6 weken en 6 dagen te vroeg geboren

Ik was uitgerekend op 27 mei 2012, maar met 6 weken en 6 dagen te vroeg is onze dochter Roxy geboren middels een spoed keizersnede.

We hadden op maandag 9 april mijn schoonmoeder op bezoek met haar vriend. Ik had al een wat zeurderig gevoel in m'n buik, maar omdat het geen pijn deed zocht ik er niks achter. Nadat m'n schoonmoeder en haar vriend zijn weggegaan ben ik naar de wc gegaan, waar ik zag dat ik heftige bloedverlies had. Ik heb toen gelijk mijn vriend geroepen en heb de verloskundige gebeld. Mijn vriend belde gelijk zijn moeder om te vragen of ze nog even terug kon komen naar ons. Ze zijn gelijk weer omgedraaid en snel naar ons gekomen.

Nadat de verloskundige met het AZM had overlegd moesten we voor de zekerheid toch maar even controle laten uitvoeren door een gynaecoloog. M'n vriend en ik snel met de bus (auto hebben we niet) naar het AZM en onderweg kwamen we me schoonzusje tegen bij het station en die is ook mee gegaan. Ik had van te voren gevraagd of ze bij de bevalling aanwezig wilde zijn, ook voor mij maar meer om haar broer op te vangen, want het is zijn eerste kind. Ik heb al een dochter uit een eerdere relatie.

In het ziekenhuis aangekomen gelijk aan die banden gelegd om te kijken hoe het met onze kleine ging. Ze zagen al snel dat ik al weeën had en dat onze dochter daarop reageerde. Na flink wat overleg met artsen zijn er snel wat testen gedaan (alles tegelijk, ze moesten snel handelen en later alles aan ons uitleggen). Na een paar minuten (wat een eeuwigheid duurde) kwamen ze vertellen dat Roxy waarschijnlijk knel zit en het bloedverlies is, omdat de placenta was los gegaan....ze wilde nog even overleggen met de arts, maar het zag er naar uit dat het een keizersnede zou worden, maar het was nog de vraag of het een gehele narcose of via ruggenprik zou kunnen. De arts besloot dat een ruggenprik ook wel kon, omdat die best snel inwerken, dus m'n vriend mocht er gelukkig wel bij zijn....

Als moeder heb je zo iets van wat gebeurt er allemaal, alles komt in eens op je af en je moet het allemaal maar accepteren en je erbij neerleggen. Dus op naar de verloskamer. Daar moest nog een infuus worden aangelegd, wat natuurlijk weer niet lukt dus ben overal en nergens geprikt om het toch voor elkaar te krijgen, want veel tijd hadden ze niet meer. Toen het uiteindelijk lukte om een infuus in te leggen bij me kreeg ik de ruggenprik.

Toen ik weer mocht liggen werd alles klaar gelegd en hoorde ik een verpleegster nog zeggen 'moeten we het niet eerst proberen' waarna ik hoorde 'nee we beginnen gelijk...' ik had nog niet echt in de gaten waar ze het over hadden en al snel kwam ik er achter: ze begonnen al met snijden, terwijl de verdoving nog niet eens helemaal was ingewerkt, dus heb alles kunnen voelen. Ik heb liggen janken en trillen op het bed, maar uit eindelijk is onze dochter Roxy om 16.33 uur geboren. Ze woog 1900 gr en was ongeveer 43 cm. Ze had wat moeite met ademhalen en is dus even geholpen, maar al snel deed ze het zelf en mocht ze van de beademing af. Mijn vriend is met Roxy meegegaan naar de couveuse afdeling terwijl ze nog even met mij bezig waren.

Toen ik op de uitslaapkamer lag duurde het een eeuwigheid voordat m'n vriend kwam en na 2,5 uur was de verdoving zo goed als uitgewerkt, want kon me tenen weer bewegen dat ik naar me dochter mocht kijken. Met bed en al naar de couveuse afdeling....oo wat was ze klein en vol met plakkers en slangetje. Ik was er net 5 minuten toen me oudste dochter Sarah (9 jaar) ook kwam kijken naar haar zusje. Ze vond het een beetje eng met al die slangetjes en ik lag nog met een infuus en dat vond Sarah ook maar niks.

Veel rusten en bijkomen van de bevalling kon ik niet, want ik moest na 4 dagen naar huis. Ik mocht wel een dag langer blijven, omdat mijn ijzergehalte veel te laag was en ik nog op donderdagavond een bloedtransfusie heb gehad en dus pas de volgende dag ben ontslagen uit het ziekenhuis. Roxy moest nog blijven, dus elke dag een paar keer op en neer naar het ziekenhuis om Roxy te verzorgen en te voeden. Roxy heeft op 1 dag na een maand in het ziekenhuis moeten blijven en mocht om 8 mei 2012 mee naar huis.

We zijn speciaal naar Prenatal in Heerlen gegaan voor kleertjes van maat 42/44, want alles was roxy haar te groot. Nu zijn we 2 maanden verder en past ze redelijk een maatje 50. Ze groeit en drinkt goed, ze is alleen erg snel met dingen, want in de tijd dat ze nog in het ziekenhuis lag, terwijl ze op haar buik lag tilde ze haar hoofdje op en draaide die om...ik was zo verbaasd en toen ze het nog een keer deed heb ik snel lopen filmen en nu na bevestiging van het consultatie bureau heeft Roxy al last van doorkomende tandjes. Ze gaat echt als een speer, maar is een vrolijke baby. En Sarah, mijn oudste, is helemaal trots op haar kleine zusje Roxy en wil steeds graag helpen met haar de fles te geven.....geweldig om te zien

Ik wens iedereen heel veel geluk.