Zwanger... bekkenpijn wat nu?

Hoera yes jippie joepie hoe het allemaal begon, na een jaar vol spanning, ovulatietesten,zwangerschapstesten hebben we dan eindelijk een positieve test in ons handen (de 4 die daarop volgden waren uiteraard ook positief ;) ) ik ben zwanger van ons eerste kindje!!!!

Na onze 12 weken echo mocht dan ook iedereen het weten. De ergste begin kwaaltjes waren voorbij beetje misselijk en moe geweest that's it. (Daar ben ik best goed mee weg gekomen dacht ik).Toen einde week 13 had ik rugpijn dat dacht ik.  Met een 30uren contract staand beroep in een kledingzaak is niet erg bevorderlijk, het werd dan ook in week 14 niet minder en ik besloot naar de huisarts te gaan die al snel bevestigde dat ik erg vroeg met bekkenklachten te maken had. Oke.. wat nu, naar een bekkenfysiotherapeut en rustig aan om te voorkomen dat het erger word.  Mijn 30urige werkweek werd al snel 2 halve dagen van nog 8uurtjes en zelfs dat was eigenlijk te veel maar ik wilde zo graag. Door veel stress die ik opbouwde in mijn zwangerschap door werk gerelateerde dingen,kreeg ik vanaf 26 weken te maken met een hoge bloeddruk en mijn bekkenklachten bleven maar verergeren, ik plaste zowat iedere 10min , en ik had het gevoel dat mijn hele bekkenbodem over de grond sleepte. Ik vond het vreselijk maar ik dacht het zal wel normaal zijn niet zeuren.  Overigens dat zeuren deed ik wel,  ik was van een vrolijke meid omgetoverd naar een bromtol. Ik stopte met werken.

 Waarom vind iedereen zwanger zijn zo geweldig? Ik vind er geen hol aan. Einde zwangerschap kwam in zicht godzijdank, ik kon niet meer zat in mijn huis opgesloten als ik weg wilde moest ik vantevoren bedenken of er een wc was en bankjes om te zitten. En na de 36weken moest ik met rolstoel op pad, ik kon alleen nog maar schuifelend op dikke sokken door de woonkamer. Man man man wat duurde de tijd toch lang. De verloskundige liet vallen mij eerder te willen helpen als ik echt niet meer kon de baby was groot genoeg, maar zoveel pijn ik ook had ik wilde mijn meisje zelf laten beslissen wanneer ze zou komen. Die paar dagen konden ook nog wel en zo sukkelde ik door tot 40.4 dagen....En had ik de ijdele hoop dat zoals bij de meeste vrouwen mijn klachten zouden verdwijnen als sneeuw voor de zon na mijn bevalling.

Benieuwd naar de rest van mijn avontuur binnenkort meer..

Liefs X Samantha