Als leek erin, als prof eruit ;)

Ik had door mijn ervaring als gastouder al best wat kennis van baby's en kleine kinderen. Ik zag eigenlijk nergens tegen op.... Zwanger: wat bijzonder en prachtig, de bevalling: iedereen doet het, dus dat kan ik ook, de baby: ik weet hoe je ze in bad doet etc, dus komt vast ook allemaal goed. Helaas verliep niet alles zo zorgeloos als ik me van te voren bedacht had.

Yeeh, zwanger!!! Ik wilde het zo ontzettend graag en dan zou het lang duren zeiden veel mensen. Maar nee hoor, na 2 maanden was het al raak. Wat waren we blij, ik kon het wel van de daken schreeuwen. Al snel voelde ik me misselijk. Niet alleen 's ochtends, nee, de hele dag. Het werd zelfs zo erg, dat ik geen eten en drinken meer binnen kon houden. Met medicijnen ging dat een stuk beter. Ik ben tot ongeveer 22 weken misselijk geweest. Ik dacht dat ik het 2e deel dan wat fijner zou kunnen doorbrengen, maar dat bleek valse hoop. De baby was wat aan de grote kant. Na een suikertest bleek een bloedsuikerwaarde van mij iets te hoog en dus werd er van alles in gang gezet. Naar de diabetesverpleegkundige, naar een diëtiste en naar de internist. Ik heb een paar weken mijn bloedsuikers bij moeten houden. Van 7x prikken per dag tot 4x prikken per dag. Volgens de internist waren de waardes goed en dus mocht ik stoppen (na 7 weken!!!) , al dacht de diabetesverpleegkundige daar anders over. 

Bij de controle met 37+1 weken bleek ik veel eiwitten in de urine te hebben en dus kon ik blijven, want de baby moest geboren worden. Eerst moest ik 24 uur urine sparen en de volgende dag een ballonnetje. Die dag daarna konden ze gelukkig net mijn vliezen breken. Een waterval, tot over de verloskundige heen :$. Ik zag helemaal niet tegen de bevalling op. Ik had zoiets van: "iedereen doet het. Zelfs voor de 2e, 3e of 4e keer, dus dan kan ik het ook wel. Eenmaal op de kraamsuite kreeg ik mijn infuus met weeënopwekkers. Deze deden het zo goed, dat ik vrijwel gelijk een weeënstorm kreeg met daarbij het overgeven. Daardoor kon het infuus niet hoog genoeg gezet worden en dus heb ik een ruggenprik gehad. Ik kon even wat wegdommelen totdat ik wat druk voelde. Een verpleegkundige kwam even kijken en is niet meer weg gegaan. Ze belde de verloskundige om te komen kijken hoeveel cm ontsluiting ik had (zij kon dat zelf niet). De verloskundige was bezig bij een bevalling van een tweeling, maar zou zo spoedig mogelijk komen. De telefoontjes van de verpleegkundige werden steeds serieuzer ("wil je zo even komen kijken naar de ontsluiting", "je moet zo echt even komen kijken naar de ontsluiting", "je moet nu echt komen, want ik zie het hoofdje al", "als je nu niet komt, dan moet ik de baby opvangen"). Tsja, daar lig je dan met een verpleegkundige die normaal alleen assisteert bij bevallingen zonder medische achtergrond. Op het moment dat zij zei dat ik mocht persen liep de verloskundige binnen. Wat was ik opgelucht. De volgende perswee heb ik mijn zoontje ter wereld gebracht. Omdat ik zo lang heb moeten wachten op de verloskundige, ik niet mee mocht persen, maar de persweeën heb weggepuft (voor zover dat mogelijk was), had mijn zoontje niet zo'n hele goede start. Ik had ook niet gelijk door dat hij niet op mijn buik lag en dat ik hem niet hoorde. Ze hadden hem meegenomen. Mijn man had zelfs de navelstreng niet doorgeknipt, zoveel haast hadden ze. Helemaal in de war en vol onbesef hoor ik dan toch mijn kleine ventje huilen. Zijn hoofd was behoorlijk vervormd en hij zat onder de blauwe plekken. Maar hij leeft!!!! Hij is 49 cm en weegt 3430 gr.. Inderdaad dus een behoorlijke jongen voor 2,5 week te vroeg. Een paracetamolletje en veel rust zouden voor hem het beste zijn. De volgende ochtend (hij is om 18.15 uur geboren) was zijn hoofd al heel goed bijgetrokken en ook zijn blauwe plekken waren een stuk minder. De kinderarts was erg opgelucht en mochten we om 17.00 uur lekker met zijn drieën naar huis.

Zo makkelijk ik de zwangerschap dus in ging,terugkijkend was dat misschien wel erg naïef ;) Nu is het inmiddels een mannetje van 2 jaar waar ik ontzettend veel van houdt. Maar wie doet dat nou niet van zijn eigen kind ;) :)