20-12-2012 Een bijzondere dag

Waar moet ik beginnen... Bij het begin dan maar?

Dat was op 8 augustus 2012, de dag dat ik de eerste positieve zwangerschapstest van ons eerste kindje vast mocht houden. Al snel mochten we voor de eernogste echo naar de gynaecoloog. Helemaal verliefer hmeterren we, ons eerstweekenden.. Het groeide in mijn buik, en het ging zo goed! Helemaal volgens het boekje.

Tot aan de 20 weken echo... Mijn eigen gynaecoloog zag iets aan een van de niertjes wat ze niet hekemaal vertrouwde, ze stuurde ons door naar het academisch ziekenhuis. Gelukkig konden we daar al gelijk de volgende dag terecht. Dat was het begin van een ritje in de achtbaan, wat uiteindelijk nog zo'n 3 weken zou duren. 

Na een er n sheleboel lange echo's,  een vruchtwaterpunctie en een CT-scan, kwam de uitslag: ons kindje had een chromosoomafwijking waardoor het niet levensvatbaar zou zijn. De kans dat het de 40 weken zwangerschap zou vol maken was al klein. Als dat al zou gebeuren, zou de bevalling waarschijnlijk te zwaar zijn. Maar mocht ons wonder echt zo sterk zijn, en dat zou overleven, zou het leven buiten mijn veilige baarmoeder veel te zwaar zijn.  

Gelukkig had de natuur haar keuze gemaakt, en hoefden wij zelf niet te twijfelen. Ons kindje ging veel te vroeg geboren worden en zou dan als een sterretje gaan stralen aan de hemel. Na weken van twijfelen en onzekerheid gaf dit nieuws gek genoeg wel rust. Natuurlijk was het verdrietig, en hoop je dat het anders is. Maar wij hadden er vrede mee. We keken zelfs uit naar de bevalling. We wisten nog steeds niet of we een zoon of dochter mochten krijgen. En als we dan toch afscheid moesten nemen van ons kindje, waren we enorm nieuwschierig van wie we dan afscheid moesten nemen. De namen die we op ons lijstje hadden staan hebben we niet gebruikt, voor ons gevoel hoorden die namen bij het kindje was bij ons in de wieg kwam te liggen. We hebben gezocht naar namen met een bijzondere betekenis, maar wat nog steeds een "echte" naam was, want ons kindje was dat ook.

De avond voor de bevallling hoorde mijn man op tv een liedje wat hem raakte, maar omdat ik al sliep heeft hij dit liedje opgezocht en pas de volgende ochtend met me gedeeld. Het paste zo bij de situatie. Het was zo mooi...

Tijdens de autorit naar het ziekenhuis, de rit duurde een uur, hebben we een paar keer naar dit liedje geluisterd en verder was het stil in de auto.

20-12-2012... vandaag 2 jaar geleden...

22 weken en 5 dagen zwanger was ik.. en wij moesten ons melden voor de inleiding van de bevalling. 

Overdag kregen we verschillende bezoekjes, fijne, welkome afleiding. Overdag gebeurde er niet zo veel. Af en toe voelde ik wat steekjes en krampjes. Maar deze waren niet noemenswaarsig. Pas na het avondeten begon het te rommelen, de krampen verden heftiger en begon ik bloed te verliezen. Een douche zou wel helpen tegen de krampen..dacht ik! Maar dat had ik ff mooi mis.. ik kwam in een weeën storm terecht, en terwijl ik pas op 2 cm ontsluiting zat bleef de heftigheid maar aanhouden. Rond 22.00 kreeg ik een prikje om de pieken van de weeën er af te halen. Voor mijn gevoel bleefbde heftigheid aanhouden, maar ik kon gelukkig wat meer ontspannen. Daardoor ging het in eens heel vlug. Om 23.15 is ons kleine babytje geboren, met de vliezen nog helemaal intact. Deze zijn op bed pas gebroken door de verloskundige, het vruchtwater wat er nog over was was nog niet genoeg om een koffie kopje te vullen. Het was dus ssowieso een kwestie van tijd geweest. Toen de vliezen gebroken waren konden we eindelijke ons kindje zien, eindelijk weten van wie we afscheid moesten nemen..

Een DOCHTER, Iris!

De naam Iris staat natuurlijk voor de prachtige bloem, maar ook betekend het regenboog. Bij iedere refrnboog staan wij toch even stil bij ons kleine meisje.

Papa mocht de navelstreng doorknippen, zoals (bijna) iedere verse papa dat mag. Daarna kreeg ik Iris op mijn borst. Zo hebben we heerlijk geknuffeld met zijn 3tjes. Het was zo mooi, zo bijzonder en heel rustig. Helemaal niet verdrietig. Het gaf ook wel heel veel rust dat het hartje van Iris niet sterk genoeg was om de weeën aan te kunnen. Ze heeft geen pijn gehad en wij hebben niet hoeven zien hoe ons kindje machteloos in onze armen zou sterven. De verpleegkundige heeft Iris aangekleed, ondanks dat het maatje 38 was, waren de kleertjes veel te groot. Maar even goed was ze prachtig. Is ze prachtig! Nog steeds straalt onze dochter, alleen is dat nu als een sterretje san de hemel.

De artsen die kwamen kijken praatten tegen ons en tegen Iris, precies zoals ze bij ieder gezinnetje ziuden doen. Met dezelfde rust alleen een andere boodschap. Heel ontspannen en rustig was de ochtend na de bevalling. Een heerlijke nacht hebben we gehad met zijn 3en, en familie is kennis komen maken met Iris.

Rond half 2 zouden de artsen Iris komen halen voor onderzoek,  wij wilden daar niet op wachten. Natuurlijk wilden we zoveel mogelijk tijd door brengen metbonze dochter, en wilden we haar niet achterlaten in een kil ziekenhuis. Maar het moest toch, daarom besloten we zelf het moment te kiezen, Dat voelde voor ons fijner dan wanneer ze haar zouden afnemen. De verpleegkundige heeft het mandje waar Iris in "sliep" meegenomen. Een tijdje later kwam ze terug met het lege mandje, nou ja leeg... het knuffeltje, de omslagdoek en de kleertjes van Iris lagen er wel in.. maar zonder Iris. Dat was wel een breek moment. Toch bleef ik sterk en kwam het verdriet pas toen we echt met zijn tweetjes waren. Weer samen thuis.. zonder dikke buik maar ook zonder baby..

In de weken na de bevalling heb ik er veel aan gehad om het fotodagboek te maken. Zowel van de zwangerschap, als de onderzoeken, bevalling en de periode er na.. nog steeds kijken we regelmatig in het boekje, en praat ik graag al trotse moeder over onze eerde dochter. 

We hebben de geboorte van Iris proberen niet te zien als verlies.  Onze relatie is sterker geworden, en we zijn een engeltje rijker. Een meisje wat op onze toekomstige kindjes zou passen.   We zijn door gegaan met leven. 

Kort na de bevalling telde ik opnieuw aan, hoe spannend ook, helemaal in de wolken dst we zo snel opnieuw zwanger mochten worden.  Een vervang voor Iris is het niet, we wilden een kindje om voor te zorgen en van te houden, en die wens was er nog steeds. De kans dat we nog een kindje krijgen met dezelfde afwijking is 20%. Gelukkig hadden we met 20 weken zekerheid en hebben we inmiddels een kerngezonde tweede dochter, Evi! Zij is in oktober 1 geworden en doet het super goed. Nadenken over hoe Iris nu zou zijn geweest doen we niet. Dat heeft geen zin, het zou nooit zo ver zijn gekomen.

Nu is het vandaag alweer 2 jaar geleden dat Iris werd geboren en een stralende ster aan de hemel werd. Veregeten word ze niet, ondanks dat ons leven doorgaat en we veel afleiding hebben. Als mensen vragen hoeveel kindjes wij hebben antwoord ik meestal dat we 2 kindjes hebben, maar maar 1 om mee te pronken. Het is aan de mensen zelf om verder te vragen of te zwijgen. Ik ben moeder van 2 meisjes, en dat ga ik niet verzwijgen.

Vanavond zullen we, net als vorig jaar en het jaar daarvoor, een chinese wensballon de lucht in laten. Eventjes echt stil staan bij Iris, bij haar "verjaardag". Geen taart, ballonnen en slingers. Maar wel een klein feestje voor Iris. want een bijzonder meisje verdient een bijzondere dag. 

Daarom ook deze blog, zelf weer even stil staan bij 2 jaar geleden, even puur en alleen met Iris bezig zijn.

Op een klein wolkje

wiegend in de wind

zit een klein engeltje

het allermooiste kind

Voor haar papa en mama

ging het zonnetje even op

maar veel te snel weer neer,

aan hun engeltje zullen zij altijd denken

iedere dag weer

X