15 juni 2017: de geboorte van Jort

Heel lang keken papa en mama uit naar jou, en op 15 juni 2017 was het eindelijk zover; één dag voor de uitgerekende datum. Rond 15.45 uur braken mijn vliezen. Mama is toen eerst de ziekenhuistas en de tas van je broer Fedde verder gaan inpakken en heeft daarna papa geappt:

'M'n vliezen zijn gebroken, dus ik denk dat je zo langzamerhand wel hierheen kan komen ;) heb nog geen weeën'

'Echt???? Kom er straks aan. Gaat het goed?'

'Ja echt haha. Ja hoor, voel nog niks'

Dat laatste veranderde snel... Rond 16.30 uur was de verloskundige hier: ze vertelde hoe een en ander vanaf nu zou gaan. Toen ze weg was, is papa gaan koken en hebben we samen aan tafel gezeten; papa etend en mama de eerste weeën opvangend. Toen de weeën heftiger werden, ben ik boven op bed gaan liggen. Ondertussen was papa beneden de boel aan het opruimen. Tegen 18.00 uur werden de weeën zo heftig (om de 3 a 4 minuten) dat ik tegen papa zei dat 'ie maar weer moest bellen met de verloskundige. Alleen.. was het nummer steeds in gesprek! Achteraf bleek dat dit kwam omdat er wisseling van de wacht was en de telefoon werd doorgeschakeld. Gelukkig kreeg papa de verloskundige alsnog te pakken en die was hier snel. Ze controleerde mama en constateerde dat ik al 6 cm ontsluiting had! Wat had jij een haast om te komen Jort! Nou, toen moest mama nog de auto in en naar het ziekenhuis. Gelukkig gunde jij mama toen even wat rust tussen de weeën. Na een bijna-aanrijding doordat ons geen voorrang werd verleend kwamen we aan, hielpen papa en de verloskundige mama in een rolstoel en raceten we het ziekenhuis door, naar de liften, naar de afdeling verloskunde. Vanaf het moment dat ik daar op bed lag, kwamen de weeën in alle heftigheid door en vroeg mama om pijnstilling. Na nog een check bleek ik al 9,5 cm ontsluiting te hebben! Die pijnstilling zat er dus niet meer in, maar dat gaf ook niet want de verloskundige zei dat ik mocht gaan meepersen. Met een aantal persweeën was je er: je kwam eruit als Superman Jort, met je hand naast je hoofdje. Papa zei later dat je er ook een beetje uitzag als een Teletubbie, omdat je blauw zag. Maar je begon meteen te huilen en je kleur trok bij. Mama legde je meteen op haar borst: wat ontzettend fijn om jou na die 9 maanden eindelijk vast te kunnen houden, je te kunnen voelen, horen, zien, ruiken... Wat rook je heerlijk Jort! En wat een bos met haar, net je papa.. En wat zagen we meteen de gelijkenissen met je broer Fedde: jullie lijken echt op elkaar! Mama was opgelucht en zo blij: vanaf nu waren we met  z'n viertjes! Twee stoere binken, ik voelde me zo rijk en gelukkig.. Na een poosje met je te hebben geknuffeld wilde papa dat ook wel: toen heb je een hele poos bij papa op zijn blote borst gelegen. Twee zonen, wat een rijkdom! Vanaf nu konden we onze mooie plannen die we de afgelopen 9 maanden hadden gemaakt, in de praktijk gaan brengen! Je had een goede apgar-score, 9-10-10, al huilde je best lang. Dat zou komen door de snelle bevalling, dachten de verloskundige en verpleegkundige: overprikkeld. Achteraf denk ik: zou het misschien toen al mis zijn gegaan...?

Na een 'turbobevalling' van 3,5 uur mochten we rond 23.00 uur naar huis. Papa had intussen de kraamzorg gebeld en die zou komen om ons te helpen opstarten. Wat fijn was het om thuis te zijn met z'n drietjes en hoe anders was dat dan met Fedde: toen wisten we nog niks, met jou voelden we ons al veel zekerder. Je lag lekker te slapen in je maxi-cosi, dus daar lieten we je maar even in liggen. Mama heeft je later, terwijl we op de kraamhulp wachtten, opgepakt en met je rondgelopen. Ik voelde me alsof ik de hele nacht kon doorhalen, zo blij was ik. Lekker knuffelen met jou, Jort...

De kraamhulp kwam rond 00.30 uur en heeft ons weer even uitgelegd hoe alles gaat met temperaturen, kruiken, voeden etc. Rond 2.30 uur ging zij weg en toen waren we allemaal toch wel erg moe. Lekker slapen dus, tot 4.30 uur, je eerste voeding daarna.