3 jaar geleden
17 jaar, zwanger zijn en bevallen
Zwanger zijn en bevallen is sowieso heel zwaar. Maar een zwangerschap en bevalling zoals deze op 17 jarige leeftijd. Heeft wel indruk achter gelaten.
Op je 17e zwanger worden is niet altijd even ideaal. Maar mag ik zeggen dat het, het beste is wat me is overkomen.? Tuurlijk heeft het meerdere nadelen. Maar ik ondervond er maar 1.
De mening van jongens en meiden van mijn leeftijd....
"je bent nog zo jong, je leven is nu dan toch over? Zou je geen abortus doen? Je kan nu niet meer uit gaan" en nog veel meer van dat soort dingen kreeg ik dagelijk naar mijn kop op school...
Niks van wat alle mensen tegen me zeiden was waar.
Mijn leven was niet over, ik begon een nieuw mooi boek. ik ben inderdaad jong, maar kan het aan. En als mijn dochter straks 15 jaar is ben ik 33, tijd zat om te feesten nog dus haha. En abortus.... Ik kwam er achter dat ik zwanger was toen ik al 6 maanden opweg was. Geen optie en dat was ook nooit een optie geweest! 3 maanden had ik, om alles te regelen... Een kamertje, kleding, flesjes, een badje echt alles moest natuurlijk nog.... En oh wat ben ik onwijs goed geholpen door iedereen die ik ken. Een buurvrouw van een paar deuren verderop gaf me haar babykamer meubels, want haar dochtertje ging over naar een peuterbedje en ook gelijk haar kinderwagen. Mijn broer nam me mee maat prenatal en zei, zusje, pak alles wat je nodig hebt aan spulletjes en kleding en ik koop het. Mijn ouders verbouwde de kamer zodat ik en de baby samen maar toch gescheiden lagen en kochten mooi behang. En van alle kanten kreeg ik baby kleding, dozen vol. Ik voelde zoveel steun en liefde had daardoor het gevoel dat ik het 100% aankon...
Toen kwam daar het moment, de bevalling... Ik zou eigenlijk 13 januari om 7 uur ingeleid worden... Maar op 12 januari om 10 uur in de avond kreeg ik ineens weeën.... Naar het ziekenhuis en daar had ik 6cm ontsluiting, het ging dus toch uit zichzelf! Gelukkig maar want naalden.... Ben ik doodsbang voor! Tijdens mijn bevalling weren de verloskunde bij mij weg gehaald, er was spoed in de kamer naast mij. Daar lag ik dan, 17 jaar, aan het bevallen, zonder verloskundige, maar gelukkig wel met mijn ouders! Wat had ik onwijs veel aan hun. Toen ze weer terug kwamen, kon ik het persen goed doorzetten. Maar ze kwam niet, Ze lag met haar gezichtje naar mijn heup te kijken.. Dus besloot ze met een katheter mijn blaas leeg te laten lopen, ook dit hielp niks. Ze riep de gynaecoloog erbij en ze besloten dat een verloskundige boven bij mijn buik zou drukken en de gynaecoloog met de vacuümpomp zou trekken... En daar was ze dan, om 5 voor 5 in de nacht werd mijn mooie prinsesje geboren! Wat was ik onwijs blij.
We moesten blijven, vanwege de lichte hersenschudding van mijn dochtertje. Het was moeilijk, geen slaap, maar het moeilijkste was. Dat ik mijn dochtertje niet zelf kon oppakken. Na mijn bevalling kon ik niet meer lopen (ik heb een spieraandoening in mijn benen) en mijn linkerarm deed het niet meer. Ik kon dus niks... Als ze huilde, moest ik op de knop drukken en hopen dat er snel iemand zou komen... Oh wat is dat moeilijk... Je kindje zien huilen, maar haar niet kunnen oppakken en troosten....
Eenmaal thuis bij mijn ouders na 2 dagen, kwam de kraamverzorgster bij ons, wat een leuke vrouw was dat! Maar ook thuis was het moeilijk. Ondanks dat mijn ouders alles voor mij en mijn dochtertje deden. Viel het me nog zwaar.... Elke keer als hailey huilde, kon ik niet naar haar toe... Voor een flesje moesten me ouders haar bij me neer leggen en als ze een boertje moest laten, moest ik me ouders roepen om haar goed te leggen. Haar eerste badje kon ik niet doen, maar ik maakte mijn vader heel gelukkig toen ik zei dat hij het mocht doen. Want oh wat was hij helemaal verliefd op hailey. Hij genoot ook van zijn verlof om met haar te kunnen zijn (mijn vader had een week vrij gekregen om mij te helpen)
Douchen, naar de wc gaan, zorgen voor je kindje, naar beneden om te eten. Voor alles ineens weer hulp nodig hebben is een hele ingrijpende gebeurtenis, maar het heeft mij wel heel sterk gemaakt en me laten inzien wat er echt belangrijk is in het leven en waar ik onwijs dankbaar voor ben.
Maar niet alleen mijn ouders ben ik dankbaar voor hun hulp. Mijn broer, mijn zusje, mijn opa en oma, mijn oom en tante, de vriendin van mijn moeder, mijn buren, iedereen hielp mij. De een met kleding, de ander met spulletjes, en weer iemand anders met oppas zodat ik mijn school af kon maken.
Mensen om je heen hebben die zoveel liefde en steun geven als dat ik heb gehad, is echt geweldig en zo bijzonder. Ik ben gezegend en dankbaar voor iedereen!