Zwangerschap & zwangerschapsvergiftiging

28 april 2020 ‘s morgens vroeg een bezoekje aan de verloskundige op dat moment was ik 35+4 weken zwanger van ons eerste kindje. Ik had ‘s nachts wat slecht geslapen maar dat deed ik de laatste tijd wel vaker kon niet echt mijn draai vinden met die dikke buik. Echter was de bloeddruk wel wat aan de hoge kant, maar verder was alles goed. Afgesproken dat ik toch de dag erna ‘s morgens weer langs zou komen met wat urine en om opnieuw de bloeddruk te laten meten. Bij thuiskomst na het boodschappen doen toch maar even op bed gaan liggen om nog wat slaap te pakken want ik was toch echt wel erg moe. De middag kroop in een traag tempo voor bij en de stofzuiger deed zijn werk. Hé bha tegen een uur of 5 voelde ik mij steeds beroerder worden. Toch maar weer even liggen op de bank. Om half 6 schrok mijn vriend zich wezenloos toen hij thuis kwam. Er kwam amper reactie vanaf mijn kant. En ooh wat had ik een pijn in mijn buik. Toch de verloskundige maar gebeld. Deze is direct gekomen en na het meten van de bloeddruk moesten we dan toch echt naar het ziekenhuis met een verdenking van zwangerschapsvergiftiging. Eenmaal in het ziekenhuis  werd alles aangesloten er werd bloed geprikt. En zo kon ik die nacht blijven. Het werden er uiteindelijk 2 nachten want donderdags mocht ik weer naar huis. De waardes waren niet zo hoog dat ik moest blijven, maar ik moest wel op maandag bij de verloskundige langs en donderdag naar het ziekenhuis om weer bloed te prikken en urine in te leveren en daar bij de verloskundige langs. Zo gezegd zo gedaan. Op maandag waren de waardes van de bloeddruk goed.  Op donderdag was dit een ander verhaal. Met een bloeddruk van 140/100 en te hoge waardes in het bloed en urine zorgden ervoor dat ik per direct weer werd opgenomen. Huh wat ik heb alleen maar spierpijn tussen mijn schouderbladen en verder voel ik mij goed. Daar lagen we dan, weer op de zelfde kamer alleen nu bij het raam. Alle toeters en bellen weer vast en om. Inmiddels was ik 36+6 weken en was het mijn broertjes verjaardag. De enigste hoop die ik had was als het maar niet vandaag komt, ik die hem terug! Na een gesprek met en gynaecoloog die vertelde dat het niet lang meer ging duren was ik overdonderd. Nee ik moet nog drie weken hoor dat kan het niet nu al gaan gebeuren of dit weekend nee echt niet. Mijn vriend mocht dan ook niet meer naar de andere kant van het land voor zijn werk van haar die dag erna want dan duurde het te lang voordat hij in het ziekenhuis zou zijn. Zo gezegd zo gedaan de avond viel en ik ging maar proberen om te slapen.., linker zij, rechter zij, rug en ga zo het rondje maar weer af niks hielp en dan maar weer een bezoekje aan het toeliet met de medicatie paal.., misschien heb ik die nacht een uur geslapen. De volgende ochtend de artsen hadden overleg en de gynaecoloog zou zo bij mij komen, wachten duurt dan best lang moet ik zeggen. En ja hoor daar was ze dan met de mededeling dat ze een ballonnetje gingen in brengen maar dat het dan nog wel het weekend over kon duren voordat de bevalling opgang kwam, nou daar kon ik mee leven. Alleen mocht ik niet maar huis. Prima daar gaan we op naar het ballonnetje. Euhm mevrouw u hebt al een centimeter ontsluiting en uw kindje ligt wel erg diep. Uit eindelijk is er nooit een ballonnetje geplaatst want van 1 cm gingen we naar 3 centimeter. En naar de woorden we gaan je inleiden. Euhm wat nee, oke dus ik word vandaag dan echt mama?! Met de tekst; euhm je mag deze kant op komen. Probeerde ik duidelijk te maken dat het vandaag ging gebeuren. Uit eindelijk is onze zoon eind van de middag geboren met precies 37 weken.