Wanneer je even van je roze wolk wordt afgerukt

Magnus, Ken en ik hebben een zeer woelige periode achter de rug. Ik ben niet helemaal eerlijk geweest op sociale media en heb gewoon even gedaan alsof er niets aan de hand was. Dit was bewust om niet onnodig paniek te zaaien. Magnus heeft namelijk enkele nachten in het ziekenhuis verbleven omdat het echt niet goed ging met hem.

Het startte allemaal op woensdag avond, Magnus kreeg een gigantische krijsbui rond 17u die niet meer te stoppen was. De dagen ervoor was hij zeer rustig en was er geen vuiltje aan de lucht. Hij spande zijn lijfje helemaal op en krijste de longen uit zijn lijf, uren aan een stuk. Hij was heel erg moeilijk te troosten. Ken en ik waren meteen gealarmeerd omdat dit niet normaal was voor Magnus. We hadden meteen de indruk dat hij pijn had. Magnus nam op dat moment een maand Gaviscon omdat we een vermoeden hadden van reflux en onze kinderarts dit had aangeraden. Omdat we bezorgd waren belde we naar onze kinderarts op donderdag. Aangezien zij ervan uitging dat dit te maken had met de gekende refluxproblematiek, schreef ze zwaardere medicatie voor (omeprazole). De bedoeling was dat we dit moesten uitproberen en indien het niet zou werken moesten we een consult plannen om dit verder te onderzoeken.

Sinds we omeprazole toedienden, ging het van kwaad naar erger. Magnus werd iedere dag huileriger en de huilbuien 's avonds werden langer en intenser. Ken en ik waren doodongerust. Ondertussen was het zo ver gevorderd dat ikzelf in tranen uitbarstte terwijl ik hem probeerde te troosten. Ik was zo ontzettend bezorgd over hem omdat ik merkte dat hij echt pijn had. Mijn moederhart brak. Het was zo moeilijk om aan te zien. We stopten alvast met omeprazole omdat we het idee hadden dat hij er slecht op reageerde.

Zaterdagavond had het een hoogtepunt bereikt. Magnus maakte nu ook koorts, dronk slecht aan de borst en was totaal ontroostbaar. We kregen de indruk dat er iets zeer ernstig met hem aan de hand was. Na lang aarzelen hebben we al onze moed bijeen geraapt en zijn we naar de spoeddienst van het dichtstbijzijnde ziekenhuis gereden. We konden het niet over ons hart krijgen om hem nog langer te laten krijsen.

Onderweg naar spoed en in de wachtzaal huilde Magnus non-stop. Super zielig. Gelukkig werden we snel geholpen. De dokter en verpleegsters luisterden naar ons verhaal en namen ons zeer serieus. Ze besloten dan ook om Magnus op te nemen in het ziekenhuis zodat ze hem uitgebreid konden onderzoeken en hem konden observeren. Ik was zo opgelucht toen ik hoorde dat ze ons niet zomaar terug naar huis zouden sturen. Het voelde als een last die van mijn schouders viel.

Ken en ik waren ondertussen ook op van de stress en vermoeidheid. We waren blij dat we de zorg voor Magnus een tijdje konden delen met professionals. Het gevoel er even niet alleen voor te staan deed wonderen. Het is misschien een beetje dubbel want je wil natuurlijk liever in je eigen omgeving kunnen vertoeven i.p.v. een ziekenhuis maar op dat moment hadden we echt het gevoel dat Magnus in goede handen was en er even niets meer kon misgaan.

Het was nog even spannend omdat ze bloed moesten prikken en een coronatest moesten uitvoeren bij Magnus. Hij was al heel erg gespannen en hierdoor ging hij natuurlijk nog feller huilen. Mijn moederhart brak voor de duizendste keer. Eens op zijn kamertje viel hij als een blok in slaap. Ik kon bij hem op de kamer overnachten.

Na 3 nachten in het ziekenhuis, uitgebreide onderzoeken en een PH-metrie (relfuxonderzoek) was de conclusie dat Magnus geen reflux heeft en daarom dus negatief reageerde op de refluxmedicatie. Daarnaast gaat de kinderarts ervan uit dat hij een koemelk- en soja allergie heeft. Ze gaf ook nog als advies om een slaapschema te volgen omdat dit ook helpt om huilbuien in de avond te doen minderen. Ik sta ondertussen dus op dieet, alle medicatie werd stopgezet en we volgen momenteel een slaapschema. Ondertussen gaat het al veel beter met Magnus. Geen huilbuien meer en het meeste van de tijd een blije baby. Het slaapschema is nog wat zoeken en verloopt nog niet perfect maar oefening baart kunst.

We zijn blij dat we ondertussen weten wat de oorzaak was van het gehuil. Ik geloof er ook echt in dat we de juiste keuze hebben gemaakt om naar het spoed te gaan met Magnus. Het waren super zenuwslopende en spannende dagen maar ik ben blij dat we nu terug thuis zijn en alles gestabiliseerd is. Emotioneel blijft dit nog een beetje nazinderen maar het is fijn om te weten dat het vanaf nu allemaal weer wat makkelijker zal gaan.