#3 van een roze wolk naar een nachtmerrie

Daar ben je dan, onze kleine meid. Wat een wonderbaarlijk moment, het blijft toch altijd bijzonder een geboorte.

Maar al gauw merkte ik dat er iets niet goed was. 

Na die ene kreet, werd je blauw. HEEL BLAUW!! Ik had weleens in series gezien dat sommige baby's een klopje op de rug nodig hebben en dat het dan weer goed gaat.

Maar niets leek minder waar.

Met spoed mocht nog net je vader de navelstreng doorknippen en werd jij abrupt meegenomen naar een plastic bedje op de kamer.

Mijn man stond naast mij te huilen. Ik besefte mij totaal niet wat er aan de hand was. Ik was nog steeds in mentale strijd met mijn lichaam. Lichamelijk wist ik dat jij geboren was, maar mentaal geloofde ik dit niet.

Ik vroeg mijn man waarom hij huilde? Hij zei: ' ze red het niet.' Het enige zinnige wat uit mij kwam was: 'nee joh, alles komt goed.'

Voor ik het kon beseffen stonden er ineens 2 artsen, 3 verzorgende, de kraamhulp en de VK bij jou. Met man en macht waren ze met jou bezig.

Mijn man werd erbij geroepen, hij moest zien dat alles  goed zou komen, maar hij kon dit niet aanzien.

Lieve kleine meid, wat had jij een valse start. 2x hebben ze je gereanimeerd. Waarna jij aan de beademing werd gelegd en werd meegenomen. Samen met mijn man.

Weg waren jullie, weg was iedereen...

Daar lig je dan, net bevallen, nog vol onbesef, geen baby in je armen, geen man die je iets kan vertellen wat er aan de hand is. Want ik wist niets af van de reanimatiepogingen. Helemaal alleen, oke de VK was er nog en de kraamhulp, maar jullie waren ergens anders, maar waar??

De VK vroeg mij of ik gelijk gehecht wilde worden, waarop ik nog heel sarcastische zei: ' doe maar gelijk, want verder heb je toch geen tijd voor mij'. 

Nu moet je toch even gaan slapen werd er gezegd. Maar hoe dan??!

Mijn man is er niet, mijn baby is er niet en ik weet niet wat er is. Dus belde ik mijn moeder, die zich had bekommerd over mijn zoon en zich afvroeg hoe het ging met mij.

Mijn moeder en mijn zoon zouden naar mij toe komen en dat voelde fijn. Maar dan wil ik eerst even douchen. Dus snel onder de douche, terwijl zij al bij de deur stonden te wachten om mij te zien.

Mijn man was weer bij ons, maar afwezig. In gedachten verzonken, gebroken van deze helse nacht, op van emoties en spanningen. Totaal in een andere wereld. Hij wilde graag even naar huis om zich op te frissen en zou daarna terug komen. 

Oké dacht ik. Mijn moeder en mijn zoon zijn bij mij. Ik besefte nog steeds niet dat ik weer moeder was geworden en maakte mij op een of andere manier niet zoveel zorgen.

Hoe ben ik deze dag doorgekomen? Als ik het wist had ik het je verteld, misschien was het wel de onwetendheid. Want ik denk dat ik anders een wrak was geweest.

Daar zaten we dan te wachten, te wachten en nog eens wachten tot een bericht van de kinderarts.....

volgende keer:

#4 de kinderarts