Well... that escalated quickly! (#3)

11 weken?? Dat is bijna 3 maanden!

Mijn geest dwaalde af, feestjes, alcohol... geen foliumzuur geslikt... Oeps!

De verloskundige zag mij bedenkelijk kijken en vroeg mij wat er was. Ik vertelde haar dat ik hier nooit over nagedacht had. Ik wist het gewoon niet..

Ze stelde mij gerust en gaf aan dat het allemaal wel goed kwam.

Als kado kregen wij een koffertje met allemaal flyers en baby spullen.

Hartstikke leuk natuurlijk... maar ik wist op dat moment niet zo goed hoe ik hem moest verstoppen toen we naar buiten liepen.

We stapten naar buiten en keken om ons heen. Alsof we zojuist een bank hadden overvallen slopen we naar de auto.

Daar zaten we dan... papa & mama to be.

Daar gingen we, het vertellen aan onze ouders en broers & zussen. De een reageerde nog blijer als de ander. En ik... ik wist niet zo goed hoe mij moest voelen.

Omdat we al op 11 weken zaten en wij eventjes aan het idee moesten wennen.

Was week 12 aangebroken, het moment om de buitenwereld ons nieuwtje te vertellen.

Allereerst mijn werk, ik werk buiten en zodra je zwanger bent zul je je diensten voort zetten binnen. Dit voor de veiligheid van je kindje en voor je zelf. Maar binnen werken, dat wilde ik eigenlijk niet.

Tijdens de dienst vertelde ik het mijn collega met wie ik op dat moment dienst deed en vroeg hem om langs mijn chef te gaan om te vertellen dat ik zwanger was.

Zo gezegd zo gedaan. Ik vertelde hem dat ik nog niet zo goed wist hoe ik mij moest voelen. Hij negeerde mijn gevoel compleet en voordat ik terug kwam in de kantine feliciteerde collega’s mij met mijn zwangerschap.

Op dat moment voelde ik mij zo rot. Ik moest blij zijn, er groeide tenslotte een baby in mij. Maar aan de andere kant moest ik zo wennen. Wennen dat ons leven vanaf nu voorgoed veranderd zou zijn.

En zo ging ons nieuwtje de wereld in.

In mijn vriendinnen groep had nog niemand van ons kinderen. Ik vond het daarom zo spannend om te vertellen dat ik zwanger was. Maar wat waren zij ook weer blij.

Wij werden gefeliciteerd en al het geluk werd ons gewenst.

Maar toch voelde ik mij ook schuldig. Schuldig tegenover een aantal vriendinnen die ook graag een kindje wilde. En waar het maar niet lukte. En ik... ik werd even tussendoor zwanger.

Ik heb het ze nooit verteld, hoe rot ik mij daar over gevoeld heb. Misschien omdat er zo’n taboe over is. 

Inmiddels zijn we 7 jaar verder, 7 jaar genoten van ons monstertje. Hebben we heel wat mee gemaakt met elkaar. 

Zonder dat het gepland was, is hij ZEKER gewenst en moest dit zo gebeuren. Ik zou niet meer zonder hem kunnen.