Zijn fout had dodelijke gevolgen kunnen hebben.

We komen in de middag de spoedafdeling op met onze kleine meid.Daar staan ze zoals altijd ons al op te wachten en klaar met alle spullen die nodig zijn of kunnen zijn.Ze word aangesloten en inderdaad haar hartje gaat weer richting de 300 slagen per minuut.Met veel moeite weer een rotinfuusje erin en ze zijn klaar om te resetten.De kinderarts dient één keer de nodige medicatie toe...hij stopt...en gaat in een normaal ritme verder. YES in 1 keer!!
Ze maken altijd ook al twee keer een nieuwe dosis klaar voor het geval deze nodig zal zijn.Dat was nu niet zo dus de spuiten met medicatie gingen samen met ons mee naar de kinder verpleegafdeling.Waar ze weeeer werd opgenomen.Ondertussen herkend iedereen ons, en iedereen weet precies wie er bij de naam "Shaily" horen.We installeren ons in onze vaste kamer en op dat moment gaan die akelige piepjes op de monitor af.Helaas hij is er weer in geschoten.De arts word opgeroepen en alles word gereed gemaakt.
De arts is er en gaat gelijk beginnen.1 van de medicatie's die we mee hadden gekregen van de spoedafdeling werd toegediend...hij stopt...helaas hij gaat gelijk weer op hol.
Oké dit is niks nieuws, "gewoon" nog keer.De laatste medicatie van de spoed word toegediend...hij stopt... #&(@!!^% helaas weer gelijk op hol.Dan beginnen we ondertussen behoorlijk te balen.

Ons meisje is op dit moment al aardig uitgeput en dit zorgde bij ons allemaal voor extra stress. De arts en verpleegkundige maken nieuwe medicatie klaar om te resetten.Hier zijn hele uitgebreide rekensommetjes voor, maar ze hebben de vorige spuiten er nog liggen.Aangezien ze snel willen handelen nemen ze de info daarvan over en maken een spuit klaar.
Oké 3 maal is scheepsrecht zeggen ze altijd.De medicatie word toegediend..hij stopt........en blijft stil!!
Mijn eigen hart gaat tekeer en ik raak compleet in paniek.Begin te huilen en weet niet wat ik moet doen.Ze geven haar een schot met adrenaline door het infuus.Oké daar komt een hartslag...10...20...10....
Dit is veel en veel te langzaam.Haar hartje heeft moeite weer op gang te komen.En ze staan klaar met de schockpeddels. De kamer is ondertussen vol gelopen met nog meer verpleging en kinderartsen.En de zuster met de peddels roept "mag ik, mag ik" .De arts antwoord direct nee geef haar nog even!!!En ik...Ik huil en schreeuw, zusters proberen me te troosten maar nee dat wil ik niet blijf allemaal van me af ik wil bij HAAR zijn!!Shaily begint te spugen en ligt laveloos in haar bedje de beademing was al gestart en we staan allemaal geschokt te kijken wat er gebeurt.Ik til mijn kleine meisje op en hou haar steviger vast dan ik ooit heb gedaan.Ik heb 1000en dingen tegen haar gezegd maar weet er geen één meer.Dan word me gevraagd haar neer te leggen.De arts neemt de peddels over van de zuster en wil wil net gaan beginnen.En dan....haar hartslag begint op te lopen.Niet snel maar hij gaat omhoog.Wat een opluchting!!!!!Ze bleef een hele tijd nog laag in haar hartslag maar dat deed er niet toe.Hij klopte en daar ging het om.

Shaily was de rest van de dag compleet uitgeput.En ik erbij.Ik zat totaal uitgeblust in een stoel op haar kamertje, mijn hand in haar bedje.Ik wilde bij haar zijn.Dichtbij haar zijn.Ondanks dat ik de hele tijd bij haar was voelde ze zo ver weg.Ineens komt de hoofd van de kinderartsen bij mij en wil even met mij kletsen.Geen probleem natuurlijk.Ook hij heeft wel eens aan haar bedje gestaan en haar hartje moeten resetten dus we "kennen"  elkaar.En daarbij was het heel erg heftig wat er gebeurt was dus ik vond het heel erg netjes dat hij even langs kwam.Maar toen begon hij met zijn verhaal..
Er is vandaag iets verschrikkelijks ergs gebeurt.En ik voel mij verplicht je hierover in te lichten.Nee beter gezegd ik ben verplicht je in te lichten...Oké vertel...
Het bleek dat de arts haar een overdosis medicatie heeft gegeven waardoor haar hartje zo lang stilstond en moeite had om weer op gang te komen.Hij heeft de info van de medicatie beneden gebruikt, daar hebben ze de medicatie verdund.Dit heeft hij niet gedaan.Dus hij heeft dezelfde hoeveelheid gegeven maar dan puur.Met dus als gevolg dat het veel te veel was voor haar.
En dan komt de vraag of wij hier ook stappen voor willen ondernemen.Ons antwoord; nee dat willen wij niet.Met als reden dat fouten menselijk zijn, en dat hij op dat moment alles eraan deed om haar zo snel mogelijk weer een normale hartslag te bezorgen.De spanning was om te snijden en ik "begrijp" dat deze fout is gemaakt.Nou hebben we het geluk dat het op deze manier is afgelopen natuurlijk.Maar deze jongen is genoeg gestraft door zijn eigen schuldgevoel.En er word sowieso een melding van gemaakt omdat hij een medische fout heeft begaan.
Dus dit was niet alleen voor ons een zwarte dag..Maar ik denk dat ook hij deze dag nooit zal vergeten...