We romantiseren bevallen té veel.

Op sociale media zie ik vaak voorbijkomen dat vrouwen in opstand komen tegen bijvoorbeeld de cover van de Linda. Omdat hier Linda staat afgebeeld, zogenaamd bevallend, op haar rug en handen met plastic blauwe handschoenen van de dokters. Want, zo luid op sociale media, dit is niet zoals het moet gaan. Ook in films of series is het niet de werkelijkheid wat ze laten zien... Schreeuwende vrouwen op hun rug in een ziekenhuisbed. Schande! Maar lieve mensen, stop nou eens even. We slaan compleet door! We romantiseren bevallen echt te veel. En buiten dat, vrouwen die wel op hun rug met pijnmedicatie bevallen, kunnen wel eens denken dat ze falen. En dat, dat is allesbehalve dan falen.

Er zijn maar weinig vrouwen waar hun bevalling loopt zoals verwacht. Ik denk zelfs dat die vrouwen in de meerderheid zijn. Natuurlijk wil elke vrouw een serene bevalling, de pijn helemaal onder controle hebben en er als een strijder uit komen. Maar een bevalling hangt van zoveel factoren af. Ben jij als zwangere vrouw gezond? Is je kindje gezond? Hoe ligt de baby? En zo kan ik nog wel even door gaan. Misschien is alles wel goed maar wil je alsnog in het ziekenhuis bevallen. Omdat je dit fijner vindt of je pijnmedicatie wilt. Want is het zo erg om in het ziekenhuis te bevallen? Is het zo erg om met pijnmedicatie te bevallen? Ben je daardoor minder sterk?

Ik vind dat elke vrouw, hoe je ook bevalt, natuurlijk, met of zonder medicatie of met een keizersnede een strijder is. Want elke bevalling is zwaar. Elke vorm doet zeer. Waar je ook bevalt, in het ziekenhuis of thuis. Welke puf je ook toepast, het doet gewoon pijn. En ja, die pijn vergeet je ook weer. Want wat je ervoor terugkrijgt is met geen pen te beschrijven.

En wat mij ook opviel is dat er een soort misverstand rust op het medicatie pompje tijdens de bevalling. Want ja, het doet wat. Het haalt de scherpe kantjes van de pijn af. Tenminste bij mij. Maar je voelt de weeën daadwerkelijk nog. En als het moment van persen komt, dan gaat het pompje gewoon uit. Want je moet voelen waar je naar toe perst. Dus dan is er van pijnmedicatie geen sprake meer.

Mijn punt is, dat er ook stil gestaan moet worden bij vrouwen die niet kunnen kiezen hoe ze willen bevallen. Waar een ziekenhuis bevalling of pijnmedicatie noodzakelijk is voor moeder en of kind. En dat dit echt geen falen is. Want het is het beste wat je kunt doen als moeder. Plus dat een ziekenhuis bevalling oprecht ook heel fijn kan zijn. En natuurlijk zijn er ook andere verhalen. Daar ben ik mij ook van bewust.

Ik heb mijn ziekenhuis bevalling als heel fijn ervaren. Ondanks dat er stress was. Want het ging ontzettend snel, er moesten snel kinderartsen komen. Maar de artsen hebben mij zoveel mogelijk met rust gelaten tijdens de weeën. Er kwam nauwelijks iemand binnen. En konden alles van afstand monitoren. Ja er was stress tijdens het persen. En daarna, want die uur bonding met mijn kind heb ik niet gehad na de bevalling. Ze moest direct weg naar de high-care. Maar de artsen hebben er alles aan gedaan om het zo sereen mogelijk te laten verlopen. Voor moeder, vader en kind. En ik vind dat deze verhalen ook verteld mogen worden. Benieuwd naar mijn bevallingsverhaal? Deze kun je vinden in deze LINK -->Een mega snelle bevalling 2.0

Elke moeder, op welke manier ook, doet het beste voor haar kind. Elke keuze die wij maken omtrent bevallen is goed.

Bedankt voor het lezen.

Liefs,

Jamie-Lee