#1 Mijn snelle bevalling die eindigde in een angstige situatie

Het is 9 mei, de dag dat ik ben uitgerekend van ons eerste kindje. Ik heb best een prima zwangerschap gehad, ik genoot van alle schopjes en mijn bolle buik. Met 33 weken heb ik even in het ziekenhuis gelegen vanwege een nierbekkenontsteking en lichte nierstuwing, gelukkig knapte ik na een paar dagen antibiotica weer op. Ook met 36 weken mocht ik mij melden op de afdeling vanwege een wat hogere bloeddruk en veel harde buiken. De verloskundige had het vermoeden dat ik zou gaan bevallen, gelukkig bleef ons kleintje zitten en mochten we weer naar huis toe. Vandaag moeten we naar de verloskundige voor de 40 weken controle. Mijn man komt lekker op tijd thuis van zijn werk en samen gaan we op ons gemak naar het ziekenhuis toe. Omdat we zo vroeg zijn drinken we samen wat in het restaurant en zitten we wat te dollen over het feit dat we vanavond misschien wel weer terug mogen komen voor de bevalling. Tijdens de controle vraag ik de verloskundige mij te strippen. Omdat ik voldoende ontsluiting (2 cm) heb en mijn baarmoedermond al wat is verweekt, doet ze wat ik vraag. Het strippen zelf vind ik hooguit wat ongemakkelijk maar gelukkig niet pijnlijk. We plannen de inleiding voor de zekerheid met 41 weken omdat de gynaecoloog mij niet langer wil laten lopen. Na het consult lopen mijn man en ik op de gang en ga ik nog even plassen. Ik verlies wat bloed en merk dat ik veel harde buiken heb, ik probeer mij nergens op te verheugen maar hoop stiekem toch dat het nu echt gaat beginnen.

Als we eenmaal weer in de auto zitten besluiten we nog even lekker samen door de McDrive te gaan. Tijdens het eten merk ik dat meer harde buiken krijg en zeg ik tegen mijn man dat het wat rommelt. Thuis kruip ik nog even in bed met een spelletje candy crush en gaat mijn man in de kamer een film kijken. Aangezien onze slaapkamer grenst aan de woonkamer laten we de deur open zodat we tussendoor wat kunnen kletsen. Ik merk dat de harde buiken aanhouden en veranderen in krampen. Om te testen of het weeën zijn ga ik douchen en na een half uur merk ik dat het toch echt door begint te zetten. We besluiten na een tijdje de weeën te timen en om 23:00 uur belt mijn man naar het ziekenhuis, we mogen direct die kant op komen. Op de spoedeisende hulp worden we opgevangen door de verloskundige die ik gelukkig al vaker heb getroffen in het ziekenhuis, een fijne ervaren vrouw. Ze neemt ons mee naar de afdeling verloskunde en eenmaal in de lift breken (heerlijk cliché) mijn vliezen. Eenmaal in de verloskamer mag ik mijn kleren uitdoen en wordt alles aangesloten voor het CTG apparaat en toucheert de verloskundige mij. Ik zit op 3 centimeter met een volledig verweekte baarmoedermond, een goed begin. We verplaatsen ons naar de douche en nu mijn vliezen gebroken zijn heb ik die warm water straal af en toe ook flink nodig. Mijn weeën nemen in kracht toe en na 2,5 uur bekijkt de verloskundige op het bed hoeveel ik ben gevorderd. Het blijkt dat ik nog steeds op 3 centimeter zit en ze vraagt of ik wil dat ze de anesthesist belt. Ze geeft aan dat ze het idee heeft dat ik behoorlijk sterke weeën heb en ze is bang dat ik het anders niet volhoud. Ik ga akkoord omdat ik afga op haar expertise en als zij dit verstandig vindt dan doen we dat. Iedereen verlaat de verloskamer en mijn man en ik zijn met zijn tweeën als ik merk dat mijn weeën veranderen. Ineens voel ik druk en vraag mijn man op de bel te drukken. Ik vertel de verloskundige dat ik een persgevoel krijg en zij geeft aan dat dit eigenlijk nog niet kan aangezien ze net een half uur weg was. Bizar genoeg blijkt na nog een toucheer sessie dat ik ineens op 7 centimeter zit. Ze geeft aan te gaan overleggen met de anesthesist maar ze denkt dat het te laat is voor een ruggenprik. Stiekem juich ik vanbinnen want ik wilde graag zonder medicatie bevallen. Al gauw concentreer ik me weer op de weeën, want ondanks dat ik alles nog steeds erg goed kan opvangen worden ze wel pittig. Als de verloskundige 20 minuten later weer terug komt geeft ze aan dat als de ontsluiting hetzelfde is gebleven er eventueel nog mogelijkheid is voor een ruggenprik. Opnieuw toucheert ze mij en verbaast ze ons met de boodschap: "Bereid je maar voor want jullie kindje komt eraan!" 

Giechelend van de zenuwen ga ik over in mijn eerste perswee. Een oerkracht komt over me heen en er komt een kreet uit mijn mond waarover ik later aan mijn man vraag of ik dat was of iemand anders. Wat een bizarre krachtige waarneming en wat zijn wij vrouwen toch sterk. Ik mag beginnen met persen op mijn zij, na 10 minuten wissel ik naar mijn rug. De hartslag van ons kindje begint wat te dippen tijdens de persweeën en bij de volgende wee word ik, nadat ik toestemming heb gegeven, ingeknipt. Eén wee later is het dan eindelijk zover, ons kindje wordt geboren om half 4 's nachts. Wat een onvoorstelbaar gevoel en wat vond ik het bizar om zo'n GROOT hoofd uit je lichaam te zien komen haha! Al gauw roept mijn man dat we een zoon hebben gekregen en ligt ons kleine mannetje op mijn borst. Tranen van geluk en ongeloof, dolgelukkig en trots! Mijn man mag de navelstreng doorknippen nadat ik zelf heb mogen voelen dat deze is uitgeklopt. Na 5 minuten zeg ik vol verbazing dat ik weer weeën krijg, ohja vergeten.. de placenta! Die komt er gelukkig vlot en in zijn geheel uit. Ondertussen ligt onze zoon aan mijn borst en doet hij het fantastisch. Mijn knip wordt gehecht, wat ik oprecht het meest pijnlijke vond van de gehele bevalling. Want geloof het of niet, toen mijn verloskundige sorry zei toen ze wat meehielp met oprekken tijdens het persen zei ik doodleuk tegen haar dat zij ook gewoon haar werk deed. Kortom dat ik haar niet zo aardig vond tijdens het hechten laat zien hoe pijnlijk dat was haha! Gelukkig kwam daar ook een eind aan en konden we eindelijk onze ouders bellen om te vertellen dat ze opa en oma waren geworden. 

Na anderhalf uur was het tijd om de kleine man af te geven voor het meten en wegen en alle controles die daarbij horen. Op dat moment merkte ik dat ik me niet lekker voelde. Ik dacht in mijn hoofd dat het erbij hoorde, logisch toch na een bevalling? De verloskundige riep naar mij dat als ik zo meteen lekker gedoucht had we naar huis konden. Mijn instinct floepte er direct uit: "Dat gaan we niet doen, ik wil nog even blijven." Gelukkig was dat geen probleem, dit stelde mij direct gerust. Eindelijk kon ook mijn man onze zoon vasthouden nadat alle controles goed bleken te zijn en kroop hij met hem in de armen op de stoel naast mijn bed. De verloskundige drong erop aan dat ik nou echt wat moest eten en drinken want ik had tenslotte hard gewerkt. Na wat tegenstribbelen zette ik het hoofdeind van het bed wat omhoog en merkte ik dat ik heel erg duizelig werd. Nog net kon ik tegen mijn man zeggen dat hij op de bel moest drukken toen ik wegzakte tegen het kussen. 

Meteen kwamen de verloskundige en de verpleegkundige binnen en brabbelde ik tegen ze dat ik me niet goed voelde. Mijn bed werd voor mijn gevoel op de kop gezet en daardoor werd ik weer wat meer helder. Ze drukten op mijn buik want ik had enorme krampen ontwikkeld. Ik voelde een golf van warme vloeistof uit me komen toen ze drukten, mijn man trok lijkbleek weg en keek mij angstig aan terwijl ik verontschuldigend naar hem keek. Nogal ongemakkelijk zei ik tegen de verloskundige dat het opluchtte, ze zei dat het ging om bloedverlies en ik concludeerde daaruit dat het dus geen goede opluchting was. Mijn infuus werd aangesloten, ik kreeg een prik in mijn been en massages op mijn baarmoeder. Ik zag de verpleegkundige telkens heen en weer lopen met matjes vol bloed, ze liep naar de weegschaal om te kijken hoeveel ik verloor. Bij 1,5 liter ben ik gestopt met luisteren.. Ondertussen stonden er 3 dames in mijn kamer, dat werden er al gauw 4 en daarna kwam als vijfde mijn gynaecoloog erbij. Na een hele lange dienst stond ze op het punt het stokje over te geven toen mijn situatie voorbij kwam. Met man en macht werd mijn infuus op druk gehouden, werden mijn dalende vitale functies gemeten en in de gaten gehouden en mijn baarmoeder gemasseerd. En dat laatste.. dat deed pijn, heel erg veel pijn. Ik durf te zeggen dat ik nog nooit in mijn leven zoiets pijnlijks heb gevoeld. Na anderhalf uur smeekte ik huilend en kermend om niet nog een keer te masseren, maar omdat mijn baarmoeder niet samentrok en ik niet reageerde op alle medicatie moesten ze wel. De reden dat er uiteindelijk zo lang is gewacht met opereren, is omdat mijn baarmoeder tussendoor af en toe toch samentrok. Aangezien een operatie uiteraard nog ingrijpender is en je daarmee meer bloed verliest wilden ze dat zo lang mogelijk uitstellen. 

De onrust sloeg over in angst en deze angst sloeg over in doodsangst. Ik vroeg de gynaecoloog of ik het zou overleven, ze antwoordde: "We doen ons uiterste best.." Mijn geest is sterk en tot het allerlaatste moment ben ik bij bewustzijn gebleven. Maar tegelijkertijd gebeuren er in je hoofd zoveel dingen. Mijn moeder arriveerde, er werd gevraagd of ze erbij moest komen. Ik antwoordde dat ik dat niet wilde, ze hoefde mij niet zo te zien dacht ik. Niet wetend dat ze mij op de gang kon horen en ze al het personeel bezorgd en rennend tegen kwam. Er kwamen gedachtes voorbij die ik nooit had willen hebben, laat me maar gaan dacht ik, ik ben zo moe. Meteen daarna dacht ik: "Nee, doe nou wat! Opereer me nou!" Na 2 uur kwam de gynaecoloog naast mij staan en vertelde ze dat ik naar de OK zou gaan. Er waren drie opties, een ballon in mijn baarmoeder, het dichtbranden van alle vaten, of het verwijderen van mijn baarmoeder. Daar gaan we dacht ik, mijn man en ik keken elkaar opgelucht aan. Eindelijk gebeurde er wat. 

Ik werd weggereden met een tempo waar je u tegen zegt, de gynaecoloog drukte mijn aderen dicht door al leunend op mij mee te rennen naar de OK. Mijn man ging ook mee en voor de OK namen we afscheid. Ik weet nog dat iemand anders het drukken op mijn buik overnam, AU dat deed zeer. Het volgende moment was ik in de OK en leek het wel alsof het personeel als een stel mieren om mij heen begon te krioelen. Ik werd op de andere tafel  getild en het leek wel alsof mijn lijf niet meer van mezelf was. Er kwam een kapje op mijn mond en toen viel ik rond 8:00 uur 's ochtends in slaap. 

Ik zie een klok op half 3 staan, een raam, mijn ouders met een bezorgde blik, oh nee toch mijn man en ineens staan daar mijn schoonouders. Ik ben ontzettend moe en snap niet waar ik ben, ik word af en toe wakker en zak daarna weer weg. Als ik langzaam aan wat meer helder word is mijn man bij mij samen met mijn ouders. Ik vraag of ik mijn baarmoeder nog heb, ja die heb je nog antwoord iemand in de verte. De anesthesisten komen voorbij, ik krijg er weinig van mee. Mijn man en ouders vertellen mij samen met de verpleegkundige dat ik op de IC lig. Ineens is mijn man weg en voor mijn gevoel komt hij meteen weer binnen, dit keer samen met onze zoon. "Wat is hij knap hè" zeg ik tegen iedereen en "wat een groot hoofd hè?!"  Hij ligt op mijn borst en er worden foto's van ons allemaal gemaakt, opnieuw krijg ik er weinig van mee. Na een uur merk ik dat ik een droge keel heb en geeft mijn schoonmoeder mij wat drinken met een sponsje. Ik ben onwijs trots want ik heb een wolk van een zoon en ik heb het overleefd! Al die bezorgde blikken vind ik op dat moment hartstikke overdreven, niet wetende in wat voor angst iedereen urenlang heeft gezeten. 

Eind van de dag mag ik naar de afdeling toe, de hele kamer zit propvol. Gelukkig gaat iedereen snel naar huis want de drukte wordt me al gauw te veel. Op de afdeling verteld een andere gynaecoloog mij dat hij samen met mijn eigen gynaecoloog de operatie heeft uitgevoerd. Ik heb een ballon in mijn baarmoeder die de wond van de placenta dicht drukt. Ik ben bijna 3,5 liter bloed verloren en ze hebben hard moeten werken om mij weer te vullen. Hiervoor heb ik bloed gehad en plasma. Er zit een slang in mijn neus die ervoor zorgt dat eventuele maaginhoud er op een 'soepele' manier uit kan, ik heb een katheter in mijn blaas en 4 infusen in mijn armen. In mijn hals zit een centrale lijn met 5 vertakkingen, ik zie eruit alsof ik rechtstreeks uit een slagveld kom. Bewegen lukt niet zo goed en ik heb erg veel pijn. Ondanks alles ben ik dolgelukkig en apetrots, maar ook is er verdriet. Verdriet over de ervaring en angsten die we hebben gehad. Maar de opluchting dat het voorbij is overheerst. 

Totdat ik in de avond niet lekker word en de gynaecoloog mij weer terug stuurt naar de afdeling Verloskunde..