#2 De nacht na mijn bevalling

Vanuit mijn bed kijk ik naar mijn man die samen met de verpleegkundige onze zoon aan het verschonen en temperaturen is. Ik merk dat ik mij niet zo lekker voel en geef dit aan bij de verpleegkundige. Ze controleert mijn bloeddruk, hartslag en alle infusen. Alles lijkt in orde te zijn maar toch voel ik me niet lekker. De angst slaat me weer om het hart en ik dring er op aan dat ze de gynaecoloog roept. Binnen een kwartier staat hij aan mijn bed. Ook hij controleert mijn vitale functies en vertrouwt het niet. Al gauw wordt mijn bed opnieuw platgelegd en word ik naar de afdeling verloskunde gebracht. 

Eenmaal daar aangekomen word ik op alle apparatuur aangesloten en controleert de gynaecoloog me nogmaals. Niemand weet waar dit nare gevoel vandaan komt want alles lijkt normaal te zijn. Mijn pijnmedicatie wordt verhoogd en de medicijnen voor het samentrekken van mijn baarmoeder worden verlaagd. Al gauw komt de arts tot de conclusie dat mijn lijf de ballon uit mijn baarmoeder probeert te werken. Kort gezegd ben ik dus opnieuw aan het bevallen. Het nare gevoel komt inderdaad in golven en ik heb ook flink last van krampen. De gynaecoloog constateert dat mijn lijf hier heftig op reageert door het trauma wat het de afgelopen uren heeft doorgemaakt. Aangezien mijn man ondertussen al ruim 40 uur wakker is en letterlijk omvalt van vermoeidheid, wordt er voorgesteld om hem en onze zoon naar de afdeling te begeleiden zodat zij wat kunnen slapen. Ik moet op de afdeling verloskunde blijven zodat ze mij de gehele nacht kunnen monitoren. Een vreselijk moment want ik voel me direct eenzaam en alleen, maar voor nu is het de beste keuze. 

Nadat ze weg zijn word ik voor de zoveelste keer gecontroleerd. Ik heb ook last van maagkrampen en de sonde die in mijn maag zit maakt dit er niet beter op. Uiteindelijk wordt dan ook besloten om deze te verwijderen, wat een verademing. Ondertussen is het bijna 2 uur ´s nachts en adviseert de verloskundige mij om wat te gaan slapen. Voordat ik ga slapen laten ze wat vloeistof uit de ballon in mijn baarmoeder lopen en dat geeft direct verlichting en minder krampen. En toen kwam het moment dat iedereen wegging uit de kamer, ik ben voor het eerst alleen. Voor het eerst in 9 maanden is mijn buik leeg en ben ik echt heel erg alleen. Verdriet en angst zijn de enige emoties die ik op dat moment voel. Angst voor het opnieuw gaan bloeden en verdriet over de eenzaamheid die ik voel. Het alleen zijn breekt me op en ik druk vaak op de bel, ik krijg een ijsje om wat in mijn maag te hebben tegen de maagkrampen. Tussendoor laten ze steeds wat vloeistof uit de ballon lopen. Op een gegeven moment komt er iemand van de IC om mijn centrale lijn door te spoelen en proberen ze deze wat anders te positioneren zodat ik beter kan liggen. Telkens als er iemand binnen komt ben ik blij, ik vraag naar de tijd omdat ik de klok niet kan zien aangezien ik maar in één positie kan liggen. Het is pas 5 uur en mijn man zou pas rond 8 uur komen. Tussendoor zak ik weg door de vermoeidheid, vaak schrik ik snel weer wakker uit angst dat ik zal wegglijden in mijn slaap. De enige lichtpuntjes van deze nacht waren de twee baby´s die ik op de wereld hoorde komen (het voordeel van op de verloskamers liggen). Verder was dit de ergste nacht van mijn leven. 

Ik merk dat het licht begint te worden buiten en durf af en toe even te slapen. De ballon in mijn baarmoeder is bijna leeg en mijn lijf krijgt meer rust. Om 7 uur komen daar eindelijk mijn twee grote liefdes weer aan. Ik kan mijn geluk niet op en voor het eerst heb ik echt het gevoel dat de narigheid voorbij is. De gynaecoloog blijkt achteraf de hele nacht voor mijn kamer te hebben gezeten, wat een fantastische man. Hij heeft een vrouw met heel veel pijn en heel veel angst de nacht doorgeholpen en ik ben hem eeuwig dankbaar. Ook voor elk moment dat hij mijn hand heeft vastgehouden omdat ik bang en alleen was of omdat ik zoveel pijn had. Hij neemt afscheid van ons en verteld dat hij zijn dienst overdraagt aan de vrouw die later de ballon uit mijn baarmoeder zal halen. Ik ben hier erg nerveus voor maar voel er uiteindelijk vrij weinig van. De verpleegsters komen mij even later wassen en ik krijg een schoon bed. Doordat de avond en nacht zo stressvol waren verlopen lag ik nog steeds in een bed vol bloed. Na het wassen en verschonen mag ook eindelijk de centrale lijn eruit. De IC verpleegkundige die mij de dag ervoor ook verpleegd heeft komt dit doen. Een lieve vrouw die even met ons over de situatie praat en mij nog wat geruststelt. Voor het eerst mag ik mijn zoon weer voeden en komt één van de artsen een grote blauwe ballon brengen. We krijgen groen licht en mogen naar de afdeling toe. Eindelijk kan voor ons het genieten echt beginnen.

Uiteindelijk hebben we nog 3 dagen in het ziekenhuis gelegen en ben ik in een verrassend tempo opgeknapt. Tijdens de periode in het ziekenhuis hebben wij ook mentale hulp aangeboden gekregen. Op dat moment hadden wij hier geen behoefte aan, maar na een half jaar heb ik uiteindelijk een traject doorlopen met een medisch psycholoog. Samen zijn we terug gegaan naar de verloskamers waar ik met de verloskundige die de bevalling heeft begeleid heb gesproken. Ook ben ik opgevangen door de verpleegkundigen van de IC en hebben zij alles uitgelegd wat er toen gebeurd is. De gynaecoloog heeft mij meerdere malen na de bevalling gebeld om te horen hoe het met ons ging en samen hebben we alles nog eens doorgesproken. De twee gynaecologen die alles samen in goede banen hebben geleid hebben van ons een flinke doos bonbons gehad met duizenden bedankjes. Gelukkig is voor ons alles heel goed afgelopen en heeft het een plek gekregen in onze herinneringen. 

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal en hopelijk tot in een volgende blog!

Liefs A.J.