"Zoeken" naar meer afwijkingen

Wat ga je mensen vertellen?
Dat mijn zoontje geen duimen heeft was ik snel overheen. Misschien komt het omdat ik ergere dingen in mijn hoofd haalde of komt het door ware liefde, maar ik vond zijn handen perfect. Ik heb er een paar minuten naar gekeken en was gewend. Toen kwam bij mij binnen dat niemand dit weet, wat gaan we doen? Moeten we het tegen iedereen vertellen zodat ze niet 'schrikken'?! Want ik ga heel boos worden als ze ervan schrikken. Ook kunnen de eerste reactie van mensen heel lomp zijn, die wil ik niet horen want dan word ik wederom weer boos. Na een half uur kwamen we tot de conclusie: we hoeven niks te vertellen. Hij is perfect zoals hij is en dit hoort bij hem. Dat een kind 10 vingers heeft hoef je niet aan te kondigen dus dit hoeven wij ook niet aan te kondigen. Als mensen het zien helemaal goed, als mensen het niet zien ook helemaal goed.

Een uur oud en 3 mensen die je helemaal komen onderzoeken
Dan komen er 3 artsen mijn mannetje onderzoeken. Wat vond ik dit vervelend! Ze overleggen hardop, zeggen wat ze zien hardop en vragen zich hardop af of iets afwijkend is en daar discussiëren ze dan over hardop. Ik snap dat ze dit doen bij de ouders, ik snap dat ze open willen zijn maar alles in mij wil schreeuwen "HIJ IS PAS EEN UUR OUD, LAAT HEM MET RUST, HIJ MOET BIJ MIJ LIGGEN" ook kan ik me bedwingen om te roepen "DAAR IS NIKS MIS MEE" " DAT IS GEWOON NORMAAL" " WILLEN JULLIE SOMS GRAAG EEN AFWIJKING VINDEN?"
Op een gegeven moment zegt een arts dat mijn zoon een bijoortje heeft. Ik als leek zucht diep en denk "geen duimen en 3 oren. Oke oke, kan ik hebben... Wat nog meer?" Na het onderzoek snel weer in mijn armen, ik zoek zijn 3e oor maar vind hem niet. “Waar is zijn derde oor dan?” vraag ik en de zuster komt hem laten zien. Het bleek een klein bultje te zijn vlak voor zijn oor.

Omdat hij geen duimen heeft, een bijvingertje, een scheef handje moeten er foto's gemaakt worden. Hierbij is niets raars te zien ( later zal blijken dat zijn handje scheef staat door een kort bot in onderarm maar dat zien we nog niet op deze snel genomen foto's)

Wat een pech heeft ons mannetje
De artsen denken aan een syndroom, ik probeer me zelf te vertellen dat het allemaal toeval is. Zijn geen duimen hebben is vette pech!
De tweede nacht moet hij 2 keer geholpen worden omdat hij niet meer weet hoe hij moet ademen. De derde keer rennen ze met hem weg omdat hij 'er niet uitkomt'. De volgende dagen brengt hij in de couveuse door aan allerlei monitoren, dit is ook vette pech.
Ze willen een echo maken, hieruit blijkt dat zijn ene nier wat groter is, dit is vette pech.
Als zijn linkeroogje eindelijk open gaat blijkt hij een coloboom te hebben (sleutelgat pupil), wederom vette pech.
Als hij steeds "zakt" voor zijn gehoortest, zak ik ook in elkaar. Dit is geen vette pech meer...
Wat me erg bezighoud is het feit dat gebarentaal gemaakt is om met 5 vingers uit te voeren... Hoe?
Dan komt er speciaal apparatuur aan te pas, kan een half uur duren word me verteld. Maar na 5 minuten word me duidelijk dat hij niet doof is.

Alles komt eruit, alle stress, alle ingehouden emoties, alle boosheid omdat ik het zo oneerlijk voor hem vindt. Ik kan alleen maar heel hard huilen. Wat had ik goed nieuws nodig! En nu heb ik het!

Coloboom
Ik wil van mijn kinderarts graag een doorverwijzing naar een oogarts. Dit krijg ik niet, "het is een coloboom daar kun je gewoon mee zien". Deze makkelijke gedachten geloof ik niet meer, ik wil iemand met verstand die ernaar kijkt. Ik kreeg mijn doorverwijzing niet maar maakte er geen probleem van; de volgende dag moest ik naar consultatiebureau, daar ga ik mijn verwijzing wel krijgen.
4 dagen later zit ik bij de oogarts. Met coloboom moet je inderdaad gewoon kunnen zien, echter loopt bij ons mannetje de beschadiging door op zijn netvlies op zijn focus punt. Of hij met dat oogje kan zien is onduidelijk, 50-50 kans.

Ondertussen zijn we te vaak in het ziekenhuis dat ik graag een parkeerabonnement wil afsluiten, helaas is dit niet mogelijk...