1x in de 10 jaar

Ik heb een lange tijd nagedacht of ik dit verhaal wil delen want ik wil aanstaande moeders niet bang maken.

Ook hoop ik dat mijn verhaal niet vergeleken gaat worden met HELLP want helaas is dat het niet.

Zoals jullie in me andere blog konden lezen lag ik met 35 weken in het ziekenhuis met pre-eclampsie. 

9 augustus was het zo ver toen werd eindelijk het ballonnetje geplaatst om de boel in te leiden. 9 uur s’ochtends ik lag nog lekker te slapen tot ik wakker gemaakt werd om het ballonnetje te plaatsen. Ik dacht nog och dan komt het ontbijt zo wel. Mijn vriend en ik maakten de grap dat ik ook wel weer de type vrouw zou zijn die gelijk al de 3 cm ontsluiting zou hebben en geen ballonnetje nodig had.

Daar lag ik op de verloskamer de verloskundige druk aan het voelen. Ik zei kun je het vinden? Ze zei nou nee eigenlijk niet je hebt al 3 cm ontsluiting! Dus we gaan beginnen met wat weeën opwekkers en met een klein beetje geluk ga je vanavond bevallen zei ze. Ik was nog maar net aan de opwekkers en de weeën begonnen gelijk al snel achter elkaar aan te komen. Maar omdat ik niet wist hoe dit zou moeten voelen vroeg ik kan het zijn dat ik ze al voel? Jahoor dat kan. Mijn vriend had ondertussen mijn moeder gebeld want die zou ook bij de bevalling aanwezig zijn. Hij zei aan de telefoon doe maar rustig aan hoor en kom dan deze kant maar op. Ik wou graag in bad om de weeën op te vangen. De weg na het bad toe (wat nog geen 3 meter was) moest ik al 2 keer even op het krukje zitten om te puffen. Ondertussen dat ik in het bad zat was me vriend naast me mijn moeder aan het bellen want het ging toch wat sneller dan verwacht hij zei nou ik zou geen boodschappen meer gaan doen want het gaat toch wat sneller. Ik zat 10 min in het bad tot de verpleegster die bij mij moest blijven zei marielle je mag niet persen denk daar om! Ik zei ja maar het moet ik voel dat het moet. Omdat de persdrang niet op hield zei ze we halen je uit het bad leggen je op bed en dan haal ik de verloskundige op want ik denk niet dat je al 10 cm ontsluiting kan hebben dat gaat veel te snel. Ondertussen had peter mijn moeder alweer gebeld dat ze moest opschieten gelukkig was ze er al bijna. Mijn moeder was nog maar net binnen en de verloskundige kwam ook net binnen lopen. Ze zei nou ik ga nog even weer voelen hoor. 10 cm ontsluiting bij de volgende wee mag je gaan persen. Ik dacht daar ga ik dan veel schreeuwen en knijpen. Tot de verbazing van iedereen was ik helemaal zen. Tussen het persen door deed ik even rustig me ogen dicht. En daar kwam het hoofdje. En toen ging het allemaal mis. En dit gedeelte is voor mij moeilijk te delen ten eerste omdat ik er niks meer van weet en ten tweede omdat ik het ook best heftig vind.

Het grootste gedeelte van het hoofdje moest erdoor ik zei ik kan niet meer en enkele seconde later keek ik peter aan en zag ik me hand ontzettend schudden ik wilde roepen help maar ik kon niks meer zeggen of doen en ik viel weg (dit is het laatste wat ik weet de rest word verteld uit de positie van mijn vriend) mijn lichaam begon te schudden ik begon te schuimbekken en dit was het dan het moment dat je tussen leven en dood staat. Met de gedachten dat ik en mijn kind allebei dood konden gaan. Het moment dat ik weg viel heb ik de kleine er nog weten uit te persen. Maar door het schudden is mijn been op haar gevallen. Mijn partner heeft niet de navelstreng kunnen doorknippen wat logisch is natuurlijk want ze moesten nu mij nog uit het insult zien te krijgen. Nora werd aan me moeder gegeven omdat peter te druk met mij was. De gynaecoloog werd gebeld hoe er gehandeld moest worden want die had dit 1 keer eerder meegemaakt. Er moesten infusen geprikt worden en een zuurstof masker opgezet worden. Ik kan me moeilijk voorstellen hoe ze de infusen er ik gekregen hebben terwijl ik lag te schudden. Het zuurstofmasker trok ik steeds weer af. Uiteindelijk met alle medicatie en zuurstof ben ik weer bijgekomen. Ook dat moment herinner ik me niet. Ik snapte er niks van en alles wat me verteld werd bleef ook niet hangen. Ik zag me moeder en peter huilen en daardoor wist ik dat het niet best was. Ik had een eclamptisch insult gehad wat maar 1 keer in de 10 jaar voor komt. Dit is natuurlijk het gevolg van me vorige blog van pre eclampsie. Dit is dus wat er kan gebeuren zonder dat je klachten hebt. De pijn de bloeddruk alles bij elkaar kan dit hebben veroorzaakt maar het gebeurd zo weinig dat een echt onderzoek er nooit naar geweest is. Nora is nagekeken door de kinderarts en had gelukkig niks. De verloskamer was echt een horrorkamer geworden met al het bloed wat overal lag en aan zat. Ik mocht haar een flesje geven in de verloskamer het is dat ik er een filmpje van heb maar ik kan het me niet herinneren. De hele bevalling was 1 groot gat bij mij het begin van de ontsluiting kan ik me ondertussen herinneren maar de geboorte zal helaas nooit terug komen. Om 12:59 was ze geboren al met al wel een snelle bevalling.

Waar ik vooral met me gedachtes zat was als ik nou niet opgenomen was voor pre eclampsie en ik gewoon mijn thuis bevalling had gedaan. Was dit heel anders afgelopen er had een traumaheli moeten komen en ik had het waarschijnlijk niet overleefd. Dus ik ben heel dankbaar voor mijn verloskundige die me naar het ziekenhuis heeft gestuurd. En de verloskundige gynaecoloog en verpleegsters natuurlijk die hun werk heel goed hebben gedaan.

Voor mama’s die nog moeten bevallen laat je niet bang maken door dit verhaal het is zo zeldzaam het gebeurd amper. En je bent in goeie handen echt!

Ik hoop dat ik met dit verhaal toch een mama kan bereiken die dit ook heeft gehad.

Het klinkt misschien allemaal overdreven maar zoals ik het hoor om me heen wil niemand dit meemaken.