anderhalf jaar later. Allong way to go

Daar zijn we weer. Zoals jullie hebben gelezen was mijn bevalling tot heden niet bepaald mooi of gelukkig.

Ik heb hier heel hard voor moeten vechten en met de juiste mensen om heen,vriendinnen en mijn liefste moeder ben ik me steeds beter gaan voelen.

Want er is niks ergers in mijn leven gebeurd dan niet houden van je kind. ( dat dacht ik namelijk).

Naar een hele lange tijd kwam ik achter heel veel gevoelens de ware aard tegen. Het waren namelijk gevoelens van; ik kan dit niet, ik wil rust, laat me niet alleen thuis, ik wil de hele dag in bed liggen en totaal futloos en verkeerde gedachtes zoals; ik doe me zelf wat aan, dadelijk doe ik mijn kind wat aan, dit komt nooit meer goed, ik ben de enigste enz. Nou na deze rij gevoelens heb ik heel hard mijn best gedaan om naar ze te luisteren.en wat ik nu werkelijk voelde en wat ik werkelijk wou?

Ik voelde en dacht zoveel dat ik meende dat ik opgenomen moest worden en een gevaar werd voor andere. Wat in mijn positie de grootste onzin was. Want als ik me zelf afvroeg wil ik dood? Dan schreeuwde ik NEEEEEEEEEEE want daar ben ik veel te bang voor! Dus zou ik mezelf wat aandoen dan? NEEEEEEEEEEE want dan kan ik ook dood gaan. Zou ik mijn kind wat aan kunnen doen?? NEEEEEE want dan draai ik ook af. zou ik haar af kunnen staan? NEEEE want als ze bij oma gaat slapen of in haar eigen bedje ligt wil ik constant gaan kijken of er iets is. En zo kan ik wel door gaan. Wou ik rust? JAAA rust om alles om me heen te verwerken en te begrijpen. Wou ik niet alleen zijn? NEEEE want ik was bang alleen en ik was dood moe.

Enz. Enz. Enz.

Mijn boosdoener van al mijn gevoelens en gedachtes waren ANGST!! Angst dat ik niet perfect zou zijn,  geen goeie moeder zou zijn, niet van mijn kind zou houden enz.. 

Zoals jullie eerder lazen had ik ook waanbeelden dat ik haar over de reling van de flat gooide. Ik schrok daar zo erg van!! Nou dat was pure angst. Ik kreeg die beelden en gedachtes in  mijn hoofd omdat dat mijn ergste nachtmerries waren. En omdat ik zo twijfelde aan me zelf of ik het wel goed deed en of ik een slechte moeder was omdat ik niet meteen van alles voelde toen ze op me lag. Was ik zo onzeker over me zelf dat dat uisloeg in angst!! En paniek aanvallen heb ik al vanaf kleins af aan. Maar toen werden die zo diep geactiveerd dat ik er hele andere gevoelens en gedachtes bij had.  Door hier achter te komen ben ik me een heel stuk beter gaan voelen en kon eindelijk eens rustig gaan genieten van haar. Anderhalf jaar was ik het meesten van kwijt maar ik probeer nu voor te kijken en niet meer achter. Alhoewel ik wel een kleine angst voel voor een volgende zwangerschap. Maar ik ben er ook wel sterk in om te denken dat ik nu meer weer en er beter mee kan omgaan.

In mijn volgende blog schrijf ik verder over de toekomst die noet leuk uitpakt maar erna super is.