37wk3dg zwanger, terugblik op de oudste

Wat leuk om al die bevallingsverhalen te lezen, vooral nu ik tegen de 2e aan zit te hikken. Nee, da's niet helemaal juist; in afwachting ben.

Ik was erg relaxed en openminded over mijn bevalling toen ik zwanger was van de oudste. Alleen riep ik de hele tijd dat ik niet alsnog op 't laatst nog onverwacht naar het ziekenhuis zou moeten...je raadt het al.

Oke, vanaf 't begin: ik ben al 9 dagen overtijd als 's middags wat lichte krampjes zich aankondigen, het komt en gaat en stelt nog niet veel voor. Omdat ik de volgende dag een extra afspraak heb bij de vk over evt. strippen of inleiden omdat we dus richting de 42 weken gaan, maak ik me nog niet erg veel zorgen. Morgen horen we wel hoe we er voorstaan.

Dan bellen de achterburen (onze beste vrienden en 7 mnd zwanger) of ze op de koffie kunnen komen 's avonds. Ik grap: 'doe maar, als goede afleiding als ik nog niet lig te bevallen dan...' Bovendien had ik concertkaartjes liggen van mijn favo band en als t niet door zou zetten zag ik mezelf nog wel naar Amsterdam rijden (woon in prov. Groningen).

De weeën zakten ook volledig weg toen de buren kwamen en toen ze om een uur of 10 weg gingen ben ik ook maar direct op bed gegaan, om m'n rust maar te pakken. Om half 2 's nachts werd ik wakker van iets heftiger krampen en ging ze timen zodra ik echt niet meer kon slapen. Tegen half 6 ofzo had ik ze heel regelmatig en heeft manlief de vk gebeld. Helaas nog maar 4 cm ontsluiting. Hoewel de ademshalingstechnieken goed werken (heerlijke roes) is t toch best lastig die pijn. De vk komt om half 11 nog even weer en constateerd 6 cm. Damn...het gaat lastig(lees pijnlijk). De vk doet nog een bevalling tussendoor (zo die ging vlot!) en als ze weer komt crepeer ik best wel. De douche is t niet en de baarkruk ook niet, hup, toch maar weer in bed. eindelijk 9 cm en dan mag ik, terwijl zij het laatste randje wegduwt, persen. Oeh, zonet zonder wee voelde dat toch gemakkelijker, maar ik MOET persen en ben blij dat we eindelijk op dit punt beland zijn! Helaas duurt t erg lang, ik krijg een kind met een wat groot uitgevallen hoofd.

Uiteindelijk na anderhalf uur (nog weer onder de douche geweest, met baarkruk en al) raak ik toch lichtelijk in paniek en vraag of dit echt niet te lang duurt? Hartslag van t kindje is op zich nog goed, maar we bellen het ziekenhuis wel voor de zekerheid want t lijkt niet op t e schieten zo. En ja hoor er is een plekje vrij!

Zodra ik opsta blijkt dat ons kindje (we wisten niet wat t zou worden), in het vruchtwater heeft gepoept en is de vk blij dat we het zh gebeld hebben. Al puffend de trap af en onderaan de trap aan de leuning hangend lekker meepersen. Mag dat? Ja? mooi, want kan t ook niet tegenhouden. Dan nog even aan de grijze container hangen.

In de auto gooi ik een been op t dashbord en doe gewoon mijn ding. Manlief rijdt gewoon rustig (de toegestane snelheid op de snelweg) en ik verbaas me over zijn en mijn eigen rust die ik voel. DIT was precies waar ik tegenop had gezien en nu het gebeurt is het goed. Ik zie de verloskundige ons inhalen, maar ook zij blijft gewoon rustig rijden. Het vruchtwater klotst er voor mijn gevoel uit nu en meldt mijn man dat we die stoel er na die tijd wel uit kunnen halen, want daar blijft niets van over. 'Daar hebben we net zo'n celstof matje neergelegd, dus valt vast mee" Oh, niets van gemerkt!

Op de laatste rotonde voor het zh voel ik het kindje nog flink zakken, geen paniek, ik sta klaar om t op te vangen. Ik WEET dat t goed komt. Bij de hoofdingang staat de stagiair v.d. vk ons al op te wachten met een rolstoel. Eén moment schaam ik me nog even over mijn toestand, maar daar is geen tijd voor want ik krijg nu een kind! De vk wurmt zich tussen de sluitende liftdeur en de verbaasde mensen die er in stonden vluchten er allemaal verschrikt uit zodra de stagiare de rolstoel er voor zet (achteraf zooo grappig, je had die gezichten moeten zien!).

In de lift hoor ik de vk nog zeggen dat als t kindje niet verder ingedaald is het ook nog wel eens een keizersnede kon worden, dan zit t zo klem. Nog steeds geen paniek, ik vind t allemaal goed. Ik ben hier om mijn kind gezond op de wereld te zetten, en als dit er voor nodig is, dan is dat goed. Dag meneer de gynacoloog, ja gaat goed hoor, pers, trekt iemand even mijn  soepjurk uit? pers, dank je! Op het bed constateren ze wat ik al had gevoeld, het kindje en mama hebben nog even goed hun best gedaan onderweg. Een knip (ofwat) en een vacuumpomp hebben het klusje dan zo gepiept en om 15.39 wordt onze blakende zoon op mijn borst gelegd.

De volgende dag mogen we als gezinnetje naar huis, wat is mijn man toch n knappert zoals hij stralend ligt te genieten van zijn zoontje met hun beide op t ziekenhuisbed terwijl ik de spullen weer inpak.

Hij zet de maxicosi in de auto met ons hummeltje erin (tjee wat voelt dit vreemd, wat n verantwoording en tegelijk, wat issie mooi!) en ik ben oprecht verbaasd dat de autostoel schoon is als ik plaats neem. Lang leve de celstofmatjes!

Nee, ik zie niet op tegen deze bevalling, alhoewel, n klein beetje dan. We krijgen weer een groot kindje en weer een groot hoofd, zo bleek op de 32 weken echo. Maar het gaat goed komen, dat weet ik zeker. En we starten gewoon weer thuis. Het ziekenhuisbed staat nu klaar in de huiskamer, hopelijk ben ik zo wat meer in beweging en kan de zwaartekracht meehelpen. Eén ding, ik hoop dat het bed beschikbaar is want mijn zoon (nu 4,5jr) vindt t bed fantastisch met de afstandsbediening en ik heb wel even nodig om al zijn speelgoed er eerst af te halen wat hij er dagelijks op legt.