Wetenschap, behulpzaam of angstaanjagend?

Uit onderzoek van Universiteit Leiden en Erasmus MC is gebleken dat de hersengrootte en de ontwikkeling van kinderen, samenhangt met de sensitiviteit van ouders. Ouders die snel kunnen reageren op zowel de positieve als negatieve behoeftes (toejuichen, maar ook troosten) van hun kind, worden gezien als sensitief. 

Door deze ouders en hun kinderen een aantal jaar te volgen, waren de onderzoekers in staat om het langdurige effect te meten en te onderzoeken welke effecten er bestonden. Hieruit bleek dat kinderen van sensitieve ouders betere relaties opbouwen, cognitief sterker zijn en minder snel last hebben van psychische problemen. 

Een hele mooie uitslag vond ik, dat het effect van een sensitieve vader net zo groot is als van een sensitieve moeder. De opvoeding en benadering door de vader is dus net zo belangrijk voor de ontwikkeling van het kind als door de moeder. 

Door de jaren heen zijn heel veel onderzoeken gedaan naar de ontwikkeling van kinderen. Een veel gezien effect is de benadering van de ouders en het zeer grote effect op de ontwikkeling van de kinderen. 

Toen al deze theorieën voorbij kwamen tijdens mijn studie, vond ik dat op een bepaalde manier geruststellend. Ik leerde daar hoe ik ervoor kon zorgen dat de kinderen zich op een goede manier aan ons hechtte, minder kans hadden op allerlei problematiek, etc. Toch handig om die handvaten te krijgen, voordat je de kinderen hebt? 

En toen kregen we onze kindjes. Prachtig en totaal onvoorspelbaar. Een goede basis is op veel manieren heel handig gebleken. Door achtergrond kennis te hebben van hun ontwikkeling, maak ik soms makkelijker keuzes of begrijp ik beter waarom ze bepaald gedrag vertonen. 

Maar wat niemand je kan vertellen, is hoe het is om dit in het echt mee te maken. Ik, zoals elke andere ouder, probeert het op eigen wijze zo goed mogelijk te doen. Je maakt keuzes die het best bij jullie en jullie kindje past. Maar wat is goed? Wanneer doe je het goed? Weet je dat pas als je kind volwassen is, een goede baan heeft, stabiele relatie, stabiele gesteldheid en gelukkig is? Wow, dat duurt lang! En dan doen veel ouders het niet goed, want er zijn niet heel veel mensen die dit alles hebben. 

Maar doe je het dan echt verkeerd? Doe je het verkeerd als je je kindje alle liefde van de wereld geeft, aandacht geeft naar behoefte en er voor hem of haar bent? Nee, natuurlijk niet! Het is uiteindelijk ook afhankelijk van de omgevingsfactoren op latere leeftijd, zoals vrienden, gebeurtenissen, etc. 

De onderzoeken maakte mij, nadat we kinderen kregen, ook nog wel eens zenuwachtig. Hangt er zoveel af van ons en onze opvoeding? Hoe groot is het effect, als ik het een keer niet goed doe? Ook ik heb wel eens moment, waarop ik beter weet maar het andere doe. Even minder tijd of omdat het beter uitkomt op een andere manier. Is mijn kind dan meteen getekend? Het kan je best onzeker maken om deze onderzoeken te lezen. 

Naarmate m'n kindjes ouder worden (zijn nog steeds heel klein), ben ik het wel gaan loslaten. Ik lees de onderzoeken nog steeds, want het blijft mijn interesse wekken. Maar ik haal er nu mijn voordeel uit. Sommige onderzoeken kunnen heel handig zijn of juist heel bevestigend dat je het goed doet. Het geeft je ook wel eens handvaten over hoe je het anders kunt doen of hoe je de volgende fase aan kunt pakken.

Dus in plaats van mij zorgen te maken over de opvoeding van m'n kinderen, heb ik besloten dat ik het goed doe. Ik heb het beste voor met mijn kinderen en doe wat ik kan en binnen mijn macht ligt. Ik sta open voor verandering, door bijvoorbeeld onderzoeken. En verder vind ik mijn moedergevoel heel belangrijk en leidend.

Laat onderzoeken in je voordeel werken. De wetenschap heeft als doel, kennis vergaren. Laat deze kennis je niet onzeker maken, maar haal je voordeel eruit.