9 maanden mama van een lief meisje

9 maanden! 9 maanden geleden werd ze geboren als een klein meisje.. Kan iemand mij vertellen waarom de tijd zo snel gaat?! Hoe is dat mogelijk? Alle clichés zijn gewoon waar. De tijd gaat echt te snel en elke dag, week, maand groeit ze en kan ze weer iets nieuws.

Heel soms zou ik nog wel even terug willen naar die dag dat ze werd geboren. Even naar dat moment dat ze er net was. Zo klein, roze en net op de wereld. Net een gezinnetje van drie. Alleen wij in dat ziekenhuis kamertje kijkend naar dat lieve kleine meisje.

De tijd echt terug draaien dat is helaas niet mogelijk maar zal ik jullie meenemen naar haar geboortedag?

Zondag 4 november 2018 moesten we ons melden om 7.00 uur in het ziekenhuis. Met teveel spullen en 5 minuten te laat kwamen we aan in het ziekenhuis. We wisten al een aantal dagen dat we die zondag naar het ziekenhuis zouden gaan. Ik had al een aantal weken een verhoogde bloeddruk. Beide hadden we daar geen last van gelukkig. Maar al die ziekenhuis bezoekjes vooraf aan de dag van de inleiding daar werd mijn bloeddruk niet lager van dus vandaar dat we voor een inleiding zijn gegaan. Wat overigens goed is bevallen ;) Zondag was een rustig dagje, het ziekenhuis was die dag ook erg rustig, de kamer was prima en na een dag tabletjes zat ik op 3 centimeter ontsluiting. De volgende morgen zouden mijn vliezen gebroken worden.

Maandag 5 november, zou ze vandaag komen? We waren allebei best wel relaxed. Dat gevoel had ik sowieso wel, ik had er alle vertrouwen in dat ik dit zou kunnen, dat de baby het goed zou doen, dus mijn gedachte was altijd: we zien het wel en alles gaat zoals het gaat. Het enige waar ik wel een beetje controle over wilde houden was en wat ik ook regelmatig herhaalde in het ziekenhuis, ik wil mijn lichaam wel even de tijd geven om zelf weeën te maken zonder dat die pomp meteen op standje hoog werd gezet.... Zolang het met mij en de baby maar goed gaat natuurlijk dat begrijp je.

Na het infuus, het breken van de vliezen rond een uur of 8 hebben we samen nog lekker zitten ontbijten en merkte ik dat er wel iets gebeurde maar nog niet genoeg. Ze hebben er echt de tijd voor genomen om mijn lichaam het zelf te laten doen na het breken van de vliezen maar we hebben toen toch besloten de weeënopwekkers aan te zetten. Langzaam aan dat wel ;) En dit was allemaal prima te doen. Rond elf uur werd het toch wel serieus en na wat verschillende houdingen werd er een uurtje later toch even gekeken hoever ik was. 5cm! Nou op de helft, dit gaat goed.

Maar na anderhalf uur werd het toch wat pittiger. De weeën werden sterker, het zoeken van een houding ging iets minder soepel maar met hulp van mijn lief, die toch zijn broodje maar liet staan omdat hij zag dat het toch wel serieus werd, ging het goed. Rond 2 uur dacht ik; Oke? Dit trek ik niet, dit is zwaar!! Toch maar weer even kijken hoever ik ben. 9cm! Woow dit gaat wel heel snel! En toen was er geen houden meer aan. Dat gevoel dat je moet persen en dat je het niet meer tegen kan houden?! Dat had ik! Die baby moest eruit! Helaas mocht ik niet meteen persen want ze lag met haar hoofdje schuin. Gelukkig draaide ze zelf ineens terug en lag ze goed. Ze had het wel even moeilijk in de buik tijdens het persen, ik weet dit zelf nog heel goed dat ze daar mee bezig waren maar heb mij vooral gefocust op dat ze er zo snel mogelijk uit moest komen. Dus ik kreeg nog een paar kansen, en eigenwijs als ik ben wilde ik natuurlijk geen hulp ;) Want ja dan kan ik de hele week niet lopen riep ik nog... En toen was ze daar!! 15:15 werd ze geboren. Mijn allergrootste trots, ons meisje, kleine Danni Rosie. Ze deed het gelukkig meteen heel goed. En wij, net zoals iedereen die in de kamer was die dag stond versteld dat het allemaal zo snel was gegaan. Ik dacht nou dat gaat zeker wel een hele dag duren als het niet langer is. Maar niets was minder waar.

9 maanden geleden op maandag 5 november om 15:15 kwam ze ter wereld. Een lief klein, lang, roze meisje. Waar we meteen zo trots op waren. Wat is dat een bijzonder gevoel.

En nu zijn we dus 9 maanden verder en denk ik nog vaak terug aan die dag. Voor mij een hele mooie en bijzondere dag om op terug te kijken... En geloof me het was ook echt wel pijnlijk hoor haha. Maar alles gaat voorbij. En dus ook die dag en ook al die dagen, weken en maanden. Die 9 maanden!

Lieve Danni I love you to the moon and back!