Snap
  • Bevallingsverhalen
  • prematuur
  • mamablog
  • #NICU
  • #
  • #couveuse
  • Monitor
  • bilirubine
  • #bloedvergiftiging
  • #firstone
  • #huisjeboompjeteuntje
  • #couveusetijd
  • #32weeks
  • #alarm
  • #noodbel
  • #Cpep
  • #navellijn
  • #sonde
  • #infuus

Angst in zijn puurste vorm

03/09/2018

Vandaag sta ik even stil bij vorig jaar. Niet zomaar een dag, maar eentje die voor altijd in je geheugen gegrift staat. Het was dag drie in de couveuse. Vannacht mocht je voor het eerst naast mama slapen op de familiesuite. Tijdens mijn nachtkolven ben ik nog even naast je gaan zitten om te staren, want je lag zo lief kleintje in die enorme couveuse.

Rond 8 uur vanochtend kwam de zuster de kamer op gelopen. Je kreeg voeding via de sonde en terwijl die handeling werd uitgevoerd vertelde de zuster dat jij vanochtend een klein adem dipje had gehad, maar vrij snel weer herstelde. Niets om ons zorgen over te maken, herhaalde ze.

De monitor ging weer aan, zoals elke ochtend en zo konden wij, net als de zusters in het kamertje om de hoek, alles goed in de gaten houden.Jouw ademhaling, jouw saturatie en jouw hartslag. Al drie dagen een standaard onderwerp tijdens de visite uurtjes. 

Maar vandaag niet, er volgden al snel meer dipjes en prikkelen werd ons geleerd. Kleine kneepjes in jouw hak, waardoor je weer even werd herinnerd om zelf adem te halen. Die nare monitor met zijn knipperende lichtjes, dat nare alarm en bovenal die steeds langere dipjes. Ze volgden elkaar nu ook steeds sneller op en we zagen jouw zuurstofgehalte steeds vaker mee zakken. 

De monitor kleurde opnieuw van groen, naar oranje, naar rood. De alarmbellen rinkelden en opeens was hij daar. De grote dip. Niet alleen jouw ademhaling en je zuurstof zakte, maar dit keer ook jouw hartslag. 'Prikkelen, prikkelen!' Riepen wij tegen elkaar, maar niets hielp. Totale paniek! 'DE ALARMKNOP, DRUK OP DE ALARMKNOP!' schreeuwde ik naar Martin. 

Binnen één tel stonden er 3 zusters en 4 kinderartsen rond jouw couveuse. Je werd met man en macht heen en weer geslingerd, beademd en gereanimeerd. Hopend op een klein teken van leven. Totaal verdoofd. Daar sta je dan als kersverse ouders, starend naar de drukte rond de couveuse.Angst in zijn puurste vorm. Er schiet een gedachte door je hoofd, die je liever niet denkt. 

Teun's hartslag daalde van 120 naar 9. Een infectie, een bloedvergiftiging bleek de boosdoener. Een sepsis door de ingebrachte navellijn. Het is verbazingwekkend hoe snel zo'n infectie zich kan verspreiden, maar ook hoe snel zo'n klein pril leventje zich terug kan vechten. 

Wat zijn wij dankbaar, want nu precies één jaar verder hebben wij dit, maar ook zo veel andere mooie en fijne herinneringen mogen maken.Door het doorzettingsvermogen van de zusters, artsen en ons eigen vechtertje mochten wij afgelopen zaterdag samen 1 kaarsje uitblazen op een veel te grote taart. 

Wat een prachtig en trots gevoel.

4 jaar geleden

Wauw wat een verhaal! Verschrikkelijk, ik heb het met kippenvel zitten lezen. Des te mooier om te lezen dat jullie gister de eerste verjaardag mochten vieren van jullie kindje! Gefeliciteerd ? prachtige momenten