18-03-2019 mijn vriend is vanmorgen vroeg weer terug naar Nijmegen gekomen, hij was de dag ervoor met ons dochtertje naar huis gegaan.
Er werd ons verteld dat we rond 14.00uur die middag gesprek zouden hebben,
maar ik zag het vocht lopen en lopen en was nog nooit zo bang en zenuwachtig voor het gesprek. Gedachtes gingen door ons heen, en ik week niet van zijn zijde die ochtend.
Om 13.00uur waren de artsen bijeen en kwamen ze ons vragen of we al tijd hadden, ja hoor!
Daar zaten we dan, in het kamertje van de artsen. De arts begon het gesprek met: "Daan kwam natuurlijk al heel ziek binnen..." na die zin ben ik het gesprek een beetje kwijt. Je weet wat er gaat komen, en hebt dit gesprek al vaak in gedachten gehad. Maar nu ging het komen, ze vertelden in bijzijn van de professor en andere artsen dat de behandeling gestaakt moest worden.
Er waren geen mogelijkheden meer, de gedachten dat hij gered kon worden met medicatie is nog besproken met de farmaceutisch arts maar ook hij gaf aan dat
dat geen optie was..
Daan zou die dag komen te overlijden en wij moesten afscheid gaan nemen.
We wilden vanalles en ook niks, we waren verdoofd. Toen we even alleen werden gelaten was er even de gedachten om buiten te gaan lopen..
hoe dom, want alle seconden die ik nu nog bij mijn zoon kon zijn wilde ik ook echt bij hem zijn. We zijn de naaste familie aan het bellen, een paar maanden eerder deden we dat ook op deze manier maar dan met het nieuws dat Daan geboren was. We belden om en om de opa's en oma's van Daan en zijn ooms en tantes op luidspreker. We zeiden dat ze moesten zitten en dat ze vervolgens moesten komen voor afscheid!
ongeloof die dag. Mijn schoonzus was zo lief om nog hele mooie foto's te maken van ons, en wat ben ik daar blij mee <3 !
Daan had even zijn ogen open, toen we hem vast hadden.
Toen iedereen een paar uur later afscheid had genomen werden we met z'n 2 bij Daan gelaten en werd hij op onze schoot gelegd.
Het was het moment, in samenspraak zonder teveel woorden werd de beademing eruit gehaald.
Hij heeft geen pijn gehad en was al ver weg.
Na het vaststellen van het overlijden is hij terug in zijn bed gelegd en ben ik met mijn vriend naar de gang gelopen waar familie en mijn dochtertje stonden.
Ik stortte in en het was een heel verdrietig moment.
Samen met ons dochtertje zijn we terug gegaan naar Daan.
Zij is vervolgens door familie naar huis gebracht en in ons huis in bed gelegd.
Toen alle papierwerk op orde was mocht ik Daan in mijn armen naar het mortuarium brengen in het ziekenhuis, hier zou hij de volgende dag een obductie krijgen. Dit hadden wij laten doen voor de wetenschap, aangezien het zo zeldzaam was en er nog zo weinig over bekend was (is).
Het was zo fijn om hem eindelijk zonder alle slangetjes zo dicht tegen mij aan te houden na bijna 5 weken.
Die avond zijn we naar huis gereden waar oma op ons dochtertje paste.
De volgende ochtend werd door ons dochtertje makkelijker gemaakt.
