Snap
  • Baby
  • zwangerschap
  • jongen
  • Babyboy
  • eerstekindje

Zwangerschap en bevalling

Hoi,

Ik ben Melissa ik ben 23 jaar oud en sinds 29 oktober 2020 mama van Ruben. En ik ben kraamverzorgende. 

Op 22 februari hadden wij een positieve zwangerschapstest. En dat al na 3 maanden! Ons geluk kon niet op! Zo blij!.

De zwangerschap ging redelijk in het begin het bekende kwaaltje misselijkheid gehad en ik had vanaf week 9 al bekkeninstabiliteit. Ik kon niet meer zelf het bed uit komen maar eenmaal even gelopen ging het wel. Het werd toch steeds heftiger waardoor ik bij een bekken fysiotherapeut terecht kwam. Zij heeft mij wel wat verlichting kunnen geven maar niet voldoende. Met 15 weken zwangerschap ging ik 50% werken. Kraamzorg is best een zwaar beroep ook omdat ik ook assisteer bij de bevallingen. Ik kreeg ook leerlingen mee om mij te ontlasten. Met 27 weken kreeg ik heel veel harde buiken achter elkaar. Advies van de verloskundige was rust nemen. Dus ik ben per direct gestopt met werken.

Dit was heel erg fijn, ik ging me beter voelen en ik had minder pijn. 

In de laatste week van mijn zwangerschap voelde ik mijn baby minder bewegen. Na onderzoek bleek alles goed te gaan met de baby. Dit gebeurde in de zelfde week nog een keer. Alles was nog steeds goed maar het voelde niet goed. Na overleg met de verloskundige en gynaecoloog zou ik binnen een paar dagen ingeleid worden. 

Woow nu kwam de bevalling wel heel dicht bij. We vonden het heel leuk maar ook heel spannend. 

Op 28 oktober om 10:00 kreeg ik een ballonnetje om ontsluiting te krijgen. Thuis af wachten. Dit ballonnetje zou 24uur blijven zitten maar hij viel er na 3 uur al uit. Dus terug naar het ziekenhuis. Ja mevrouw u heeft 3cm ontsluiting we kunnen straks meteen je vliezen breken, wilt u dat? Uuh ja dat wil ik wel. 

18:00 mijn vliezen werden gebroken(waarbij de verloskundige aan de kant moest springen voor mijn vloedgolf hihi, ik hou er van) er werd een uurtje aangekeken of mijn lichaam het zelf op pakte maar dit ging niet snel genoeg. Ik kreeg weeën op wekkers. Na een tijd in de douch werd het me te veel, ik wilde een ruggen prik. Ik werd om half 10 gecontroleerd en ik had 5cm. Het zou nog een half uur duren tot de anesthesie zou kunnen komen. In dat half uurtje kreeg ik opeens persdrang. De verloskundige geloofde de verpleegkundige eerst niet want ja ze had me net gecontroleerd en het was nog maar 5 cm dus dat kon niet. Op aandringen van de verpleegkundige kwam ze toch maar even kijken. Ik zat op 8/9 cm. Dit was om 10 uur. Om even over 12 mocht ik actief gaan mee persen en toen kwamen ze er al snel achter dat er te weinig ruimte was dus er werd een knip gezet. Helaas bleef mijn zoon ook nog met zijn schouder vast zitten toen zijn hoofd geboren was. Er werd op de noodbel gedrukt en de MCroberts manuvere werd uit gevoerd( benen gestrekt en dan benen in je nek) ik hoorde de verloskundige schouderdyslosie zeggen, ik wist door mijn werk wat dat betekende dit maakte een oerkracht bij mij los waardoor ik als een gek begon te persen! Mijn zoon kwam toen zo snel dat de verloskundige hem moest vangen. Ik kreeg hem op mijn borst en hij was iets blauw maar niet te veel. Hij begon al snel te huilen.  Op 29 oktober 2020 Om 00:42 is mijn zoon Ruben geboren met een gewicht van 3870 Gram en 51 cm. Ik ben zelf maar 162m en door dat hij zo groot was wat niemand verwachte zat hij vast. 

Zo blij dat hij uit eindelijk gezond is! En geen blijvende schade heeft aan zijn schouder. 

En dat op de verjaardag van zijn papa! Mooiste kado wat ik hem kon geven.