Wat doet dat pijn..

Daar zitten we dan... Stilletjes, naast elkaar, op de bank. Tranen rollen over mijn wangen en ik kan ze niet meer stoppen. Het definitieve antwoord hebben we net gekregen via de telefoon. Het is medisch gezien onmogelijk dat wij kinderen gaan krijgen.

Inmiddels is dit een aantal weken geleden. Wat zijn we in een rollercoaster terecht gekomen. Vooral emotioneel. Wat zijn we boos geweest, verdrietig en bang. Bang voor de toekomst, een lege toekomst. Geen blije snoetjes, gegiechel en gebrabbel. Ik wilde op dat moment niet aan vervolg stappen denken. We waren (en zijn) aan het rouwen om iets wat er nooit zal zijn. Nu, een aantal weken verder, durven we naar de toekomst te kijken. Nieuwe stappen te nemen. We hebben ons aangemeld voor adoptie! Binnenkort hebben we de eerste informatie bijeenkomst. Wat een spannende tijd die gaat komen. We weten niet wat ons te wachten staat dus gaan we er blanco en open naartoe!

Iemand hier die deze stappen al gezet heeft en er iets meer over kan vertellen?

Dit wordt vervolgt...