Wanneer je moedergevoel je niet in de steek laat...

Ik herinner mij nog de eerste maanden bij mijn eerste zoontje. Ik ga heel erg eerlijk zijn, alles liep goed. Wout at goed, sliep door op 14 weken en was een rustige baby. Natuurlijk als mama neem je deze ervaring mee naar een volgende baby. Al ging het bij Lucas anders, daar werd ik met mijn neus op de feiten geduwd. Het kan ook anders gaan!

Lucas werd geboren op 22 mei 2020. Wat was ik gelukkig die dag. Zijn apgar score was heel erg goed en hij maakte een mooie start. Ik wou borstvoeding geven. De vroedvrouwen hebben mij geholpen, met het aanhappen, want dat wou eerst niet lukken. Ik was een beetje koppig en ik wou geen tepelhoedje en dan gaan afkolven. Nee, ik wou borstvoeding gewoon kunnen geven.

Met wat hulp en een tepel pompje kon Lucas goed drinken bij mij. De eerste weken ging dit ook echt enorm goed. Hij kwam super goed bij! Dat allemaal op mama melk. Ik moest Lucas nog helpen met de eerste aanhap. Maar, van zodra hij vertrokken was ging het erg goed. De eerste weken liep ik echt op automatische piloot. Alles ging goed, maar ik was precies nog in een waas van na de bevalling.

Na drie weken begon het jammer genoeg. Lucas kreeg enorme krampen en verborgen reflux. Dat laatste hadden we nog niet door. Lucas dronk maar even aan mij en begon dan te weigeren. Waarschijnlijk van de pijn. Hij bleef honger hebben, dus bleef ik hem aanleggen. Ik had nooit het gevoel dat hij voldaan was. Enkel in de avond als hij van vermoeidheid in slaap viel. Elke keer ik hem ook liet drinken begon hij ook te huilen. Niemand kon mij precies zeggen of dit normaal was… De kraamzorg niet, de vroedvrouw... Er werd eerst gedacht dat ik een te snel toeschietreflex zou hebben, dat hij dat niet kon verdragen. Maar al wat ik deed, om dat maar te verzachten, hielp niet. Het zou moeten beteren zei iedereen. Maar dat gebeurde niet.

Lucas begon minder bij te komen. Ik werd ongerust, K&G nog niet. Volgens hen, zat hij mooi op schema. Zo voelde dat voor mij helemaal niet. Als ik zelf een curve invulde, zakte deze. Ook bleef mijn moeder gevoel maar zeggen dat er iets niet klopte.

Veel heb ik gehuild. Elke dag, elke voeding, elke nacht, elke voeding. Het ging mij niet meer. Ik kon enkel genieten van de voedingen waar dat Lucas van in slaap viel en dat was 1x overdag en elke voeding in de nacht. Mijn schouders zaten vast van de spanning. Ik voelde mij dieper en dieper zakken. Ook had ik het gevoel geen tijd meer te hebben voor mijn oudste zoon. Mijn jongste sliep niet en huilde elke voeding, ik had geen tijd voor de oudste.

Uiteindelijk hakte ik de knoop door. We gaan over naar flessenvoeding. Gek genoeg gingen flesjes de eerste twee weken weer erg goed! Ik had eindelijk het gevoel wat op adem te kunnen komen. Lucas liet tijd tussen zijn voedingen. Hij dronk zijn flesjes leeg en was een vrolijke baby. Ik had het gevoel eindelijk wat te kunnen genieten.

Twee weken later begon de onrust opnieuw. Ik was ondertussen zo goed als afgebouwd met borstvoeding geven. Het afbouwen ging heel erg goed, ook omdat ik mentaal het overschakelen niet zo moeilijk vond. Lucas deed het beter op de fles, met mij gaat het dan beter, laat de borstvoeding maar stoppen. Naar mijn gevoel lag het aan mijn voeding, mijn melk, mijn borstvoeding. Ik vond dat ik beter kon stoppen.

Lucas was ondertussen 2,5 maand. De onrust begon opnieuw. Ik was helemaal van slag en wou niet opnieuw in hetzelfde vallen. Het fles weigeren begon, ondanks de honger. Ik kreeg hem enkel slapend aan het drinken, of als ik hem kon afleiden. Rond de tafel wandelen bijvoorbeeld. Ik denk dat ik nogal wat kilometertjes heb afgewandeld toen.

Ik ging naar de kinderarts. Want nu kon het echt niet aan mijn toeschietreflex liggen of aan mijn melk. Kinderarts voelde geen lucht op de darmen en zei me dat alles in orde was. Dat ik het in het oog moest houden en als het erger werd ik terug moest komen. Maar dat nu alles in orde leek.

Ik voelde me afgescheept, niet geholpen en ben met een mond vol tanden gewoon naar buiten gegaan.

Met een verslagen gevoel ging ik terug naar huis. Er was dus niks aan de hand met Lucas. Dan zal het wel aan mij liggen. Ik heb het gevoel dat er iets mis is met Lucas, ik haal mij gedachten in mijn hoofd die niet waar waren.

Het fijne gevoel dat ik terug had, werd dus weer overspoeld met negatieve gedachten. Wat alles ook alleen maar terug erger maakte. Ik die geen tijd had voor Wout, alleen maar met de voedingen van Lucas bezig.

Ik ben wel altijd blijven stimuleren en blijven melk aanbieden. Dat heeft geholpen, Lucas kwam niet genoeg bij, maar kwam bij. Had ik hem gevolgd en bij elke weigering onmiddellijk gestopt, was hij denk ik niet meer gaan bijkomen. Ok, dat is misschien doem denken. Maar, hij kwam net genoeg bij omdat ik hem veel stimuleerde om te eten.

En ging weer een week over en ik bleef maar voelen dat er iets niet klopte. Wat een verschil met mijn eerste zoontje. Ik heb daarom mijn vragen eens in mijn stories op Instagram gegooid. Ik kreeg veel reacties, dat ik best toch nog eens verder ging. Veel mama’s die dachten aan verborgen reflux. Wat ik tot toen niet gedacht had bij Lucas. Ik dacht altijd krampen.

Wat voelde ik me begrepen, gehoord, dit hielp wel in mijn emotionele welzijn, want eerlijk? Ik was helemaal niet alleen, maar ik voelde mij zo wel.

Ik heb de vroedvrouw terug laten komen die mijn nieuwe gedachte ook bevestigde. Verborgen reflux, ga zeker nog maar eens naar de kinderarts.

En ik op naar de kinderarts, een andere deze keer. Eén waar ik goede verhalen van gehoord heb. Daar vielen alle puzzel stukjes bij elkaar. Koemelkallergie met verborgen reflux. Zij luisterde naar mij, luisterde naar Lucas en wist welke richting ze in moest kijken. Lucas had geen last van uitslag, gelijk andere baby’tjes, Lucas had tussen de voedingen door veel vrolijke momenten, was geen grote huilbaby. De redenen waardoor het moeilijk te zien was bij hem. Maar ik heb het altijd gevoeld. Ook mocht hij volgens de kinderarts inderdaad beter bijgekomen zijn, zeker tijdens de borstvoeding periode.

Andere melk meegekregen, medicatie en hup naar huis. Ik ben na deze afspraak zo zwaar ingestort… Naar mijn gevoel, moest je me emotioneel bijeen rapen. Baby blues, kraamtranen, postnatale depressie? Geen idee, ik ben me ook niet laten behandelen. Waar ik enorm spijt van heb trouwens! Had mij enorm kunnen helpen! Maar dit was de druppel, ik had al die tijd gelijk. Dat kon ik emotioneel precies ook niet aan.

Langzaam aan is Lucas beter gaan worden en ik dus ook. Wat een verademing… We groeiden beiden. Een heel andere baby in huis alsook een heel andere mama hier. Nu heb ik een klein vreetzakje van 6 maanden. Eet vlot volle porties groenten en fruit en 2 à 3 grote flessen. Ik kan mijn tijd beter delen en heb zelf het gevoel een mooi evenwicht te hebben nu in mijn huishouden.

Na wat osteopathie behandelingen zijn de spanningen bij Lucas ook weg gegaan. Relfux is minder en het sluipen/kruipen en rollen kent hier al geen geheimen meer!

Enkel met koemelk moeten we nog voorzichtig zijn. Maar ik heb goede moed dat hij daar ook nog over uit gaat groeien!

Kortom hiermee ons verhaal de eerste maanden. Ik had het zwaarder als mama, dan ik verwacht had toen ik terug zwanger werd. Maar wat hou ik van mijn twee ventjes, wat ben ik blij dat we door gebeten hebben en ik mijn moedergevoel gevolgd heb!