WAT IS DIT CONFRONTEREND

Confrontaties, ik hou er niet van, wie wel, maar hoe vervelend het ook is, het is soms nodig. Nodig om weer dichter tot jezelf te komen. Het komt vaak onaangekondigd en ongevraagd, waardoor je in eerste instantie ervan schrikt of opkijkt, en vervolgens laat het je aan het denken zetten.

Als trotste mama, mag en kan ik denk ik gerust zeggen dat Féli een makkelijke baby is. Ze eet, drinkt, poept, plast en slaapt goed. Speelt graag met andere kindjes, jong of oud, maar kan ook makkelijk haarzelf vermaken met de meest eenvoudigste speeltjes (denk aan zo’n kartonnen wc rolletje). Ze houdt van gezelligheid, net zoals haar papa en mama en is dan ook niet bang voor onbekende mensen, althans dat was voor de eenkennigheids/ verlatingsangst fase.

Het nieuwe normaal werd geïntroduceerd, waardoor we met gepaste afstand weer onder de mensen konden zijn. Wat waren wij blij dat we onze dierbaren weer konden zien. We waren er zo aan toe, maar of Féli eraan toe was…nee niet bepaald en daar kwamen we snel genoeg achter. Mijn schoonmoeder had Féli al maanden niet gezien en wilde natuurlijk haar meteen in haar armen nemen, logisch. De grote glimlach die ze op haar gezichtje had, veranderde in een tel naar een pruillipje, gevolgd met dikke krokodillen tranen. Haar ogen keken ons vragend aan van “pak me asjeblieft op papa mama”. Ze bleef huilen en papa pakte haar gelijk op, waarna ze hem niet meer los liet. Een uur later probeerden we het nog eens voorzichtig, wat uiteindelijk redelijk goed ging. Met redelijk bedoel ik, oma mocht haar beethouden, maar we moesten wel in beeld blijven. En ik me maar verontschuldigen (achteraf denk ik, hoezo moest ik me überhaupt verontschuldigen, een kind is een kind toch) van “Ze doet dit anders nooit”, totdat iemand zei ” Zit ze niet gewoon in eenkennisheidsfase?” Dat zou zomaar kunnen, want ze is wel 8,5 maanden, dacht ik hardop. Nou, en of ze in een eenkennigheidsfase zat, daar konden we echt niet omheen. Elke keer als we iemand zagen die ze lange tijd niet had gezien of niet eerder had gezien, kregen we dezelfde scenario als bij haar oma. Ik probeerde haar dan niet meteen op te pakken, maar ik vond het zo zielig om haar onnodig te laten huilen terwijl ik er ben, dat ik haar toch snel oppakte en bij me nam.

De eenkennigsheidsfase bij Féli ging gepaard met verlatingsangst. Féli is een redelijke makkelijk slaper, en dat komt mede doordat we een heel duidelijk ritme hebben opgebouwd. Zodra ze haar slaapzakje aankrijgt, weet ze dat het tijd is voor een dutje of haar nachtslaap. Inslapen duurt meestal niet langer dan 10 minuten en dan slaapt ze klokje rond. Als ze in een ontwikkelings sprongetje zit, dan slaapt ze wat onrustiger, maar huilt niet.. Toch begon ze wat slechter te slapen en dat uitte zich vooral in een paar keer huilend wakker worden. Eerst dacht ik nog aan een slaapregressie, maar wat bleek..het was verlatingsangst. Als Féli huilend wakker werd, ging John of ik haar troosten. We lieten haar in het bedje liggen, pakten haar niet op, maar wreven over haar buikje (ook omdat we dachten dat ze misschien krampjes had vanwege de overgang naar vast voedsel) en dat hielp. Ze keek ons dan altijd even aan ter bevestiging dat we er waren en dan rolde ze naar haar zij, om weer verder te slapen. Hierdoor begreep ik eigenlijk dat het om verlatingsangst ging ipv slaapregressie of krampjes. Misschien speelde dat ook wel af, maar een groot deel van mijn gevoel zei dat het om verlatingsangst ging.

Féli is inmiddels 11 maanden en de eenkennigsheids/ verlatingsangst fase lijkt voorbij te zijn, maar wat heb ik het er moeilijk mee gehad, wat was het een partijtje confronterend. Als ik haar dan zag huilen bij iemand anders, zoekende naar haar mama (of papa, maar vooral naar mama)…dan kon ik zelf wel janken. Ik bedoel, als ouder vindt je kind het belangrijkst, maar als je dan in zon situatie zit, dan wordt je opeens ook extra bewust gemaakt met het feit hoe belangrijk jij bent voor je kind. Het allerbelangrijkst. En dat is er niet zomaar, dat komt mede door de hechting. Diezelfde hechting die ik nooit heb gekend met mijn biologische moeder, die ik nu wel ervaar met mijn eigen kind. Je wilt niet weten hoeveel emoties daarbij komt kijken. Deze emoties brengen mij terug naar het verleden. In een eerdere blog vertelde ik nog dat ik haar (met haar bedoel ik biologische moeder) heb kunnen vergeven, want sja, een kind afstaan, dat doe je niet zomaar, daar moet je een hele sterke vrouw voor zijn, maar nu ik dit zelf ervaar als moeder, kan ik me gewoon niet voorstellen hoe je überhaupt zoiets kan doen. Het laat mij geheel opnieuw aan het denken zetten. Een ding is zeker, ik zou het nooit over mijn hart verkrijgen om Féli af te staan. Ik moet er niet aan denken.