3 jaar geleden
Weer thuis - as ophalen - Januari 2018
Een klein stukje terug, een klein beetje van jou weer thuis. Nu kunnen wij een kaarsje branden even naar jou kijken, een aai.. over jou urn!
De dag begon met een lach en een traan. Een lach omdat Rosa-Lynn zo trots op haar zelf was dat zij voor het eerst wakker is geworden van haar eigen wekker, mijn oude Spice Girls wekker, hoe cool is dat?! Wat wordt ze groot en wijs, alweer bijna 6 jaar.
Met een traan begon deze dag ook, ik wilde Rosa-Lynn helemaal niet naar school brengen, ik wil het liefst de kinderen zo dicht mogelijk bij mij houden! Maar het moet, ze vind er goede en positieve afleiding, dat is belangrijk.
Heel de dag loop ik al met extreme hoofdpijn rond. Het is ook verdriet, ik voel het aan alles. Gelukkig heb ik een moment kunnen vinden even alleen onder de wol te kruipen en te huilen, gewoon even keihard liggen snikken. Alle spanning komt er deels uit, maar de hoofdpijn blijft aanwezig.
Het is inmiddels alweer 3 uur in de middag en wij kunnen het as ophalen, Rosa-Lynn en Nathan liggen heerlijk te slapen in de auto, voor we het wisten waren we er en hadden de kinderen niet eens tijd om even wakker te worden, want dit ging vlug, heel vlug, eenmaal binnen werd er een handtekening gezet. Vraag mij niet waarop ik een handtekening heb gezet! Had zo het as van een ander mee kunnen nemen, want ik was zo verdoofd dat ik maar deed wat er gevraagd werd. Ik voelde me wederom weer leeg, weer die kraamvrouw zonder baby.
Papiertje mee, urn met as en steen in een tasje, USB stick met de audio van uitvaartdienst erop erbij en we konden weer naar huis. Het leek wel fabriekswerk, wat ging dit snel. Ik kon het helemaal geen plaatsje geven, geen gevoel kon ik plaatsen bij mijn “gevoel”. Daar zaten we dan in de auto, allemaal stil met het tasje en inhoud op mijn schoot, de zon scheen fel in mijn gezicht, maar ik straalde niet. Niks geen gelukkig of fijn gevoel.
Eenmaal thuis heb ik de urn een mooi plekje gegeven met geboorte/afscheidskaartje, een prachtig beeldje en een brandend kaarsje. Mijn ogen branden ook, opeens werd ik kwaad en verdrietig te gelijk: DIT IS NIET EERLIJK!! Schreeuwde alles in heel mijn lichaam. En die urn vind ik nog eens spuuglelijk ook, dus daar maar snel een nieuwe van halen. Ik zocht weer mijn bed op, onder de wol en snikken maar.
*De nieuwe urn vond ik op urnwinkel.nl. Een mooi hartje als teken van liefde, een vlinder voor ons vlinderdochtertje en gedeelte waar wij altijd een kaarsje in kwijt kunnen die wie dagelijks branden.
Mimiqeu1983
Geeft helemaal niks hoor. Heel fijn dat ze zo dicht bij jullie is elke dag. Snap dat je hoofd niet eens staat naar zo'n terugkoppeling die eerste tijd daarna. Heel veel sterkte verder met het gemis van jullie prachtige vlinderdochter❤
Mevr.Sharon
Sorry ik zie deze reactie nu pas. Toch vind ik het wel eervol zoals het bij jullie is gegaan, het is toch fijn om het gevoel te hebben dat je dierbare die je komt ophalen met respect word opgehaald. Wij zelf hebben het nooit terug gekoppeld, misschien had ik dat moeten doen, want het voelde echt niet fijn. Maar goed ze is weer lekker warm bij ons thuis in een mooie urn 🧡
Mimiqeu1983
Wat ontzettend verdrietig dat er niet meer tijd werd ingestoken ook voor de verwerking niet goed. Wij mochten mijn moeder ophalen en dat duurde zeker meer als een half uur. Kopje koffie/drinken lekkers voor de kinderen. Vragen hoe we het hadden gevonden en hoe het nu was. Uiteindelijk ging die meneer haar halen en klonk er een muziekje voor ze binnen werd gedragen in de urn. om eerlijk te zijn vond ik het heel lang duren alles voor mijn gevoel en had het niet zo uitgebreid gehoeven. Maar mijn kinderen vonden dit wel prettig zoals het ging. Zou toch zeker dit terug koppelen aan het crematorium hoe jullie dit vonden. Wij waren in zwolle maar kan natuurlijk overal verschillen helaas hoe ze dit doen. Sterkte met alles.