We gaan weer op reis, maar wat zal deze reis ons brengen….

En daar was het ineens het einde de tunnel/put naja geef er een naam aan… Het einde is voor ons in zicht maar nog met lege handen.. Het is bizar wat voor reis wij eigenlijk al hebben afgelegd, wat wij hebben meegemaakt voor onze grote wens. Het spuiten van al die hormonen , de puncties eerst via de normale weg maar uiteindelijk onder een lichte narcose. Dit omdat ze er slecht bij konden en het voor mij veel te pijnlijk was, heel bizar want ik heb een behoorlijk hoge pijngrens… De terugplaatsingen zonder resultaat, geen enkele zwangerschap. Toen een nieuw traject in iui KID(iui met donor), 3x gewisseld van donor. Op zoek gegaan naar allerlei methodes wat ons extra kon helpen om mijn zwangerschap te vergroten. Gestart met acupunctuur, dit heeft veel strijd met mezelf gekost want ik heb dus echt niks met naalden.. Na een aantal iui’s raakte ik zwanger en konden we ons geluk niet op, helaas werd dat een miskraam en stonden we opnieuw met lege handen.

Weer een nieuwe fase want eerst waren we veel aan het rouwen over de mislukte terugplaatsingen, nu gingen we rouwen om het verlies van iets heel kleins wat in mij groeide.. Toen weer lezen en vragen naar andere methodes en zo kwam de fertiliteitsmassage op mijn pad, vond ik ergens wel lastig in combinatie met ons geloof. Dit omdat veel praktijken er bepaalde rituelen bij doen en ik daar echt niks van wil meekrijgen.. Past ook totaal niet bij mij.. Na veel twijfel en gesprekken met mijn man toch besloten om een afspraak te maken en het maar te gaan ervaren. Gelukkig heeft zij totaal geen rituelen die ze toepast, het gaat gewoon op een fijne manier die ook bij mij past...Pff jeetje wat een warmte en rust was dat, dat ik dit niet eerder had gedaan. Ik ging aan de slag om eerst een soort van acceptatie te creëren dat de miskraam niet mijn schuld was. Gingen we afscheid nemen van het verlies en het nieuwe omarmen. Ging ik rust ervaren in mijn lichaam en mijn geest (ja klinkt heel zweverig, zo ben ik totaal ook niet). Het is lastig te beschrijven wat dat gevoel precies is, waarbij ik al die jaren dacht dat ik die rust echt wel in mijn lichaam had. Ging ik op een gegeven moment ervaren wat die echte rust was…. Ik merkte verschil in mijn cyclus en voelde mijn menstruatie anders dan anders. M’n hele lichaam voelde anders…

En daar was hij weer een positieve test, ik testen zelfs eerder dan ik mocht testen. En was ik weer zwanger, ik was gewoon weer zwanger. Opnieuw waren wij meteen verliefd op dat kleine erwtje, gingen wij fantaseren over het gezichtje de handjes en voetjes… Waren we over het termijn waar het de vorige keer mis ging en voelde het voor ons dat het nu echt goed zou komen. Besloten we langzaam onze dierbaren het te vertellen want het lukte ons niet om het nog langer voor ons zelf te houden. Maar daar ineens stond ik weer in een donkere vlakte toen ik weer begon te bloeden, de nachtmerrie begon weer opnieuw. Gelukkig mocht ik de volgende dag langskomen voor een echo. Die hele nacht kon ik niet slapen en had ik bijna de hele nacht mijn hand op m’n buik. Aaiend over m’n buik probeerde ik mezelf en dat kleine erwtje gerust te stellen dat het goed kwam.. Volgende dag lag ik met samen geknepen ogen in de behandel stoel terwijl de arts keek hoe het er aan toe ging in mijn baarmoeder. Het verlossende woord kwam er uit met een felicitatie want ze zag daar ons kleine erwtje , onze trots met een mooie hartslag….

Maar ook dit ging weer mis, het was of ik weer in een slechte film was beland. Alsof we keer op keer in een verkeerd vliegtuig zaten…. Want die zelfde week lag ik daar op die operatie tafel, ons erwtje wilde niet zelf mijn lichaam uit. Er waren nog kleine delen blijven zitten die nog vast zaten in mijn baarmoeder… Het wilde nog verbonden blijven met mijn lichaam…

En nu ja nu voelt me lichaam of nog niet alles loopt zoals het moet lopen, want na 2 iui’s na m’n miskraam staan we nog steeds met lege handen… Het einde van het jaar was inzicht 2020 was bijna afgesloten, we hadden gehoopt dat we het einde van het jaar met een knaller zouden afsluiten. Maar dit mocht niet zo zijn.. Maar daar was het ineens 2021 het begin van een nieuwe bestemming.. Een gewonnen reis een nieuwe reis opgezet door lieve vrienden.. Een reis waar van we zelf niet hadden gedacht dat wij die nog ooit konden gaan maken..

Er is voor ons gewoon een crowdfunding opgezet, iets wat ik nooit had durven dromen dat kon gaan gebeuren.. Hoe deze onthulling is verlopen, toen ik het bericht voorbij zag komen(ik wist er namelijk niks van af), begon ik keihard te huilen. Mijn man zat aan de eettafel met zijn koptelefoon op en hoorde in de verte een bepaald geluid. En zag dat ik dat geluid aan het creëren was haha, hij deed zijn koptelefoon af en kwam direct naar me toe. Hij wist op dat moment niet waarom ik eigenlijk moest huilen, dit liet ik hem toen lezen. Hij werd stil en ging voor zich uit staren, hij was perplext kon het niet onder woorden brengen wat hij voelde. Wij zijn zo dankbaar dat Chantal( Insta : @chantalstolp) en Thierry dit voor ons hebben opgezet en wij zijn al die lieve volgers,. familie, vrienden en andere mensen zo dankbaar die hier een bijdrage aan hebben geleverd. Man het ging zo snel met het bedrag ongelofelijk. Echt heel bijzonder om dit mee te maken.. Lieve mensen wij gaan beginnen aan onze nieuwe reis, hopelijk bereiken wij onze magische bestemming….

Wil je weten waar ze geld voor hebben ingezameld , kijk dan even op mijn Istagram of op die van Chantal...

Instagram: huisje_boompje_handicap