Zwangerschapsuiker

Pim bleek tijdens de uitdrijving vast te zitten. Er werd met man en macht gewerkt om hem ongeschonden geboren te laten worden. Zijn schouder zat vast achter mijn bekken en hij had twee keer zijn navelstreng om zijn nek. Dat laatste in combinatie met het langdurig persen en het klem zitten maakte dat hij niet ademde na zijn geboorte.Pim werd op mijn borst gelegd en flink geprikkeld, maar het bleef stil.

Je zag dat het niet helemaal oké was, hij was blauw/paars en gaf geen kick. De broeder raakte lichtelijk in paniek. Mart werd aan zijn mouw getrokken, want de navelstreng moest NU door en hij moest daarna in flink tempo mee lopen naar een andere kamer. Achteraf hoorde ik dat Pim daarheen werd gebracht om hem te beademen met een kapje. In de hoop dat zijn spontane ademhaling op gang kwam. Gelukkig, want dat gebeurde al best rap.

Ik lag nog steeds op de verloskamer te wachten op een teken van leven en ja! Daar kwamen ze met Pim terug gelopen. Pim werd gelijk aangekleed en aan mijn borst gelegd. Pim werd geboren met een gewicht van 4520 gram en dat was hem ook echt wel aan te zien. Wat een bonkie, heerlijk bolletje en zo anders dan zijn grote broer. Ik ging op weg naar de operatie kamers en Pim bleef achter bij Mart. Toen ik uitgeslapen de kamer weer op werd gereden zag ik mijn twee mannen zitten in de stoel. Een heel trots gevoel overviel me een beetje en ik heb de hele nacht die volgde alleen maar gekeken maar Pim. Van voeding tot voeding.. even kletsen met de zuster.. ik kon alleen naar denken ‘wat is hij toch mooi!’

De eerste 12 uur

De uren die volgden gingen ontzettend goed, zijn ademhaling en hartslag waren prima, zijn luiers waren vol en ook het drinken ging goed, maar omdat ik zwangerschap suiker had bleef zijn glucose gehalte niet op peil. Zijn lichaam bleek dit niet voldoende zelf aan te maken. Zijn hieltjes werden dan ook bont en blauw geprikt.

De prik van de zuster was vaak niet accuraat genoeg, waardoor het lab gebeld moest worden om nog eens te prikken en dat tafereel deed zich elke keer weer voor. Op een gegeven moment konden ze zelfs gewoon nog staafjes vullen met oude wondjes en ook Pim vond het steeds minder fijn worden. Je hoefde maar aan zijn hak te komen of hij zette het al op gillen.

12 tot 24 uur

Pim was ongeveer 19 uur oud toen er werd besloten dat hij een glucose infuus zou krijgen. Onze reactie was in eerste instantie een beetje gek, het haalde namelijk het hele plaatje van Teun’s vroeggeboorte weer omhoog aangezien hij op die afdeling ook geprikt zou worden. Daarnaast werkte het beeld van al die prik pogingen bij Teun ook niet mee aan een geruststellend gevoel.

We stemden in, wat moet dat moet.. Als dit er voor zorgt dat wij eerder thuis zijn bij Teun en zo hield ik die gedachte maar voor. Pim werd opgehaald door de zuster, Mart zou meelopen en ze zouden binnen een uurtje wel weer terug zijn.

1 uur werd 2 uur werd 3 uur.. Nog steeds geen teken van Pim en zijn vader. Nog niemand gezien die even tussendoor kwam vertellen wat daar boven nou allemaal gebeurde. Tot.. een teken van leven .. daar kwamen ze binnengereden met Pim in de wieg inclusief infuus.. op zijn hoofd! Mart vertelde dat ze overal geprikt hadden, maar geen enkel infuus goed door liep op die plekken. De laatste optie was zijn hoofd en ja, dat was degene die wel goed doorliep. Wat een naar gezicht, ik weet dat ik hem bijna niet meer durfde op te pakken, want dat infuus stak best wel uit en het idee was gewoon behoorlijk eng.

Martin besloot naar huis te gaan om wat te eten en dan thuis te blijven. In de tussen tijd moest ik Pim proberen aan te leggen inclusief alle toeters en bellen. Niemand was daar om te helpen ( daar staat dit ziekenhuis ook om bekend ). Ja hoor, daar ging hij. Alles ging behoorlijk goed tot het belletje van zijn glucose infuus ging rinkelen en ik Pim’s rechter gezicht helft helemaal op zag zetten. Ik drukte op het belletje van de zuster. Minuten leken uren, ik heb echt getwijfeld om op die noodbel te drukken. Na 5 tot 10 minuten kwam ze aanlopen, want inmiddels zat zijn hele oog dicht en ook zijn mondje zag er heel scheef uit. Drie zusters tegelijk kwamen binnen, ook zoiets.. Wat is er aan de hand? Ik deed mijn verhaal en gaf aan dat Pim zijn rechter helft van zijn gezicht helemaal opzette. ‘Niks te zien hoor, trouwens als dat infuus gaat rinkelen stopt de vloeistof met lopen, dus dat kan niet wat je zegt’. Nog nooit heb ik me zo voor lul gevoeld, alsof ik gek was.. ik nam aan wat ze zei. De kinderarts werd erbij gehaald en vroeg om mijn verhaal. Ik deed mijn zegje tegen hem, legde uit dat het belletje ging rinkelen en ik zijn gezicht zag opzwellen. De zuster moest zich er ook even mee bemoeien, waarop de kinderarts lichtelijk fel reageerde. Hij gaf aan dat de vloeistof die nog in dat slangetje loopt ergens heen moet wanneer een infuus niet goed doorloopt en in Pim zijn geval was dat dus zijn halve gezicht. Dat voelde toch wel een beetje als een ‘lekker puh!’ momentje. Wat was ik blij met deze man. Er werd rap besloten dat zijn infuus stil werd gezet en eruit werd gehaald. Pff, wat was ik blij om Pim zonder te zien.

Ze hadden daarnaast 2 keer op zijn glucose geprikt tijdens het prikken boven. De uitslagen die terug kwamen waren heel erg netjes en dipte eigenlijk helemaal niet. Als dat zo door bleef gaan de aankomende 12 uur qua prikken dan mocht Pim waarschijnlijk mee naar huis. Die nacht is hij verschillende keren geprikt, ik had eindelijk een fijne zuster, ze hielp mij met aanleggen en verschoonde Pim zelf. Ook met prikken gaf ze aan niet zelf te gaan lopen hannesen, omdat het lab vaak 1x goed prikt en duidelijke uitslagen heeft. Beter dan hun apparaat. Wat vond ik haar fijn, eindelijk een soort warme deken die al die onzekere gevoelens van nieuwbakken moeder een beetje wegnam.

24 tot 32 uur

Ja! Groen licht, we mochten naar huis. Zijn laatste prikje was wel wat spannend. De uitslagen van de prik daarvoor waren namelijk iets gezakt en daardoor was het spannend of hij zijn glucose zelf op peil kon brengen en dat deed hij. Super trots. Ik kon alles klaar gaan maken. Op naar huis, naar Teun en mart. Om samen de week te starten als gezinnetje van vier en met een kraamverzorgster die ons op weg zou helpen. Heerlijk was dit gevoel!

Mart kwam ons kort na het goede nieuws ophalen en we mochten gaan.

Conclusie: wat er nu ineens voor heeft gezorgd dat Pim zijn glucose waardes op peil bleven?

Als een kindje geprikt wordt krijgen zij vaak een pipet gevuld met wat suiker, dat neemt de concentratie op het prikken een beetje weg en zorgt als het ware voor een soort verdovend gevoel. Pim had tijdens het prikken van zijn infuus meerdere pipetten met suiker gehad. Dit heeft zijn lichaam meteen opgenomen, waardoor het te kort aan glucose werd aangevuld en zijn lichaam werd geholpen met het op peil houden van. De hele rompslomp van infuus prikken 3 uur lang, infuus in het hoofd aanleggen, de stress voor zo’n pasgeboren mannetje en het hele opgezette gezicht tafereel was dus helemaal niet nodig geweest.

Het was een ontzettend goede leer les voor de dienstdoende kinderarts, de arrogante zusters op de kraamafdeling en voor onszelf. Nooit meer geef ik mijn kinderen mee aan artsen zonder enig praktijk ervaring of zusters die het zelf allemaal beter weten.