Wat groeit ze hard...

Mijn kleine meisje, alweer 3 maanden oud, de tijd vliegt voorbij. Eind juli is ze geboren, 3 weken te vroeg, maar dat vond ik niet erg, ik was het zwanger zijn zat, ik wilde haar zien! Hoe langzaam de tijd gaat als je zwanger bent, hoe hard de tijd gaat als je kleine spruit er eenmaal is.

Zo kon ze alleen nog maar staren in de verte en als je me nu vraagt wat ze allemaal al kan? Ze heeft praatjes voor tien, niets is fijner om je kleintje 's ochtends (ook al is het 06:00 uur) vrolijk te horen brabbelen en kraaien in haar bedje. Ze heeft genoeg nachtrust gehad en is weer klaar om de wereld verder te ontdekken. Haar eigen armpjes en handjes zijn reuze interessant, fascinerend staart ze er soms best een tijd naar. Wat zal er in haar omgaan? Ik zeg 100 keer tegen haar dat dit haar handjes en armpjes zijn. Dan kijkt ze me enigszins verbaasd aan en komt er een brede glimlach.. mama herkent ze namelijk al en papa natuurlijk ook. Ons meisje is niet graag alleen, als ik ook maar even uit de kamer loop begint ze te jammeren. Dit is ook zo als ik eindelijk denk dat ze in slaap is gevallen.. Yes! kan ik even de was doen.. niet dus.. mevrouw is gelijk wakker. Een uitkomst is haar wiebelstoeltje. Overal waar ik ben neem ik mijn prinses gezellig mee, of ik nou een douche neem, de was doe, kook of opruim, mevrouw staat gewoon bij mij in de kamer, zowel wakker als slapend.

Mijn meisje ontdekt steeds meer van de wereld en ik vind het geweldig om te zien. Ik geniet met volle teugen van mijn mini-me. Hoe vermoeiend het af en toe ook is, haar glimlach betoverd mij. Ik kijk uit naar de tijd die nog komen gaat. Mama zijn is geweldig, echt waar.