ziekenhuis in en ziekenhuis uit..

hallo mijn naam is marieka ik ben 28 jaar getrouwd en mama van 1 mooi mannetje tygo van bijna 3,5 jaar .

Tygo heeft in zijn eerste levensjaar erg veel in het ziekenhuis gelegen , het begon al in de kraamweek toen de kraamverzorgster tygo was aan het wassen en wilde afdrogen stopte hij even met ademen en werd hij blauw we wisten toen niet wat het was en de kraamverzorgster stelde ons gerust door te vertellen dat dit wel vaker voorkwam , dus gewoon verder gegaan .

Tygo heeft deze symptomen een tijdje even niet vertoond dus ging het goed , totdat hij op een dag veel begon te spugen en erg veel ging huilen , we hebben van alles geprobeerd om dit te verhelpen maar dat lukte allemaal niet en hij wilde ook zijn melk niet meer goed drinken we zijn toen naar de HA gegaan en die heeft ons doorgestuurd naar de kinderarts .

Bij de kinderarts allemaal onderzoekjes gedaan en er kwam niks uit dus weer naar huis , maar het bleef zo en tygo bleef maar huilen en spugen , we zijn weer terug gegaan maar dit keer naar de ehbo ze hebben toen tygo opgenomen hij was toen een week of 4 , op de afdeling hebben ze een ph-meting gedaan ( dat is een dun slangetje dat door de neus en keel tot net in de maag komt te zitten , een soort sonde slangetje dat de zuurtegraad in zijn maagje meette ) daaruit bleek dus dat hij flinke reflux had en veel maagzuur en dat was waarschijnlijk de reden van het huilen en spugen . hij heeft uiteindelijk medicijnen voor zijn maagje gekregen en die zijn wel aangelsagen gelukkig .

Toen tygo weer uit het ziekenhuis was begon hij weer die symptomen te vertonen van stoppen met ademen en blauw worden .

Elke x als hij zo'n aanval had kregen we een hartverzakking en probeer je alles te doen wat in je macht ligt om hem weer te laten ademen ( je wordt echt gek je denkt dat je kindje dood gaat ) ,elke x maar weer naar de ehbo als dat gebeurde terwijl hij al een aantal x daarvoor was opgenomen en ze in het zkh niet deden wat wij vroegen , toch maar weer naar de ehbo en werd tygo WEER opgenomen in het zkh. , hij werd daar aan de monitor gelegd en er werd ons verteld dat hij in de gaten werd gehouden .

Wij ( ik en mijn man ) vertouwde het niet meer , ze deden daar in onze ogen helemaal niks en we moesten overal zelf om vragen iedere x zeiden ze er is niks aan de hand want we zien op de monitor niks en aan tygo ook niet dus hij mag weer lekker mee naar huis , ik heb de een hele moeilijke beslissing genomen en gezegd " IK NEEM MIJN ZOON ZO NIET MEER MEE NAAR HUIS !! "  , julie  moeten hem eerst maar eens helemaal ondersteboven keren om uit te zoeken wat dit is , want ik doe geen oog meer dicht thuis .

De laatste x dat hij zo'n verstikking ( noem ik het maar even ) heeft gehad was snachts "mijn man en ik sliepen maar allebei heel onrustig uit angst dat er iets met tygo zou gebeuren , opeens hoorde ik een geluidje alsof iemand was aan het stikken , ik maakte mijn man wakker en we sprinten naar tygo toe waar we idd een half stikkende tygo aantroffen ...ppfff nou ik kan je zeggen dat je hart dan een paar x overslaat !!! , dus vandaar ook dat ik hem niet meer zo mee naar huis wilde nemen , ik dacht als er iets gebeurd dan is hij beter in het zkh als thuis .

Ze maakten mij voort helemaal gek en draaide het voort zo dat alles aan mij zou liggen en tussen mijn oren zou zitten waarop mijn man zei "ALS ER NU NIKS GEDAAN WORD , TREK IK IEMAND OVER DE BALIE " , hij was voort zo kwaad !!

Ik heb heel erg veel gehuild omdat ze me niet meer geloofden en me niet serieus namen terwijl ik erg vaak in het zkh. heb aangegeven "test hem aub op epilepsie want dat zit in de familie" , maar nee dat kon het niet zijn want dat was anders en de "gemiddelde baby" heeft dat niet zo , dus oke dat deden ze niet .

Wij als ouders wisten het niet meer en stonden met onze rug tegen de muur waarop ik heb gezegd "we willen een second opinion en een goed zkh." , dat kregen we we zijn doorgestuurd naar het Academisch Ziekenhuis Maastricht naar de kinderneuroloog , daar hebben ze ons verhaal aangehoord en verschillende hersenscans en filmpjes etc. gemaakt en de neuroloog wist meteen te vertellen dat het kinderepilepsie was "een vorm die baby's vaker hebben en overheen groeien"

Nou dat was een opluchting dat we nu na bijna 1 jaar en zoveel ziekenhuisopnames (ongeveer 10x van een aantal weken achter elkaar steeds )eindlijk wisten dat het kinderepilepsie was , maar doordat we niet wisten dat het dat was hebben we helemaal verkeerd gehandeld en had het wel eens heel slecht kunnen aflopen .

Vanaf nu weten we wat het is en kunnen we daar ook naar handelen en met de tijd zou het als het goed is verdwijnen , dus daar wachtte we maar op dan .

Tygo is nu bijna 3,5 jaar oud en is een gezonde peuter die erg ver voor loopt op zijn leeftijdsgenoten , vanaf dat tygo ongeveer 15 maanden oud was heeft hij nergens meer last van gehad.

Ik heb dit hele verhaal kort samengevat maar geloof me dit alles meegemaakt te hebben was een HEL !!!