4 jaar geleden
Als het anders loopt dan verwacht...
Was mijn verwachting te hoog? Verwachtte ik een sprookjesbevalling zonder pijn? Een roze wolk en alleen maar liefde? En wat als dat mijn verwachting was, is dat dan 'fout'?
Mijn bevalling: ik had me ingesteld op pijn, veel pijn. En die pijn heb ik ook gevoeld. Weeën zijn niet leuk en persen voelt ook niet top. Maar tijdens het persen heb je wel het gevoel dat je wat kan doen. En ik vond de ontsluitingsweeën door ze goed weg te puffen ook ‘te doen’. Als dat het enige was geweest...
De spanning en stress dat mijn kindje eruit ‘moest: nu’, door zijn dalende hartslag en te weinig zuurstof in zijn bloed. De knip, al die mensen in de kamer, de snelheid waarmee mijn zoontje bij mij weg is gehaald om te controleren, de placenta die bleef zitten, de operatie die volgde, het bloedverlies, de bloedtransfusie en de nacht extra in het ziekenhuis. De nacht die mij achteraf nog meer heeft gedaan dan ik me op dat moment besefte...
En wat als ik mij het mooier had voorgesteld, is dat dan slecht? Heb ik dan iets ‘fout’ gedaan dat het anders is gelopen? Vinden mensen mij raar dat ik deze gevoelens heb en zo ja, moet ik me daar dan wat van aantrekken? Waarom trek ik me zoveel aan wat anderen van mij vinden en wil ik zo graag leuk gevonden worden? Heeft dat ook met mijn postnatale depressie te maken of is dit iets wat altijd al in mij zat?
Hoe zorg ik ervoor dat de zon in mij weer vaker gaat schijnen? Kan ik dan weer gaan genieten van de kleine dingen en krijg ik mijn plezier weer terug? Voor de buitenwereld ziet het er allemaal mooier uit dan dat het in werkelijkheid is. Anderen zien en voelen mijn verdriet niet. Verdriet om hoe het is gelopen en zelfs verdriet om hoe ik het zelf heb gedaan. Als ik er rationeel naar kijk is het niet mijn schuld geweest en zijn mijn verwachtingen niet te hoog geweest. Toch blijft dat gevoel aan mij knagen, het schuldgevoel. Gaat dat ooit over?