Als alles tegen zit...

Op 24 december werd Ravi verwacht. Ik dacht zelf dat hij wel wat langer wilde blijven zitten, hij daalde niet in en ik was topfit.

Toch braken mijn vliezen op 15 december. Prima, kom maar op! 

Ik zette ontspannen muziek op en ging lekker lezen. Omdat Ravi nog niet was ingedaald, kwam de verloskundige kijken of ik thuis mocht bevallen. Yes! Hij was een paar cm gezakt, ik mocht thuis blijven. Om half 11 begonnen de weeën en ik voelde me super. De weeën kwamen al snel iedere 5 min en rond 15.00 uur kwam de verloskundige. 

Niets...... De 3 cm ontsluiting die er al was, bleef hetzelfde. De weeën hadden zich inmiddels verplaatst naar mijn benen en werden steeds sterker. Misschien moest ik even gaan douchen.. Hier kreeg ik de weeën heftig achter elkaar en toen ineens stopten ze.... Ik voelde me niet prettig en ging maar op bed liggen.

Rond 21.00 uur kwam de verloskundige, nog steeds 3 cm.... Ik werd gestript, gelukkig viel dit mee. Hierna kreeg ik een weeënstorm. Ik wist zeker dat dit zou helpen, het voelde 'open'.

Toch zat er geen enkele vooruitgang in na 2 uur. We moesten naar het ziekenhuis...

In het ziekenhuis kreeg ik wee-opwekkers via een infuus. Eerst prikte mevrouw behoorlijk mis: mijn hand is nog steeds blauw en dik. Ze plakten met veel moeite een sticker op Ravi's hoofd om hem te volgen en ik kreeg allerlei banden en stickers op mijn lijf. Na twee uur, nog steeds geen vooruitgang. De oxitocinetoevoer werd flink omhoog geschroefd en ik kreeg een ruggenprik omdat het op moest gaan schieten en de weeën inmiddels ondraaglijk werden.

Eindelijk gebeurde er wat, Ik moest poepen :) Mijn moeder riep de gynaecoloog en zij wist het gelijk.. Binnen een uur had ik 7 cm erbij, ik mocht gaan persen!!! De ruggenprik ging uit en daar gingen we... Dacht ik.. Ravi bleek andersom te liggen, dit hadden ze niet gecontroleerd. Hij kon zo niet geboren worden , ik mocht niet persen en de gynaecoloog zou na een half uurtje kijken of Ravi nog was gedraaid. 

Wee na wee pufte ik weg. De kleine probeerde ik met alle geweld binnen te houden: ik wilde echt niet dat hij vast zou komen te zitten. Mijn man hield mijn handen vast en pufte met me mee. Na 3 kwartier kwam de gynaecoloog terug. Ravi's hartslag was opgelopen tot 198 en ik had koorts. We hadden een infectie opgelopen dus kregen via nog een infuus antibiotica toegediend. Ik was bang voor het leven van mijn zoontje. Gelukkig daalde zijn hartslag na de antibiotica. De gynaecoloog zei dat ze het nog 10 min. aan wilde kijken dus ze ging nog even weg. De persweeën bleven maar komen.. Mijn man bleef me moed inpraten me met me zuchten. Na ruim een half uur kwam de gynaecoloog weer aansjokken. Ze voelde aan mijn baarmoedermond en zei dat het niets was opgeschoten. ik snapte er niets meer van.. Ravi mocht er toch niet uit?? Ik begon te huilen, na anderhalf uur persweeën wegpuffen kon ik niet meer. Ik begreep ook niet wat ik moest doen.. Toen de gynaecoloog weer weg wilde lopen werd mijn man boos. Er moest nu iets gebeuren want het ging niet meer. 

Ik stribbelde niet meer tegen toen ze zeiden dat ik naar de ok moest voor een keizersnede..

Ik wilde in bad bevallen zonder troep in mijn lijf.. Mijn zoontje moest rustig en warm ter wereld komen.... Soms gaat alles anders dan je wilt....