Zelfvertrouwen, zelfmedelijden, onzekerheid

Na de kraam had afgesloten en klaar was stonden we er met ons 2 voor. Ik nog slecht te been, had nog veel last van mijn buik . Maar hier hadden we voor gekozen toch, het kindje was welkom en wij gingen dit doen.

De kraam was op maandag klaar, dus vanaf maandag middag tot de volgende maanden waren we samen , vanaf die maandag moest ik het alleen doen, toen ging mijn vriend weer werken. God, ik ging bijna neer van de spanning. Maar alles was uitgelegd en klaar gezet dus dit moest goed komen. Fles, fles warmer, voeding boven zodat als Koda begon te huilen 'sochtends ik meteen een flesje kon maken. Dit werkte erg goed, omdat ik zo vaak wakker werd snachts was ik sochtends echt nog niet te genieten. Koda viel meestal na de 1e fles weer in slaap, dus kon ik ook weer even liggen. Hij lekker bij mij in zijn nestje, dekentje er over heen, handje in de bijna. Let's go. Dit lukt!

Maar dan de rest van de dag, ik besloot mezelf niets te verplichten. Ik voelde me slecht, bleef maar huilen. De prioriteit was Koda eten, ik eten en de rest komt later. Dingen als stofzuigen, dweilen, gebeurde nauwelijks. En met nauwelijks bedoel ik. Niet. 

Koda was graag bij mij, hij was een erg makkelijke baby hoor, zo lang hij maar bij mij was. Dus het volgende besluit kwam al snel, hij ligt bij mij, continu, op men arm, ik heb hierdoor een sterke rechter arm ontwikkeld :). De box is bij ons echt alleen gebruikt als ik moest plassen. En ja dit was ik op een gegeven moment ook beu maar dit was beter dan eenzaam in bed zitten. De theorie die ik had was ik ben zijn moeder, ik moet voor hem zorgen. Ik heb voor hem gekozen en ik MOET voor hem zorgen, er is niemand anders. Elke dag tegen mezelf zeggen. Het praktijk gedeelte van echt voelen dat hij de mijne was, dat oer gevoel, innerlijke liefde was er nog echt niet. Ik denk gewoon ook echt dat sommige mama's dit niet hebben, het is ook een absurde aardverschuiving zo'n baby. Die niets zelf kan, kotst, poept en de eerste tijd niet eens lacht of iets. Volledige automatische piloot gingen mijn dagen. 

Mijn vriend kwam na het werk thuis, na Koda over, ik zorgde voor eten en ik ging weer richting bank. Uur of 10 richting bed, laatste fles, vriend te bed, Koda te bed. Ik te bed. Slapen, nauwelijks.

Ondertussen was ik ook begonnen met de antidepressiva medicatie. Dat deed nog niet bar veel moet ik zeggen, deze is ondertussen ook al 2x verhoogd. 

Veel momenten was ik eenzaam, alleen thuis met een baby die nog niet heel veel doet of zegt. In deze periode kwam ook nog elke week een lieve dame van de POP-poli aan huis om beetje te praten, even de emmer leeg. En ik bleef me maar slecht schuldig voelen, ik doe eigenlijk niks, geen werk, geen productiviteit, alleen maar thuis zitten met een baby. Waarom ben ik dan zo kapot, op, eenzaam, verdrietig, onzeker? Bah. Wat een rot gevoelens, terwijl mijn allergrootste droom was uit gekomen. Ik was mama. Maar was ik dat echt?