3.5 uur in angst omdat niemand mij wat vertelde.

Waar het allemaal begon en wij ouders werden.

Het is zondag 15 juli 2018, 

Wij zijn in het ziekenhuis. Ik lig op een bed aan de ctg scan inverband met minder leven voelen. Ik word aan het apparaat gehanden en er word gezocht naar een hartslag van de baby. Het duurt even... maar daar is die een krachtige mooie duidelijke hartslag. We luisteren mee en kijken naar het scherm wat er allemaal gebeurt. Het ziet er goed uit en het klinkt ook goed. Ik ben ondertussen al 41 weken en 3 dagen zwanger. We gaan het gelijk hebben over inleiden ik ben ondertussen al 3 keer gestript maar no way dat de baby zijn nestje verlaat..! De verloskundige kijkt en voelt en zegt dat wij een ballonnetje nodig hebben. We mogen naar huis om morgenochtend terug te komen om het ballonnetje te plaatsen. Thuis bellen wij onze eigen verloskundige en vertellen haar wat er in het ziekenhuis besproken is. (Ze was erg benieuwd en had ons dit gevraagd te melden als we terug waren.) Ze was het niet helemaal eens met het ballonnetje want ze had gevoeld en ik zat op 3 cm dus een ballonnetje was nergens voor nodig. Ze vroeg aan mij wat ik wou. Ze kon mijn vliezen direct breken of ze kwam morgenochtend om ze te breken of ik nam toch een ballonnetje die er gelijk weer uit zou vallen. Ik.. niet nadenkend over slaap zei doe maar direct. Dus zo gezegd zo gedaan. Zondag 15 juli om 18.20 waren mijn vliezen gebroken. Dit was niet perse een fijn gevoel. Want je blijft vruchtwater aan maken waardoor het ook blijft lopen. Maar niet veel later 19.20 begonnen mijn weeen. Ja hoor dacht ik daar gaan we kom maar door. De uren gingen voorbij ik zat midden in de nacht om 1 uur op 6.5 cm. 's Ochtends vroeg om 6 uur zat ik nog steeds op 6.5 cm. Ik was er klaar mee, ik had niet geslapen was moe en had pijn. Mijn weeen bleven komen en werden heftiger maar ik kreeg geen pauze meer. We gingen naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik rond half 8 een ruggenprik ( ik weet de exacte tijd niet ) dit was heerlijk hij werkte direct en ik voelde mij chill. 

En toen ging het fout..!

Ik werd misselijk moest overgeven. Ik had het koud en warm. Ik had koorts.. niet alleen ik had koorts de baby blijkbaar ook.. zijn hartslag liep op naar 200 er ontstond lichtelijk paniek. Ik zat op 10cm en mocht persen. Het lukte mij niet. Ik kreeg hem niet onder mijn schaambot door. Zijn hartslagje keerde weer terug en werd weer normaal. Ik werd rustiger en zette door. Na 1 uur en 15 min persen werd op 16 juli 2018 Eray geboren om 13.24. Hij werd bij mij neergelegd maar voordat ik hem kon pakken werd hij weg gehaald en mee genomen. Ik zei tegen mijn man dat hij er achteraan moest gaan. Ik was bang. Ontzettend bang. Bang dat het mis was. En niemand die mij wat vertelde. Ik wilde naar hem toe maar ik kon mij niet bewegen. Ik heb 100x gevraagd waar mijn kind was. Het enige wat ik hoorde is hij is in goede handen. Dit heeft 3.5 uur geduurd.. mijn man kwam terug en vertelde dat alles goed ging. Hij ademde op eigen kracht en was prachtig! Ik mocht om 16.00 eindelijk mijn kind zien. Ik schrok toen ik hem zag. Hij lag onder een warmte lamp had een infuus met een spalkje en had allemaal draadje aan hem vast. Hij was geboren met koorts en had op het laatste moment in het vruchtwater gepoept. Hij ademde niet en scoorde heel laag met zijn scores. Hij had een infuus voor de zekerheid tegen een infectie die ik hem door kon geven. Maar als iemand mij tussendoor had verteld hoe het met hem ging, had ik niet 3.5 uur bang hoeven zijn en onzeker..