Zwangerschap ohmy?

Overal zie je altijd geweldige zwangerschappen, geen pijntjes, geen kwaaltjes, geen zorgen en een prachtige glow "Mijn zwangerschap is alles wat ik niet verwacht had, van begin tot het eind".

Een gevoel van paniek overviel mij

Toen ik op 25 april een zwangerschapstest deed grapte ik nog naar een vriendin “ik ben echt niet zwanger hoor, ben net een paar weken gestopt met de pil plus ik heb kramp in mijn onderbuik”. Toch dacht ik, laat ik even een test doen voor de zekerheid om de onrust weg te nemen. Deze test was direct, maar dan ook echt direct positief. Een gevoel van paniek overviel mij. Mijn vriend en ik hadden het er wel eens over dat we zeker nog een jaartje wilde wachten en na de zomer samen wilde gaan wonen. Ik durfde mijn vriend in eerste instantie niet direct het nieuws te vertellen omdat hij nachtdienst had. Ik wilde hem niet met onrust naar zijn werk sturen dus heb ik zelf de meest onrustige nacht ever gehad. Ik wilde de baby graag houden maar alleen als mijn vriend dit ook 100% wilde. S’middags toen mijn vriend bij mij was heb ik hem het nieuws verteld, het overviel hem uiteraard en hij zei direct “oke, nu is mijn leven voorbij”, typische mannen reactie? Toen we het nieuws een beetje besproken en verwerkt hadden besloten we er voor te gaan en alles te gaan regelen wat er nodig was. Eigenlijk direct overviel mij een gevoel van stress om liever gisteren dan vandaag alles te regelen, kopen en organiseren. De allerliefste puppy die we net hadden, is bij mijn tante gaan wonen omdat ik het allemaal niet trok.

Verdriet

Ik was net aangenomen bij een nieuwe baan en begon hier halverwege Mei mee. Ik was erg bang om het nieuws in mijn proeftijd te vertellen, dus ik hield mijn mond tot net na mijn proeftijd. De dagen waren erg lang van 7:30 tot 17:00 en ik was zo enorm moe. Ik ging naar mijn werk, at en ging weer naar bed. Toen ik 7 weken zwanger was kreeg ik nauwelijks wat weg en dit is tot het einde van mijn zwangerschap zo door gegaan. Rond week 12 begon ook de pijn in mijn onderbuik al, bandenpijn volgens de verloskundige; pak maar een kruik en paracetamol. Dit hielp eigenlijk nauwelijks. Ik merkte op mijn werk dat ik niet langer dan een uur kon zitten en was erg onrustig aan het werk. Ik ging naar de fysio en deze stelde vast dat ik last had van mijn SI gewricht en had ik dus al bekkenklachten. Tussen de bedrijven door kwam ik ook veel bij mijn oma waar ik veel zorg voor had. Toen ik op een dag bij mijn oma kwam vond ik haar erg ziek in bed, na overleg met de arts werd ze meegenomen naar het ziekenhuis en is ze helaas de volgende dag overleden. Zo mega verdrietig want oma was zo blij dat ik zwanger was en kon niet wachten de kleine vast te houden.

Onbeschrijfelijke pijn

Ik probeerde al die tijd door te gaan, mijn lichaam te negeren en de pijn niet te voelen maar het kon niet meer. Toen ik op mijn werk vertelde dat ik zwanger was en me er eigenlijk helemaal niet goed bij voelde stelde zij voor dat ik minder ging werken. Ik had continu steken in mijn onderbuik, drie keer een bloeding waarbij ik me rot schrok, bekken klachten en in

week 20 begonnen mijn nieren vervelend te doen. Toen ik de volgende ochtend met niet te beschrijven veel pijn in mijn zij wakker werd wist ik gelijk dat er iets niet goed was. Ik belde de verloskundige en zij dacht precies hetzelfde. De verloskundige moest mij wel eerst zien en moest dus langskomen om vast te stellen dat het geen weeën waren. Eenmaal in het ziekenhuis had ik het al niet meer, het deed zo enorm veel pijn en ik kon niet lopen zitten of liggen en kon alleen maar overgeven. Na allerlei onderzoeken kwamen ze met het nieuws dat de baby waarschijnlijk mijn linker urineleider

dichtdrukte en dat de pijn van een volgelopen nier kwam die niet leeg kon. Als advies kreeg ik: zo min mogelijk drinken en rustig aan doen (HOE DAN?? Het was 37 graden).

Opgenomen

Thuis ging het redelijk met dagelijks 4x 1000 mg paracetamol. Na 2 dagen vond ik het wel weer genoeg met de pijnstillers want ik vond het geen fijn idee dat dit ook bij de baby kwam maar helaas kreeg ik toen weer ‘snachts een aanval. Dit maal was het zo hevig dat ik opgenomen werd en aan een infuus moest. Hierna heb ik gelukkig nierstenen uit kunnen

plassen maar helaas zijn mijn nieren en blaas nu niet wat ze geweest zijn. Ik heb continu het gevoel alsof ik een blaasontsteking heb en kan ik eigenlijk nooit goed plassen. Dan besef je pas hoe fijn het is om goed te kunnen plassen.

Stekende buikpijn, bekken klachten, stekende nieren, niet kunnen plassen, maagzuur, niet goed kunnen eten, niet aankomen, “gedwongen” verhuizen, het missen van mijn omaatje, slecht en weinig kunnen slapen.. en dan vertelt iedereen je dat ik wel moet genieten van de zwangerschap. Ik kan je vertellen, dat lukt niet! Het is zo enorm frustrerend om niks meer te kunnen. Nu merk ik pas hoe graag ik alles onder controle heb en de touwtjes in handen wil hebben.

Ontslagen

Hormonen maken het ook niet makkelijker en zorgen voor continu huilbuien en drama in mijn hoofd. Ik wil alles op mijn manier en het liefst gelijk. Hormonen, wie heeft zoiets achterlijks eigenlijk bedacht? Werken wilde ik wel graag blijven proberen dus ging ik 2 keer in de week naar het werk om even iets nuttigs te kunnen doen. Werk leek erg begrip vol en zei ook steeds dat ik goed naar mijn lichaam moest luisteren en nu voor twee moest zorgen in plaats van alleen voor mezelf.

Helaas kreeg ik op de eerste dag van mijn verlof te horen dat ik na mijn verlof niet terug hoef te komen omdat ze mij niet kunnen beoordelen op mijn werk. Erg fijn om nog een stress factor er bij te hebben, maar ik probeer het uit te zetten en hier na de bevalling verder over na te gaan denken.

Proberen te genieten

Nu ben ik 35 weken zwanger en is de pijn helaas nog aanwezig. Ik probeer mijn dagen zo rustig mogelijk te houden en mijn week te vullen met zwangerschapsyoga, mensendieck voor de bekkenklachten, een psycholoog om niet in een depressie te belanden en af te spreken met de vriendinnetjes die me snappen. Het kamertje is af, en ik kan blijven kijken naar alle schattige kleertjes die we voor haar hebben gekocht. Ik probeer de laatste weekjes echt een beetje te “genieten” en de schopjes en bewegingen te waarderen. Maar men ohh men ik kan niet wachten tot ze er is.

En toen werd ik ingeleid.....