Gaat het goed met haar? Vooral vanwege de diagnose die we nu hebben gekregen. We praten er veel over en door middel van EMDR hoop ik dat dit gevoel minder zal worden. En gelukkig zie ik dat ze zelf zo stoer, blij en dapper is. Zoveel sterker dan ik zelf. Onze Carmen, zij maakt het verschil <3