Pijnlijke opmerkingen/onbedoelde adviezen, Wanneer het krijgen van een kindje niet vanzelfsprekend is ...

Soms gaat er van alles door mijn hoofd als het er op aan komt op de ongemakkelijke vragen die ik krijg : "zeg, wanneer beginnen jullie nou eens aan een tweede?!".  

"J. is al op een mooie leeftijd, hoe lang wachten jullie nog met een tweede?" of dan heb je van die mama's sussend met hun pasgeboren kindje in hun armen " Je weet niet wat je mist , een tweede kindje is zo prachtig , ik ben zo blij met mijn kids" (Ik ben dan vaak wat stil, maar auw dat doet pijn). Ik heb nou eenmaal een netwerk om me heen van stellen die heel makkelijk kinderen kunnen krijgen.

Even ter duidelijkheid.. ik wil niemand zwart praten, ik kan me best voorstellen dat als het krijgen van kinderen je zo makkelijk af gaat, dat het erg moeilijk is om je in te leven bij mensen bij wie dat niet zo gaat, en ook gun ik het anderen van harte! Maar mijn innerlijke eigen verdriet zal ik nooit helemaal uit kunnen zetten, daar ben ik mens voor, maar ik doe er wel alles aan om niets ervan te laten merken als ik op kraam bezoek ben. Heel soms lukt het me toch niet en voel ik het verdriet te groot, en dan vermijd ik liever even de eerste weken om vervolgens daarna mijn gezicht weer te kunnen laten zien! Dit heeft ook deels te maken met het feit dat ik geen zorgeloos kraamperiode gekend heb en wij onze tijd de eerste maanden in het ziekenhuis vooral door brachten en ik geen standaard bevallingsverhaal heb om te vertellen wanneer mij dat gevraagd word, omdat ik het me amper kan herinneren doordat ik zo ziek was ... ja soms zijn we gewoon stil....

Er is ook een keerzijde aan onze situatie .. we krijgen namelijk ook genoeg te horen en dan meestal van de mensen die nog dichterbij ons staan : "Ach jullie hebben toch al een kind, wees gewoon blij" (Op dit soort opmerkingen geef ik ze vaak groot gelijk, dat is zo! wij zijn gezegend met 1 gezond pracht kind ! en zelfs dit grote wonder was toendertijd echt niet vanzelfsprekend om gezond ter wereld te brengen<3! We hebben wat dat betreft enorm geluk gehad, en tellen daarmee onze zegeningen elke dag weer als ik naar zijn prachtige lach kijk, zijn prachtige gezichtje, zijn gouden karaktertje en zijn grote sprongen in zijn ontwikkelingen telkens weer. 

Ons zoontje is een super lieve en zorgzame kind , met name bij kindjes die jonger dan hem zijn. Hij behandelt ze heel voorzichtig . Kindjes van net een jaar oud in mijn omgeving trekken graag naar hem toe en willen met hem knuffelen, en hij vind alles best! is het bijvoorbeeld een klein mini meisje van net een jaar/2 jaar ? dan is hij nóg liever en zachtaardiger . En in mijn mooiste dromen zie ik hem dan een geweldige broer zijn, de beste broer die er is! terwijl in de werkelijkheid de kindjes die hier over de vloer komen, weer uiteindelijk weg zullen gaan, terug naar hun ouders zoals het hoort, ons eigen kindje zou blijven , onze kleine grote prins zal dan niet telkens verdrietig worden als het kindje weer weg moet gaan . 

Dit gemis was er niet altijd hoor,  het is er eigenlijk bij in geslopen naarmate hij ouder aan het worden is.. en hoe we hem zien omgaan met jongere kindjes . "Maar het gemis van iets dat er niet is kun je toch niet missen?" krijgen we vaak als vraag te horen.. daar zit ook een kern van waarheid in!  echter voelt dat voor ons anders ;  in mijn dromen en gedachten ben ik een tweede kindje aan het sussen in mijn armen, of ben ik hoogzwanger van een tweede terwijl ons mooie prins tegen mijn buik aan hangt met zijn oortje luisterend op mijn buik om de baby te kunnen horen . In mijn dromen ben ik thuis met mijn baby in mijn armen, zonder dat ik zelf ziek ben , en ik zorgeloos kan genieten van de kraamperiode samen met mijn lieve partner. Ik heb het in deze blog vooral over mijn gedachten, de wensen van mijn partner spelen ook een hele grote rol, daar kom ik in een volgend blog op terug , wij maken uiteindelijk samen de keuzes voor onze toekomst <3.

In mijn volgende blog zal ik wat dieper in gaan op onze situatie, en waarom het krijgen van een tweede kindje niet makkelijk zal gaan , en waarom wij de intense verdriet voelen van binnen door het gemis van een kindje dat er nog niet is . Ook hoe wij denken over de toekomst want mocht het kindje er helemaal niet meer kunnen komen, die kans bestaat ook nog.. wij moeten immers nog goed gekeurd worden voor het PGD traject nav onze uitslagen en dan nog is het 50 % kans dat het zal lukken met het traject maar daar denken wij nog niet aan. Ik denk dat ik een gat in de lucht zal springen op het moment dat wij groen licht krijgen om te kunnen en mogen starten met het traject!