Alles ging vlot, behalve mijn centimeters..

Omdat ik al jaren met een angststoornis kamp heb ik me eigenlijk al vanaf het begin druk gemaakt om mijn bevalling. De controle uit handen geven is iets wat me al bijna in paniek deed raken dus de bevalling zou de ultieme test voor mezelf worden om mijn angst te overwinnen. Toch heb ik er wel altijd vrij positief tegenover gestaan, was meer bang voor hetgeen wat ik niet wist wat zou gebeuren dan voor de pijn die me te wachten zou staan. Vorige week in de nacht van zondag op maandag was het dan zover, ik werd om 1 uur wakker van de weeen. Timer erbij en ik zat al vrij snel op de 3 a 4 minuten.. Ruben wakker gemaakt en 2 uur later kwam de vk, 1 cm.. dat was even een domper. Dan maar proberen te slapen. Ik mezelf op de bank geïnstalleerd maar elke keer als ik bijna weg viel kwam er weer een. 9 uur kwam ze terug, 2 cm.. en om 12 uur 3 cm.. ik had pijnen die je bij 10 cm zou hebben en ik wist op slot niet meer waar ik het zoeken moest, niks bracht verlichting. Om 3 uur besloten om naar het ziekenhuis te gaan want ik wilde echt pijnstilling. Half 6 werd de ruggenprik gezet en jeetje wat een verlichting ik kon eindelijk bijkomen! Weeen opwekkers werden gestart want mevrouw had gepoept in het vruchtwater.. 6 uur later was het eindelijk zover, persen!! Maar ik kreeg koorts en de vacuümpomp en de knip werden erbij gehaald.. 24 uur na de start van mijn weeen was mijn meisje er, maar wat een avontuur was het!