Altijd Storm in Februari

Op 26 November kom ik erachter dat ik ongepland zwanger ben van ons derde kindje! Op 5 December 2017 heb ik mijn eerste echo. 8 weken zwanger. Met 13 weken volgt de termijnecho. 14 juli 2018 ben ik uitgerekend!

Rond 14 weken begon ik harde buiken te krijgen. Maar tijdens de controle met 15 weken blijkt alles in orde. Hartje gehoord!

Rond 17 weken zwangerschap voelde ik mij vreemd. Alsin, normaal. Geen zwangerschapskwaaltjes. Volgens de verloskundige was dit normaal. De kwaaltjes kunnen eenmaal komen en gaan. Ik vertrouw erop dat alles goed zit. Vrijdagochtend, de kinderen hebben carnavalsviering op school. Tot mijn schrik heb ik last van bloedverlies. Niet veel. Maar een inlegkruisje vol. Lichte buikpijn schoof ik af als bandenpijn. De verloskundige liet weten dat een klein beetje bloedverlies geen kwaad kan. 

Ik kan moeilijk genieten van de carnavalsmuziek op school. Besluit eerder naar huis te gaan, en niet mee te lopen met de tocht. Thuis op de bank, ging ik liggen met een dekentje en een kruik. 12:15 waren de kids alweer uit school. M. (Destijds bijna 6 jaar) voelt aan dat ik mij niet lekker voel. Ze komt bij mij liggen, en samen kijken we film. Ze verzorgd mij heel goed, zo lief. (Papa had een uitje op school). 

Het bloedverlies en de krampen stoppen niet. Ik besluit te gaan douchen, en vroeg naar bed. M. slaapt bij mij vannacht. Ik houd mijn man via de app op de hoogte. Hij geeft aan dat ik mijn verloskundige maar moet bellen, en een controle moet inplannen. Desnoods in het ziekenhuis. Ik wil niet al te zeurend overkomen. Wellicht is het gewoon echt bandenpijn?

Rond 22:45 voel ik een plop, en een hoeveelheid water. M. schrikt op. Mama gaat het? Chips. Afscheiding? Nee, dat is veel te veel. Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. Shit. Ik ben pas 17 weken en 6 dagen. Ik app mijn verloskundige. Ze geeft aan dat ze in het ziekenhuis toch niets kunnen doen met dit termijn. Maar, uiteindelijk wilde ze wel een afspraak voor mij maken. Ja, graag. Duh. Mijn man komt naar huis. Mijn moeder komt eraan, om de kinderen op te halen. 

Ik maak mij klaar. Alleen nog even jas aan, en wachten op mijn moeder die de kids komt halen. Mijn verloskundige belt, de verloskamers wachten op mij.

Plop.Gevolgd door een hoop vloeistof en iets in mijn onderbroek. Ik kijk mijn man aan, ga naar de toilet om te kijken. Bloed. Overal bloed. En mijn kindje in mijn onderbroek. Zo klein. Ik kan alleen maar huilen. Ik strompel de trap op, en laat een spoor van bloed achter. Eenmaal op de badkamer stort ik mij neer, broek tot op mijn knieeen. Bloed. Overal bloed. Mijn man belt de verloskundige, met de mededeling dat het te laat is. Ons kindje is al geboren, Thuis. Met bijna 18 weken zwangerschap.

Dan volgt een waas. De verloskundige komt, en ik kan alleen maar huilen. M. komt knuffelen. ''Hoop dat alles goed gaat met de baby''. Niet wetend dat de baby inmiddels al geboren is, en niet levensvatbaar.

Ze knipt de navelstreng door, ik hijs mijzelf in een nieuwe broek en we gaan naar het ziekenhuis. De placenta zit vast. Rond 2 uur in de nacht; lig ik op de OK. Een curretage. Ik ben zo verdrietig. Zoveel gehuild. Mijn man als steun. Ondanks het begin van deze zwangerschap.

De verpleegsters en artsen zijn zo lief. Zo empatisch. 

Het is een zoon. Godverdomme. Na 2 gezonde voldragen meiden, krijgen wij nu een zoon. Hij krijgt de naam; Storm; 9 Februari 2018. 

Met maar 12 cm. Veel te klein voor zijn 'leeftijd'. Zijn lichaampje is niet a 18 weken. Eerder 15-16 weken. Blijkelijk eerder overleden in mijn buik. 

Inmiddels weten wij ook; mijn placenta had een groeiachterstand. Past meer bij een termijn a 13-14 weken.

Obductie wijst niets uit. Lichamelijk is Storm gezond. Domme pech werd eraan gegeven.

De weken erna waren als een heuse sneltrein. Ik heb alles in een waas beleefd. Mijn tijd stond stil, terwijl de wereld wel verder ging.

Voor altijd Storm in Februari.